Η κανονικότητα σε κάθε βίαιη κοινωνία -συμπεριλαμβανομένου και της δικής μας- εμπεριέχει την εκμετάλλευση των γυναικών. Από την κοινωνική, οικονομική και σωματική βία, στην προσωπική ευθύνη της διαιώνισης της κουλτούρας τους βιασμού.

Γράφει ο Ευστράτιος Τζαμπαλάτης, Αρχιτέκτονας Μηχ. – Γραφίστας 

Θεσσαλονίκη, ξημερώματα Κυριακής (9.12.12): Μερικές ημέρες μετά τις πορείες ταξικής μνήμης για την δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, η επιστροφή στην κανονικότητα δεν μπόρεσε να παραταθεί ούτε στο ελάχιστο. Οι αρχιτέκτονες συνεχίζουν στα γραφεία τους να σχεδιάζουν τσιμεντένια καρκινώματα, τα μπαράκια του κέντρου είναι γεμάτα από την δική μου γενιά των 300 ευρώ και οι πελάτες με τα ανοιχτά φερμουάρ πάλι στους δρόμους ψάχνοντας για φθηνή σάρκα.
 
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς επιστήμονας για να αποδομήσει πως οι πόλεις κατανέμουν τις λειτουργίες τους με βάση τους καπιταλιστικούς οικονομικούς όρους. Κάπου εκεί μέσα τους λοιπόν, στα σκοτεινά στενά των εργατικών περιοχών και μακριά από την ψευτογκλαμουριά των “εξευρωπαϊσμένου” αστικών κέντρων, περιφέρονται τα κορμιά των γυναικών που ξεκινάνε τον δικό τους Γολγοθά. Μπορεί ο χειμώνας να έκανε την εμφάνισή του απότομα και ο καιρός να μην είναι φιλόξενος γι’ αυτούς και γι’ αυτές που δεν είναι μυημένοι στην βαρβαρότητα της νύχτας, αυτές όμως οι γυναίκες βρίσκονται για ακόμα ένα βράδι εκεί.
 
 Ντυμένες με ρούχα που δεν προσανατολίζονται για να καλύπτουν την βασική ανάγκη της ένδυσης, αλλά να τονίζουν την θηλυκότητά τους, είναι έτοιμες με το γνωστό γι’ αυτές “χαμόγελο ρουτίνας” να ικανοποιήσουν τα λυσσασμένα αρσενικά μυαλά που θέλουν να τονώσουν τον ταρακουνημένο αντρισμό τους. Το κρύο τρυπάει σαν βελόνα που διαπερνά τη σάρκα, όμως τα σώματα αυτών των γυναικών παραμένουν θηλυκά και ακλόνητα γιατί γνωρίζουν πολύ καλά πως η πραγματικότητα της δουλειάς δεν αφήνει πολλά περιθώρια επιλογής. Κάθονται υπομονετικά, χαμογελαστά, σαν τις κούκλες των βιτρίνων της υπερκατανάλωσης. Κάποιες από αυτές είναι φοιτήτριες, κάποιες άλλες μετανάστριες θύματα του δουλεμπορίου, άλλες μητέρες και μερικές από αυτές τοξικοεξαρτημένες. Η κάθε μία από αυτές έχει τους δικούς της λόγους που επέλεξε ή εξαναγκάστηκε να πουλήσει την εργατική της δύναμη: το κορμί της. Τα μάτια τους όμως, μπροστά στα περίεργα βλέμματα των περαστικών, ξέρουν να κρύβουν πολύ καλά όλη την βαναυσότητα που περνάει κάθε μέρα πάνω από το σώμα τους. Από τη βία του νταβατζή-δουλεμπόρου, του βίαιου περαστικού και τους λεκτικούς υποβιβασμούς του κάθε πελάτη-βιαστή, αυτές οι γυναίκες έχουν ανάγει σε τέχνη την ακαριαία μεταμόρφωσή τους σε εκ νέου αψεγάδιαστες πόρνες, έτοιμες για το επόμενο αρσενικό. Για τους συγγενείς και τους φίλους όλα αυτά αποτελούν μέρος μιας ακόμα συνηθισμένης μέρας.
 
Για τις περισσότερες όμως από αυτές, αν τολμήσουν να πουν κάτι περισσότερο από αυτό ή έστω διεκδικήσουν τον αυτονόητο καρπό της εργασίας τους, θα βρεθούν βιασμένες και ξυλοκοπημένες σε κάποιο διαμέρισμα ή –στην πιο συχνή περίπτωση– πίσω από τα κάγκελα της ελληνικής δημοκρατίας. Για μια κοινωνία που έχει μάθει να ζει και να κρίνει με βάση τις κοινωνικές ταυτότητες που οι ίδιοι οι καταπιεστές τις έχουν δημιουργήσει ώστε να την ελέγχουν ευκολότερα, αυτές οι κοπέλες αποτελούν το τελευταίο σκαλί των κοινωνικών στρωμάτων. Κουβαλάνε πάνω στο σώμα, το πνεύμα και την ψυχή τους όλη την πραγματικότητα του πιο βάρβαρου συστήματος που γέννησε ποτέ η ανθρωπότητα. Είναι γυναίκες που φλερτάρουν συνεχώς με τον υποβιβασμό, την ξεφτίλα και την αξιοπρέπεια, όχι σαν αφεντικά τους κορμιού τους, αλλά ως εργάτριες που πουλάνε (θελημένα ή καταναγκαστικά) το σώμα τους. Γνωρίζω πολύ καλά πως αν αφαιρέσουμε τον συναισθηματικό μανδύα και δούμε πιο ρεαλιστικά την πραγματικότητα αυτών των γυναικών, θα βρούμε πολλούς τομείς του οποίους μπορούμε να κατακρίνουμε από καθαρά πολιτική, ταξική και κοινωνική σκοπιά.
 
Δεν μπορούμε, για παράδειγμα, να αμφισβητήσουμε πως οι ίδιες αναπαράγουν τον παθητικό ρόλο της γυναίκας ή ότι ουσιαστικά επιλέγουν την ασέβεια στο σώμα τους, διαιωνίζοντας την κουλτούρα του βιασμού νομιμοποιώντας την κοινωνικά μέσω της εργασίας τους. Παρ’ όλα αυτά, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η πραγματικότητα δεν βρίσκεται μέσα στις στατιστικές των οικονομολόγων και τα πανεπιστημιακά (απρόσιτα) συγγράμματα, αλλά μέσα στα χείλη και τα νόμιμα βιασμένα κορμιά αυτών των γυναικών. Αν μπορούσαμε να κλέψουμε λίγο από τον χρόνο τους και να πάρουμε μια μικρή γεύση από τον δικό τους Γολγοθά, τότε σίγουρα όλοι μας θα γινόμασταν πολύ καλύτεροι άνθρωποι…
 
(Τα κείμενα των «Ρεπόρτερ στο δρόμο» δεν υφίστανται επεξεργασία και εκφράζουν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους)

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.