– Στην ακύρωση των πιο πολυαναμενόμενων παραγωγών της Λυρικής Σκηνής, ελλείψει χρημάτων. Κυρίως στη γενική αδιαφορία μπροστά στην κατάρρευση της μοναδικής όπερας της Ελλάδας.

ΠΛΗΝ

– Στην ακύρωση των πιο πολυαναμενόμενων παραγωγών της Λυρικής Σκηνής, ελλείψει χρημάτων. Κυρίως στη γενική αδιαφορία μπροστά στην κατάρρευση της μοναδικής όπερας της Ελλάδας.

– «Κέρδισε 48 ώρες με τον Σάκη» διαφημίζει η τσίχλα. «Βγες στο γυαλί με την Έλενα» διαφημίζει η πορτοκαλάδα. Αφού τελείωσε ο Σάκης Ρουβάς τις τηλεοπτικές του υποχρεώσεις και η Έλενα Παπαρίζου την ηχογράφηση του cd της, τώρα είναι η ώρα οι σταρ να κατέβουν στο λαό. Πάντα όμως με χορηγό.

– Το όνομά του είναι Γιώργος Ανδρέου (ενίοτε όμως και Yorgos Andreou) και είναι σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Πρόσφατα υπέγραψε το σενάριο της απίθανης ανοησίας που ακούει στον τίτλο «180 μοίρες», διεκδικώντας τον τίτλο του χειρότερου σεναρίου που γυρίστηκε στο ελληνικό σινεμά από τη χρυσή εποχή της βιντεοκασέτας. Όμως η επέλασή του δεν σταματά εδώ! Ο κ. Ανδρέου έχει ήδη έτοιμη μια ακόμη ταινία, σε σενάριο, σκη- νοθεσία, παραγωγή και μουσική δική του, αγγίζοντας το ιδανικό ενός αληθινού auteur. Οι «Αδιάφοροι» είναι η ιστορία μιας παρέας νέων που αποφασίζουν ν’ αλλάξουν τον κόσμο μέσα από το blog τους και σχεδόν το καταφέρνουν – όχι, το φιλμ δεν είναι επιστημονικής φαντασίας. Η ημερομηνία εξόδου του στις αίθουσες αγνοείται, αλλά αν θα πρέπει να είμαστε απολύτως ειλικρινείς, δεν μπορούμε να πούμε ότι ανυπομονούμε κιόλας…

– Στον Θύμιο Καρακατσάνη γιατί υποστηρίζει εμπράκτως το «κάθε καλοκαίρι και χειρότερα». Ηγείται θιάσων τριτο-τέταρτης κατηγορίας και με παραστάσεις μπουλουκτσίδικες οργώνει την επαρχία, κατακρεουργώντας τον Αριστοφάνη. Εις ανάμνησιν… Καρακατσάνη.

– Στον Θύμιο Καρακατσάνη (2) που παρουσιάζει «Ιππής» φέτος το καλοκαίρι. Σε εκείνη την τότε, την προ 30ετίας και βάλε, παλιοκαιρισμένη πλέον, μετάφραση του Γιώργου Σκούρτη που είχε χρησιμοποιήσει ο Γιώργος λαζάνης για το Θέατρο Τέχνης και την, από τότε επίσης, μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Όπερ μεταφράζεται πως ο ίδιος ο Καρακατσάνης θα προσθαφαιρεί, κατά την προσφιλή του συνήθεια, επί του κειμένου, ενώ σε κακό πλέι μπακ θα παίζεται η μουσική που, σε μακρινή ανάμνηση, θα θυμίζει εκείνη του Μίκη Θεοδωράκη. Ευτυχώς, θα βγάζει λόγο στο τέλος της παράστασης, το μόνο αυθεντικό, έως καλτ, γεγονός στην όλη ιστορία.

– Στο αδέξιο τσα τσα που χόρεψε η βουλευτίνα της ΝΔ Φωτεινή Πιπιλή στο «Dancing With the Stars». Όχι τόσο για το αδέξιο, όσο για το βουλευτίνα… Ειδικά σε εποχές που ο λαός χορεύει στο ταψί.

– Στην Άννα Βίσση, η οποία εξανίσταται με τις πλαστικές της Μαντόνα. «Παραμορφώθηκε και έχασε αυτή τη γλύκα που είχε στο πρόσωπό της», λέει. Και η ίδια; «Έχω κάνει μπότοξ, έχω υποστεί κάποιες  μικροεπεμβάσεις, χωρίς όμως ποτέ να

χάσω αυτό που ήμουν». Τι ήταν ακριβώς; Μα, η μαζεμένη νεαρή από την Κύπρο που στα μέσα της δεκαετίας του ’70 τραγουδούσε «Ας κάνουμε απόψε μια αρχή», «Μη βάζεις μαύρο», «Κλαδί ροδιάς» και τα λοιπά. Άλλαξε τίποτα; Ουδέποτε!

– Στον τραγουδιστή Πέτρο Γαϊτάνο, διότι, άντε έβγαλε πέντε (δέκα; ή μήπως 15;) cd με βυζαντινούς ύμνους και τα Ευαγγέλια, τι το θέλει το κήρυγμα με επιχειρήματα παιδαριώδη του τύπου «Τα λάθη των ανθρώπων είναι ότι είναι μακριά από το Θεό… Οτιδήποτε είναι μακριά από το Θεό δεν έχει χαρά…»; Στον Μεσαίωνα ολοταχώς. Μία είναι η επιλογή: Εκείνος. Σαν να μη μεσολάβησαν η Αναγέννηση, ο Διαφωτισμός, η δεκαετία του ’60 και άλλες ασήμαντες λεπτομέρειες της Ιστορίας.

– Μεγάλο σουξέ έχουν ο Αντώνης Κανάκης και η παρέα του Ράδιο Αρβύλα και υψηλή τηλεθέαση, ιδίως στο νεανικό κοινό. Γιατί όμως θα πρέπει να πέφτουν σε γυμνασιακές ευκολίες; Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν οποιονδήποτε σεξουαλικό υπαινιγμό θυμίζει μαθητές σε «πενταήμερη», αν και οι τέσσερις της παρέας έχουν αφήσει τα σχολεία εδώ και δεκαετίες…

– Ωραία η ιδέα της χρήσης του ποιητικού λόγου σε τραγούδια. Ποιήματα των Εμπειρίκου, Σκούρτη, Δημουλά, Νικολακοπούλου, Νικοπούλου κ.ά. αποτελούν πρώτης τάξεως υλικό στο cd «Φ Χρυσός λόγος». Καλή η σκέψη, άχαρη

όμως η πράξη, με το συγκρότημα Άνεμος να ελαττώνει την ποίηση συνθετικά και ερμηνευτικά.

ΣΥΝ

+ Η ερμηνεία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο τραγούδι «Μαμά», διασκευή του «Mama» του Σαρλ Αζναβούρ που περιλαμβάνεται στο νέο του cd. Ακμαίος και σπαρακτικός.

+ Στον Αλέξανδρο Βούλγαρη, για την προσπάθειά του να θεατροποιήσει το «1984» του Τζορτζ Όργουελ. ωστόσο, η διασκευή, ακριβώς αντίθετη με αυτά που πρεσβεύει το ολοκληρωτικό καθεστώς που περιγράφεται στο βιβλίο, χρειαζόταν περισσότερη καθαρότητα, ενώ η σκηνοθεσία ήταν επαναλαμβανόμενη και πολλές φορές επίπεδη. Το τελικό αποτέλεσμα πάντως είχε ενδιαφέρον.

+ Στον Κρις Ραντάνοφ για το «Σόσιαλ Δομή ΑΕ», έναν μονόλογο βασισμένο σε μαρτυρίες κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της πρώην κομμουνιστικής Βουλγαρίας, που αναλύει πώς το όνειρο μετατρέπεται σε εφιάλτη με την παρέμβαση της εξουσίας. Ο ηθοποιός, άμεσος και συγκινητικός στην ερμηνεία του, σε σκηνοθεσία δική του, αποδίδει ένα κείμενο δυνατό, που φτάνει στο μεδούλι του θέματος και θέτει το ερώτημα: Πότε μια τραγωδία είναι τραγωδία; Όταν οι θεοί σού ορίζουν τη μοίρα ή όταν οι άνθρωποι με εξουσία, στο όνομα της ειρήνης και του λαού, σου καταστρέφουν τη ζωή;

+ Στον διευθυντή του Ελληνικού Φεστιβάλ Γιώργο Λούκο, γιατί φλερτάρει με την ιδέα να παίξει με τη «φωτιά», δηλαδή να φέρει αναγνωρίσιμους σταρ της μικρής και μεγάλης οθόνης στο ιερό αλώνι της Επιδαύρου. Όχι για να επαναλάβουν μανιέρες, αλλά για να αποδείξουν ότι είναι καλλιτεχνικά απρόσμενοι. «Για μένα η Επίδαυρος θα έπρεπε να είναι πολύ πιο ριζική και ίσως δεν τολμάω ακόμη. Για να μην μπαίνει μέσα πρέπει να βάζουμε παραστάσεις για να γεμίσουμε» λέει, «και γεμίζουν αυτές που έχουν σταρ της τηλεόρασης και του σινεμά, χωρίς να σημαίνει ότι δεν είναι και καλοί ηθοποιοί».

+ Ο κρουστός Ζε Λουίς Νασιμιέντο, που παίζει μαζί με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και τον Στέφανο Κορκολή στο Gazarte. Αν και προέρχεται από μία φανταχτερή

χώρα, τη Βραζιλία του καρναβαλιού και του ποδοσφαίρου, εκείνος προτιμάει την

ουσία και όχι την επίδειξη. Αν ήταν ποδοσφαιριστής, δεν θα ήταν ένας κλασικός βραζιλιάνος γκολτζής. Θα έπαιζε άμυνα. Καλή άμυνα όμως.

+ Το δημοψήφισμα της Τρίτης. Σε μία τηλεόραση στην οποία όλοι μιλούν με μέτρο τους αριθμούς, ο Λάκης Λαζόπουλος είναι ο μόνος που μιλάει με μέτρο τον άνθρωπο. Οι αριθμοί πρέπει να βρουν τον τρόπο να ευημερήσουν ξανά. Ο κόσμος αντέχει;

+ Στον νεαρό μουσικό Απόλλωνα Ρέτσο, διότι έχει παραδοθεί από μικρός στην τέχνη χωρίς να ψωνίζεται. «Αγαπάω πολύ τη μουσική του Χατζιδάκι. Αλλά δεν τον θεωρώ “συνάδελφο”. Είναι το εξ αποστάσεως “αφεντικό” μου. Μακάρι να τον είχα γνωρίσει», λέει ο 19χρονος πρώην μαθητής, που η εφηβική φωνή του είναι ό,τι πιο αναγνωρίσιμο ακούστηκε στα ανά καιρούς Schoolwave Festivals που διοργάνωσε το περιοδικό «Schooligans».

+ Στον Ιεροκλή Μιχαηλίδη, διότι είναι αφοπλιστικά ειλικρινής όταν ερωτάται (ξανά και ξανά) γιατί δεν μεταφέρει στην τηλεόραση τους «Άγαμους Θύτες». «Ίσως μέσα μου δεν έχω βρει πώς μπορεί αυτό το πράγμα να αποκτήσει το ίδιο ενδιαφέρον με τη σκηνική παρουσία του», ομολογεί. Με άλλα λόγια: «Ξέρετε, δεν ξέρω πώς να το κάνω!» – σπάνια δήλωση στους καιρούς της έπαρσης και του «εγώ θα σας πω τι πρέπει να γίνει…».

+ Τριήμερο πάρτι στο Bios διοργάνωσε το ανεξάρτητο περιοδικό «Velvet» που βγάζουν τα δύο αδέλφια των Callas, του γνωστού εγχώριου indie συγκροτήματος με τον αλλόκοτο ήχο και τις εξωφρενικές εμφανίσεις – βγαίνουν στη σκηνή φορώντας στολές σούπερμαν. Και μάζεψαν εκεί όλο τον ανθό της ελληνικής εναλλακτικής σκηνής, με μουσική, εικαστικά και άλλα δρώμενα. Προσπάθειες που αξίζουν την αρωγή μας.

+ Στον καθηγητή χαρακτικής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Μιχάλη Αρφαρά, διότι θέτει το ζήτημα της τιμής (κυριολεκτικά) της τέχνης σε εποχή… κραχ. «Τώρα με την κρίση η τέχνη μπορεί να πει πολλά, πράγματα που πρέπει ναειπωθούν», λέει. Και τονίζει: «Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι η αγορά της τέχνης θα έχει κάμψη. Τι θα κάνουν οι καλλιτέχνες; Θα αντέξουν για να πουν πράγματα ή θα υποκύψουν σε εικόνες εύπεπτες επειδή θα μπορούν να πουληθο