Οι θλιβεροί καραβανάδες της χού­ντας, µετά την επικράτηση του πραξικοπήµατος και τον σχηµατισµό «επαναστατικής κυβέρνησης», δεν κατάφεραν, όπως γράψαµε και σε πρόσφατο σηµείωµά µας, ποτέ να προσδώσουν στο µόρ­φωµα µια σαφή ιδεολογική ταυτότητα.

Οι θλιβεροί καραβανάδες της χού­ντας, µετά την επικράτηση του πραξικοπήµατος και τον σχηµατισµό «επαναστατικής κυβέρνησης», δεν κατάφεραν, όπως γράψαµε και σε πρόσφατο σηµείωµά µας, ποτέ να προσδώσουν στο µόρ­φωµα µια σαφή ιδεολογική ταυτότητα. Στους κόλπους της πρώτης σχηµατισθείσας χουντικής κυβέρνησης, λοιπόν, το ιδεολογικό στίγµα ήταν ασαφές. Η δε προσπάθειά τους να δώσουν το στίγµα τους µέσα από σχοινοτενείς ρητορείες είχε αποτέλεσµα, εκτός από τη δηµοκρατία, να δολοφονήσουν και την ελληνική γλώσσα, µαζί µε τη στοιχειώδη νοηµοσύνη.
 
 Οι αντικαπιταλιστικές και εθνικοσοσιαλίζουσες τάσεις που επικρατούσαν δηµιουργούσαν περισσότερο σύγχυση, µιας και οι περισσότε­ροι πεφωτισµένοι αξιωµατούχοι ήταν απλώς αγράµµατοι. Αντίθετα, οι προσανατολισµοί της χούντας ήταν σαφέστατοι ως προς τις µεθόδους άσκησης της εξουσίας.Το πιο προσφιλές µέτρο ήταν οι εκτοπίσεις και φυλακίσεις των αντιφρονούντων και κυρίως των αριστερών πολιτών. Ξερονήσια και φυλακές γέ­µισαν από ανθρώπους εντελώς αθώους, οι οποί­οι διώκονταν κυρίως για την ιδεολογία τους αλ­λά και γιατί δεν συµφωνούσαν µε τις υψιπετείς απόψεις και ιδέες των χουντικών αποβρασµάτων. Σαφείς ήταν οι απόψεις τους στο να απα­γορεύσουν τη λειτουργία των πολιτικών κοµµάτων, των συναθροίσεων και των πολυπληθών παρεών.
 
Αυτά τα µικρόνοα φανατικά υποκείµενα η χώ­ρα τα πλήρωσε βαρύτατα κι όποιος το ξεχνά διαπράττει µέγιστο έγκληµα κατά της πατρί­δας του. Αυτά τα θλιβερά χουντικά ανδρείκε­λα που παρέδωσαν την Κύπρο στην Τουρκία, οι προδότες του έθνους, των οποίων τα τερατώδη εγκλήµατα σε διαστάσεις εθνικής τραγωδίας προσπαθούν στις µέρες µας να τα εξοµοιώσουν µε την παρωνυχίδα µιας γενικευµένης οικονοµι­κής κρίσης που πλήττει ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτή η επταετής ντροπή για την Ελλάδα και την ιστορία της απαγόρευσε την ελευθεροτυπία και επέβαλε λογοκριτές αναλφάβητους ένστολους της εποχής. Μέσα σε αυτό το… ευχάριστο κλί­µα, την ουσιαστική πολιτική εξουσία την είχε το 16µελές «επαναστατικό συµβούλιο». Ωστόσο ο Παπαδόπουλος δεν το συγκαλούσε συχνά, παρά αραιά και πού, όταν συνέτρεχαν «µείζονα ζητή­µατα», ώστε η διακυβέρνηση να µένει στα χέρια της κωµικής τριανδρίας Παπαδόπουλου, Παττακού, Μακαρέζου.
 
Οι σχέσεις με το στέμμα
 
Ταυτόχρονα οι σχέσεις των πραξικοπηµατιών µε το στέµµα δεν ήταν και οι καλύτερες. Φυσικά τα ανδρείκελα είχαν δώσει όρκους πίστεως προς το στέµµα, ωστόσο ήταν φανερός ένας ανταγω­νισµός µεταξύ του βασιλιά και των χουντικών. Ο Κωνσταντίνος είχε υποχρεωθεί να νοµιµοποι­ήσει την εκτροπή και µε καταφανή δυσφορία ανεχόταν τη νέα πολιτική κατάσταση. Το πρώ­το διάστηµα της επιβολής του επάρατου καθε­στώτος ο βασιλιάς είχε την πεποίθηση ότι ήταν µέσα στις δυνατότητές του να ανατρέψει τους συνταγµατάρχες. Ωστόσο είχαν γίνει µαζικές αποστρατεύσεις – εκκαθαρίσεις και είχε οδηγη­θεί σε παραίτηση όλη η ηγεσία του Πολεµικού Ναυτικού, η οποία δεν δέχτηκε να υπηρετήσει τη χούντα.
Ο Κωνσταντίνος, που δεν ήταν και ο εξυπνότε­ρος άνθρωπος που υπήρχε, θεώρησε ότι µπορεί να βασιστεί σε µεγάλο τµήµα της φυσικής ηγεσί­ας του στρατεύµατος. Επιπλέον προσµετρούσε στους δικούς του ανθρώπους τον πρωθυπουργό Κόλλια και τους περισσότερους υπουργούς. Επί­σης πολλές ελπίδες στήριζε στον λεγόµενο διε­θνή παράγοντα.
 
Δεν χρειάστηκαν παρά λίγοι µήνες αργότερα για να διαψευστούν όλες οι βασιλικές υποθέσεις.
 
Έως τον Δεκέμβριο του ’67 η σύγκρουση του βασιλιά με τους κινηματίες από υπόθεση γίνε­ται γεγονός, που οδήγησε στη διαταγή της 13ης Δεκεμβρίου 1969, η οποία απευθυνόταν προς τον αρχηγό ΓΕΕΘΑ στρατηγό Ο. Αγγελή. Με αυ­τή ο βασιλιάς τον απάλλασσε από τα καθήκοντά του με το αιτιολογικό ότι «η κατάστασις εξετρά-πη από την ορθήν κατεύθυνση». Η βασιλική «αντεπανάσταση» βασίστηκε και σε ένα εξωτερικό γεγονός εκείνη την εποχή. Πρό­κειται για μια υπόθεση εξωτερικής πολιτικής στα ελληνοτουρκικά.
 
 Συγκεκριμένα, η ελληνο­τουρκική συνάντηση κορυφής στον Έβρο τον Οκτώβριο του 1967, όπου η ελληνική πλευρά δι­ερεύνησε τη διάθεση των Τούρκων να δεχτούν έναντι αντιπαροχών την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, η οποία είχε καταλήξει σε πατα­γώδη αποτυχία. Σε αυτές τις διαπραγματεύ­σεις, εκτός του πρωθυπουργού Κόλλια και του υπουργού Εξωτερικών πρέσβεως Οικονόμου – Γκούρα, είχαν πάρει μέρος και οι αρχιπραξι-κοπηματίες συνταγματάρχες Γ. Παπαδόπουλος, Ι. Λαδάς και Α. Μέξης. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν μια παταγώδης αποτυχία, η οποία επιδείνωσε τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Στη συνέχεια η σύλληψη και η παρατεταμένη κράτηση του Τουρκοκύπριου ηγέτη Ραούφ Ντενκτάς στην Κύπρο επιβάρυνε περισσότερο το κλίμα των διακρατικών σχέσεων. Η δε έντα­ση μεταξύ των χωρών έφτασε στα όρια του πολέμου όταν ο Γρίβας επιτέθηκε στο τουρκο­κυπριακό χωριό Κοφίνου. Η παρεξήγηση αυτήέφτασε στα άκρα και έπειτα από αξίωση της Άγκυρας και μεσολάβηση της Αμερικής αποχώ­ρησε η ελληνική μεραρχία που είχε σταλεί κρυ­φά στη Μεγαλόνησο από την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου.
 
Σαν συνέπεια των ανόητων χειρισμών στα εθνι­κά μας θέματα από μέρους της χούντας ήρθε η εθνική ταπείνωση, μια ήττα δίχως πόλεμο που έφερε στο υπουργείο των Εξωτερικών τον Π. Πιπινέλη, στο πρόσωπο του οποίου η χούντα έκανε άνοιγμα στον παλιό πολιτικό κόσμο. Τον Πιπινέλη ο βασιλιάς τον θεωρούσε με τα μάτια κλειστά δικό του άνθρωπο.
 
 Για τους πιο πάνω, όχι και πολύ ισχυρούς, λό­γους ο Κωνσταντίνος θεωρούσε ότι μπορούσε να συγκρουστεί μετωπικά μέσα στο 1967 με το καθεστώς των συνταγματαρχών. Ωστόσο ο νεαρός μονάρχης εμπλεκόταν σε μια εξαιρετι­κά άνιση μάχη. Ο βασιλιάς, που καθώς όλα δεί­χνουν έκανε λανθασμένες εκτιμήσεις, βρέθηκε αντιμέτωπος με τους χουντικούς συνωμότες, οι οποίοι είχαν φροντίσει να αποδυναμώσουν τις νευραλγικές θέσεις των ενόπλων δυνάμεων από κάθε βασιλικό αξιωματικό, τοποθετώντας ανθρώπους της απολύτου εμπιστοσύνης τους. Έτσι λόγω απειρίας του βασιλιά η «βασιλική αντεπανάσταση» της 13ης Δεκεμβρίου είχε προδιαγεγραμμένη πορεία, την οποία έτσι κι αλλιώς επιβάρυναν τα τεχνικά λάθη κατά την εκτέλεσή της. Αλλά ποια ήταν τα βασικά τεχνι­κά λάθη; Το σημαντικότερο όλων ήταν η ομηρία όλων των ανώτερων στην ιεραρχία αξιωματικών με βασιλικά φρονήματα από τους υφισταμέ­νους τους. Έτσι, οι διοικητές μονάδων του Στρα­τού Ξηράς βρέθηκαν υπό τον ασφυκτικό έλεγχο των κατωτέρων στη βαθμίδα αξιωματικών. Αυτή η εξέλιξη δεν μπόρεσε να ανατραπεί προς όφελος του βασιλιά από την ομόθυμη υποστήριξή του από το σύνολο περίπου των αεροπορι­κών και ναυτικών δυνάμεων της χώρας, καθώς και την προσχώρηση στο βασιλικό στρατόπεδο τόσο του διοικητή Στρατιάς στρατηγού Κόλλια όσο και του εδρεύοντος τη στιγμή εκείνη στην Κομοτηνή διοικητή του Γ’ Σώματος Στρατού στρατηγού Περίδη. Καθοριστική επίσης υπήρξε η σύλληψη από τους υφισταμένους του τού δι­οικητή των τεθωρακισμένων ταξιάρχου Έρσελ-μαν, που υποτίθεται ότι θα είχε αποφασιστικό ρόλο στην έκβαση της βασιλικής αντεπανάστασης. Την ίδια τύχη είχε και ο στρατηγός Περίδης στην Κομοτηνή, με αποτέλεσμα ο Κόλλιας να απομονωθεί στη Λάρισα.
 
 Έτσι ο Κωνσταντίνος αναγκάστηκε να εγκατα­λείψει τη μάχη πριν καλά καλά προλάβει να τη δώσει. Τα χαράματα της 14ης Δεκεμβρίου, εν πλω προς τη Βόρεια Ελλάδα ο επικεφαλής του Στόλου ναύαρχος Ροζάκης, ο οποίος κατέπλεε προς βοήθεια του βασιλιά, άκουσε από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της αλλοδαπής ότι ο Κωνσταντίνος βρισκόταν ήδη στη Ρώμη.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.