Μάγια Τσόκλη: Μια flower power ταξιδιάρα ψυχή

Μάγια Τσόκλη: Μια flower power ταξιδιάρα ψυχή

Οι εκπομπές της έχουν έναν αέρα ευεξίας. Τουριστική και σπιντάτη. Στου τουρισμού την ανοχή δεν υπάρχουν οδύνη, λύπη και στεναγμός. Στο φολκλόρ, δηλαδή, η εκπομπή παίρνει άριστα. Στην πραγματικότητα όμως μηδέν

Το lifestyle είναι ακόμα το ίδιο, οι σούπερ ντούπερ Νεοέλληνες (ουάου!) το ξέρουν καλά, το βιώνουν. Αν δεν έχεις ταξιδέψει Νέα Υόρκη (εναλλακτικά, Βερολίνο ή Βαρκελώνη, πιο εναλλακτικά Κούβα, Λατινική Αμερική ή και Αφρική) κι αν δεν ξέρεις με βιωμένες λεπτομέρειες ό,τι γίνεται στη Μύκονο (εναλλακτικά, στη Σαντορίνη ή, ακόμα πιο εναλλακτικά, δηλαδή αριστερά, στη Γαύδο ή στην Ικαρία), δεν είσαι τίποτα. Αν, επιπλέον, είσαι γυναίκα, ζωηρή και χειραφετημένη, και έχεις και εκπομπή στην τηλεόραση, απογειώνεσαι. Αν μάλιστα είναι και ταξιδιωτική, τότε ίσως μια μέρα να σε φωνάξουν στο ΠΑΣΟΚ, να σε χρίσουν βουλευτή επικρατείας και, χωρίς καλά καλά να το καταλάβεις, να είσαι εκπρόσωπος του έθνους. Με βουλευτικό αυτοκίνητο, γραφείο στο οποίο έχουν αποσπασθεί άνθρωποι της επιλογής σου. Κι ύστερα από την κατάργηση του ασυμβίβαστου, πρακτικά, χωρίς να είσαι υποχρεωμένη να περιστείλεις όποια επαγγελματική δραστηριότητα. Δεν είναι κι άσχημα. Πίσω από την παραπάνω περιγραφή είναι εμφανές το πρόσωπο που διαγράφεται. Μάγια Τσόκλη. Επάγγελμα: δημοσιογράφος. Ταξιδιωτική ρεπόρτερ με σχετική εκπομπή, από το 1999, στην κρατική τηλεόραση – σήμερα είναι εξωτερική παραγωγή της εταιρείας που έχει με το σκηνοθέτη Χρόνη Πεχλιβανίδη, 24.500 ευρώ το επεισόδιο. Οι εκπομπές της έχουν έναν αέρα ευεξίας. Τουριστική και σπιντάτη. Στου τουρισμού την ανοχή δεν υπάρχουν οδύνη, λύπη και στεναγμός. Οι τόποι, συνεπώς, που επισκέπτεται η Μάγια Τσόκλη είναι μαγευτικοί, έχουν ενέργεια ή ιστορία, καλό φαΐ και παραδόσεις. Στο φολκλόρ, δηλαδή, η εκπομπή παίρνει άριστα. Στην πραγματικότητα όμως μηδέν: η πραγματικότητα έχει πολιτικά προβλήματα, ίσως δυστυχία, μπορεί αυταρχισμούς, ενδεχομένως και πείνα – θλιβερά πράγματα, δηλαδή, για όσα ευνοεί ο τουρισμός. Κι έτσι, η πραγματικότητα δεν είναι το φόρτε της Μάγιας. Και τότε, γιατί την πήραν στο ΠΑΣΟΚ; Το ερώτημα είναι εύλογο σήμερα, ημέρες κρίσεως. Όταν όμως έγινε η μετεγγραφή ήταν ακόμα η εποχή του flower power, του πολιτικού τραλαλά. Η Μάγια Τσόκλη συγκέντρωνε (συγκεντρώνει) όλα τα στοιχεία της ιδιότυπης αριστοκρατίας που συγκροτούσε αυτό το τραλαλά. Είναι κόρη διάσημου εικαστικού, έχει γεννηθεί στο Παρίσι και έχει ζήσει, έστω και για λίγο, εκτός Ελλάδος, είναι ευαίσθητη, οικολόγα, κουλτουριάρα, στο παρελθόν έχει ψηφίσει Συνασπισμό, κατά καιρούς έχει εκφραστεί υπέρ του λευκού, της αποχής ή του άκυρου, είναι (με τον τρόπο της) κοσμοπολίτισσα και πολιτικά είναι γενικώς και αορίστως. Είναι, δηλαδή, κορίτσι με προσόντα. Και το ξέρει. Γι’ αυτό, άλλωστε, όταν ρωτήθηκε από το «Βήμα» αν υπάρχει πιθανότητα, λόγω της βουλευτικής ιδιότητάς της, να αφήσει τη δουλειά στην κρατική τηλεόραση, απάντησε: «Ο λόγος που μου ζήτησαν να γίνω βουλευτής είναι ότι είμαι ένας άνθρωπος που ζει στον κόσμο και ενδεχομένως να είναι χρήσιμο για μια Βουλή να συμμετέχει σε αυτήν και ένας άνθρωπος που έχει επισκεφθεί και έχει ζήσει σε όλον τον κόσμο. Δεν θα ήθελα όσο διάστημα είμαι βουλευτής να αναστείλω τη δραστηριότητά μου στην ΕΡΤ. Δεν θα ήθελα να σταματήσω να ταξιδεύω» («Το Βήμα», 24.1.2010). Μια ταξιδιάρα ψυχή, λοιπόν, για το σοσιαλισμό. Όπως ο Καβάφης, έτσι και η Τσόκλη. «Η Ιθάκη σ’ έδωκεν το ωραίο ταξίδι». Με μοναδική διαφορά ότι το ταξίδι αυτό είναι πρώτη θέση, ο προορισμός είναι κάποιο καλό ξενοδοχείο και όλο το πρότζεκτ έχει τεθεί υπό την αιγίδα της κυβέρνησης.

ΣΥΝ

Το Φεστιβάλ Κινηματογραφικού Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης είναι από τις ελάχιστες εκδηλώσεις με καλλιτεχνικό εύρος, κοινωνική ματιά στη ζωή, νεανικό κέφι και ορμητική σοβαρότητα. Τα χρόνια που λειτουργεί έχει καταφέρει πολλά. Το κυριότερο: να συμβάλει στην άνθιση του ελληνικού ντοκιμαντέρ που, σε αντίθεση με τον παλαιό ελληνικό κινηματογράφο, καταφέρνει να καταγράψει την πραγματικότητα γύρω μας. Εδώ δεν χωρούν πομπώδεις διακηρύξεις, αφ’ υψηλού βλέμματα, δήθεν ποιητικές αναγνώσεις. Το αντίθετο. Νεύρο, διεισδυτικότητα, συγκροτημένη έρευνα και ανυστερόβουλο πάθος (πάθος, δηλαδή, που δεν είναι σίγουρο ότι θα επιχορηγηθεί) μετέτρεψαν τους παρίες του κινηματογραφικού κόσμου σε πρωταγωνιστές. Ο Δημήτρης Εϊπίδης, παρά τις δυσκολίες που κάθε τόσο συναντά, μπορεί να είναι περήφανος για ό,τι έχει ως τώρα κατορθώσει.

ΠΛΗΝ

Η κρίση του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, οι φήμες για κλείσιμό του (που διαψεύστηκαν) και η κρίση στη λειτουργία του (που επιβεβαιώθηκε, αφού και ο διευθυντής του απολύθηκε και συσχετίστηκε επισήμως η καλλιτεχνική δραστηριότητά του με χορηγίες και επιδοτήσεις) αποδεικνύει ότι τελικά η Θεσσαλονίκη έχει χάσει κάθε στοιχείο κοσμοπολιτισμού. Με παρηκμασμένη αστική τάξη, χωριάτες δημοτικούς και νομαρχιακούς άρχοντες, λούμπεν πολιτικούς εκπροσώπους, διαλυμένα πανεπιστήμια, η άλλοτε ζωντανή «συμπρωτεύουσα» σήμερα χωράει μόνο φραπέδες και σκυλάδικα. Μια πόλη σε παρακμή, σε μια χώρα σε παρακμή. Υπάρχουν άραγε δυνάμεις να την ανασυγκροτήσουν; Με ποια νομιμοποίηση; Και με τι κουράγιο;

Λία Παραλία