Τα πιο κραυγαλέα συμπτώματα του πολιτικού μας πολιτισμού είναι η έλλειψη του διαλό­γου, του συναινετικού πνεύματος και της συ­νεργασίας.

Τα πιο κραυγαλέα συμπτώματα του πολιτικού μας πολιτισμού είναι η έλλειψη του διαλό­γου, του συναινετικού πνεύματος και της συ­νεργασίας. Στη χώρα μας (που για ιστορικούς λό­γους σημειώνουμε ότι γεννήθηκε η διαλεκτική μέθοδος), αυτό που γίνεται σεβαστό ως διάλογος εί­ναι το μαύρο – άσπρο στη λογική της πλήρους αντι­παράθεσης. Έτσι εδραιώθηκε ο δικομματισμός, ο οποίος μέχρι πρότινος θεωρούσε τις κυβερνήσεις συνεργασίας ως «ασθενείς» από τη φύση τους, επιρρεπείς σε ιδεολογικές συρραφές, υποδουλω­μένες σε κομματικές σκοπιμότητες και ευάλωτες σε εκβιασμούς και πιέσεις.
 
Εγκλωβισμένοι σε αυτή τη λογική, ασκήσαμε την πολιτική μέσα από μια πρακτική που πριν από όλα απέκλειε τη συναίνεση. Απόδειξη είναι οι γε­νικευμένες απορρίψεις ή οι υπερψηφίσεις ομαδόν σε διάφορα νομοσχέδια. Τι κι αν τα δυο πρώην με­γάλα κόμματα σε γενικές γραμμές ασκούσαν την ίδια πολιτική; Τα ψηφίσματα μαρτυρούσαν αβυσ-σάλεα, θαρρείς, ρήγματα. Τίποτε δεν τους ένωνε, ακόμα και τα πιο προφανή. Αυτή η αντιπαλότητα είχε πέραση και στη συντριπτική πλειοψηφία του εκλογικού σώματος. Η καθαρότητα λογιζόταν σαν ολοκληρωμένη αντιπαράθεση.
 
Στην πολιτική, όπως αυτή ασκήθηκε τουλάχιστον μεταπολιτευτικά, ήταν αδιανόητο σχεδόν ένας βου­λευτής της Ν.Δ. να παραδεχτεί δημόσια ότι το ΠΑΣΟΚ έκανε κάτι σωστό – και το αντίθετο. Αυτή η απολυτότητα, η οποία σήμερα τόσο γελοιοποιείται από την ίδια την πολιτική πραγματικότητα, υπήρξε καταστροφική. Το «ναι σε όλα» και το «όχι σε όλα» σφράγισαν τη χρεοκοπημένη πολιτική των μεταπο­λιτευτικών κυβερνήσεων – και όχι μόνο –, μιας και τα μικρότερα κόμματα αρνούνταν να ψηφίσουν και την πλέον ασήμαντη τροπολογία που αποτελούσε κοινό τόπο. Με την τάση μας να ιδεολογικοποιούμε ακόμα και τον καφέ που πίνουμε, αυτή η καταστρο­φική φάμπρικα απέκτησε ιδεολογικό περίβλημα και αξιώσεις λογικής. Με αυτή την κυρίαρχη συγκρουσιακή περί πολιτικής αντίληψη πορευτήκαμε ώς τις μέρες μας, που η βαθύτατη κρίση του πολιτικού μας συστήματος μάς υπαγορεύει ως αναγκαία συνθήκη την πολιτική συναίνεση και συνεργασία.
 
Σήμερα που οι πολιτικοί συσχετισμοί έχουν αλ­λάξει, το παρελθόν πλέον φαντάζει με κακόγου­στη φάρσα. Οι δυο πρώην μονομάχοι μοιάζουν τό­σο κοντινοί, που είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις ποι­ος είναι με ποιον. Το δε πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ βρίσκεται πια στα όρια του εκλογικού νόμου για να εισαχθεί στη Βουλή, πράγμα που ανησυχεί βα­θύτατα την πάλαι ποτέ εχθρική Ν.Δ., με την οποία πλέον ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις μέχρι παρε­ξηγήσεως. Η κρίση τούς άλλαξε όλους. Όλους; Φυ­σικά, εκτός ΚΚΕ, το οποίο παραμένει αμετακίνητο, σταθερό και καταρρέον με αργούς βασανιστικούς ρυθμούς και περιμένει υπομονετικά να συναντη­θεί με… την αιωνιότητα!
 
Ωστόσο, υπάρχει και κάτι νέο, μιας και όλη αυ­τή η αλλαγή σκηνικού χτύπησε φλέβα… χρυσού. Η Χρυσή Αυγή, παραφουσκωμένη, λάμπει ως απτό αποτέλεσμα της χρόνιας, συστηματικής και παρα­νοϊκής αποδόμησης της κοινωνίας και του κρά­τους, όπως αυτή συντελέστηκε με τις πολιτικές
πρακτικές διαφθοράς, αναποτελεσματικότητας, συνενοχής, ανεξέλεγκτης ασυδοσίας και ατιμω­ρησίας των τελευταίων δεκαετιών. Τώρα, υπό την ταπεινωτική απειλή των δανειστών μας, ζούμε την κατάρρευση της πατρίδας μας, της κοινωνίας μας, του εαυτού μας, των βεβαιοτήτων μας και την άνο­δο των παραφουσκωμένων με ναζιστικές ιδέες χρυσαυγιτών.
 
Τέλος, ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα καινοφανές φαι­νόμενο για το πολιτικό μας σκηνικό, ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο. Ωστόσο, δείχνει να είναι αιφνιδιασμένος περισσότερο από κάθε άλλο φίλο ή αντίπαλο για τη θέση που κατέλαβε στον πολιτικό στίβο. Όλα μάλιστα δείχνουν ότι σε ενδεχόμενες εκλογές θα καταρρίψει, εκτός από το εκλογικό του ποσοστό, άλλο ένα ιστορικό ρεκόρ για κόμμα της Αριστεράς, αυτό του να αναδειχτεί πρώτο σε εκλο­γές. Βέβαια, τα πράγματα στο ρετιρέ φαίνονται τελείως διαφορετικά από ό,τι φαίνονταν στο υπό­γειο, με την παντελή απουσία θέας και θέασης του κόσμου. Το μεταβατικό στάδιο αφορά στο ίδιο το κόμμα, ωστόσο υπάρχει ο κίνδυνος να στραφούν εναντίον του οι ελπίδες που έχει καλλιεργήσει – για πολλούς λόγους, με κυριότερο τον πιεστικό χρόνο για να αποκτήσει κυβερνητική εμπειρία σε καιρούς δύσκολους. Και σε αυτό το σημείο, η ΔΗΜΑΡ φαίνεται να προηγείται πιθανώς για το μέλ­λον, αποκτώντας κυβερνητική εμπειρία, επενδύο­ντας σε πολιτικές συνεργασιών και διαμορφώνο­ντας το νέο πρόσωπο της Αριστεράς, ένα πρόσωπο εντελώς διαφορετικό από αυτό του παρελθόντος των δογματικών αγκυλώσεων.
 
 

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.