Από τους εργαζομένους στον δημόσιο τομέα που θα ενταχθούν στο δυσβάστακτο και ισοπεδωτικό ενιαίο μισθολόγιο, όσοι εργά­ζονται στην παραγωγή καλλιτεχνικού έργου των κρατικών μας σκηνών ζητούν επίσης να τύχουν «ειδικής μεταχείρισης». Και δεν τη ζητούν απλώς, αλλά την απαιτούν με απεργι­ακές κινητοποιήσεις.

Από τους εργαζομένους στον δημόσιο τομέα που θα ενταχθούν στο δυσβάστακτο και ισοπεδωτικό ενιαίο μισθολόγιο, όσοι εργά­ζονται στην παραγωγή καλλιτεχνικού έργου των κρατικών μας σκηνών ζητούν επίσης να τύχουν «ειδικής μεταχείρισης». Και δεν τη ζητούν απλώς, αλλά την απαιτούν με απεργι­ακές κινητοποιήσεις.
 
Φυσικά, είναι δικαίωμά τους να αντιδράσουν στις ακόμα περισσότερες περικοπές, όπως είναι δικαίωμα όλων μας. Πώς, όμως, άραγε ακούγεται αυτή η «ειδική μεταχείριση» στα αυτιά όσων εργάζονται σε νοσοκομεία, όσων αναχαιτίζουν εχθρικά αεροπλάνα, όσων διοικούν τον στρατό, όσων απονέμουν δικαιοσύνη; Υπάρχει στ’ αλήθεια σοβαρό επιχείρημα για μια τέτοια εξαίρεση από τον κανόνα; Το τρέχον επιχείρημα είναι ότι οι περαιτέρω μειώσεις στις αμοιβές των καλλιτεχνών θα καθορίζονται με απόφαση του υπουργού Οικονομικών. Γιατί οι καλλιτέχνες και όχι κι εμείς, αναρωτιούνται τεχνικοί, βοηθητικοί και διοικητικοί υπάλληλοι της Λυρικής Σκη­νής, απειλώντας μέχρι και με καταλήψεις του θεάτρου. Χωρίς ούτε μια στιγμή να σκεφτούν πώς τους βλέπει η πλειονότητα του ελληνι­κού λαού, και βεβαίως η τρόικα: ως υπερά­ριθμους, κοστοβόρους στρατούς υπαλλή­λων διορισμένων αναξιοκρατικά, κομματικά, χωρίς ΑΣΕΠ, χωρίς διαφάνεια.
 
 Τα παχιά και απειλητικά λόγια του απολιθω­μένου συντεχνιακού συνδικαλισμού, που επί χρόνια αντιδρούσε μονολιθικά σε οποιαδήπο­τε προσπάθεια διάσωσης ενός βαριά «άρρω­στου» δημόσιου οργανισμού όπως η Λυρική Σκηνή δεν μπορούν να πείσουν κανέναν. Μένουν, λοιπόν, οι τρεις διευθυντές των κρατικών μας σκηνών να μιλήσουν με μια πιο «εύληπτη» γλώσσα, δηλαδή τη γλώσσα των αριθμών, μπας και μπορέσουν να σώσουν τα θέατρά τους.
 
Να πουν δηλαδή ότι οι κρατικές μας σκηνές είναι ένα πολύτιμο όχημα, που μπορεί κάλλι­στα να συμβάλει στην ανάπτυξη της ελληνι­κής οικονομίας, εφόσον βεβαίως του δοθεί η δυνατότητα να πετάξει όσα «βαρίδια» το σπρώχνουν στον πάτο της θάλασσας. Ας πάει ο Μιχαηλίδης της Λυρικής στο Μαξί­μου με τα εισιτήρια που χάθηκαν μόνο από την απεργία της περασμένης Κυριακής και αγγίζουν τις 20.000 ευρώ, ας πάει μαζί και ο Χουβαρδάς του Εθνικού με τις δικές του ετή­σιες εισπράξεις, κι από κοντά κι ο Χατζάκης του ΚΘΒΕ με τα νούμερα της καλοκαιρινής του περιοδείας. Κρατώντας μαζί και ένα 12μηνο αναπτυξιακό πρόγραμμα με άμεσα εφαρμόσιμα σχέδια για το πώς ο πολιτισμός και ο τουρισμός μπορούν να φέρουν αύριο λεφτά στα ταμεία.
 
Κι ας αφήσουν τους απεργούς να «παίζουν» τα ρέστα τους. Γιατί η αυτιστική απόφασή τους να απεργήσουν, αδιαφορώντας για τα χαμένα λεφτά που κρατούν ακόμα το σπίτι τους όρθιο, δεν μπορεί πλέον να πείσει ούτε τους ίδιους.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.