Είναι όμορφη αλλά και οικεία. Κορίτσι της διπλανής πόρτας, αλλά και κάπως απόμακρη. Η «ταμπέλα» της ως μιας από τις ωραιότερες Ελληνίδες ηθοποιούς τη συνοδεύει πάντα, όμως δεν εξηγεί τη μεγάλη δημοφιλία της.

Είναι όμορφη αλλά και οικεία. Κορίτσι της διπλανής πόρτας, αλλά και κάπως απόμακρη. Η «ταμπέλα» της ως μιας από τις ωραιότερες Ελληνίδες ηθοποιούς τη συνοδεύει πάντα, όμως δεν εξηγεί τη μεγάλη δημοφιλία της. Γιατί η Σμαράγδα Καρύδη μπορεί να κάνει τα αυτοκίνητα να σταματούν στον δρόμο της, όμως ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να καθιερωθεί ως τύπος «ωραίας και μοιραίας». Αντιθέτως, τσαλάκωσε συχνά την εικόνα της μέσα από κωμικούς ρόλους, ίσως επειδή, όπως λέει, «πάντα βλέπω την αστεία πλευρά στις δραματικές καταστάσεις και μου αρέσει να τις διακωμωδώ και στο θέατρο και στη ζωή». Φέτος έκανε ακόμα ένα άλμα στην καριέρα της, αφού αναμετρήθηκε για πρώτη φορά με το μιούζικαλ, υπό την καθοδήγηση του Σταμάτη Φασουλή, στον ρόλο της θρυλικής Ρόξυ Χαρτ στο «Σικάγο». Και πέρασε υπέροχα, αφού «ήταν από τα καλύτερα πράγματα που μου συνέβησαν στο θέατρο»

Ο διάσημος ρόλος της Ρόξυ Χαρτ απαιτούσε κάποια παραπάνω προσόντα, όπως χορευτικές αλλά και φωνητικές ικανότητες. Δεν τον φοβήθηκες;
Ο ρόλος μου δεν είχε φοβερές φωνητικές απαιτήσεις. Αλλιώς δεν θα τον έπαιζα, όπως δεν θα έπαιζα ποτέ στο «Φάντασμα της όπερας». Ξέρεις, δεν με νοιάζει και τόσο αν κάποιος πιάνει την τάδε νότα, ακόμα και στους τραγουδιστές. Με νοιάζει αν αυτό που κάνει, ακουμπάει τον άλλο, αν τον αγγίζει.

Πώς ήταν η συνεργασία σου για πρώτη φορά με τον Φασουλή και τη Μαρινέλλα;
Ο Σταμάτης σε κάνει να θέλεις να είσαι όσο πιο καλή γίνεται, για να του αρέσεις, κάτι που είναι μεγάλο προσόν για έναν σκηνοθέτη. Για τη Μαρινέλλα τι να πω; Θεότητα! Ήταν μάθημα ζωής για μένα. Η Μαρινέλλα δεν κουράζεται ποτέ, ούτε στη φωνή ούτε στο σώμα, και σου δείχνει τι θα πει διάρκεια.

Αισθάνεσαι τυχερή που είσαι σήμερα μια διάσημη πρωταγωνίστρια σε sold out παραστάσεις ή νιώθεις ανασφάλεια για την επόμενη μέρα;
Οι καλλιτέχνες πάντα ζούσαμε σε ανασφάλεια, οπότε το έχουμε συνηθίσει. Ξεκινήσαμε μια ζωή για μια περιπέτεια και κανείς δεν μας εγγυήθηκε ότι θα βρούμε δουλειές και αναγνώριση. Τώρα με την κρίση υπάρχει μια επιπλέον δυσκολία. Όλες οι γενιές περνάνε από μια δύσκολη φάση. Τώρα ήρθε η ώρα μας να περάσουμε κι εμείς το μανίκι μας.

Το θέμα δεν είναι να μην περάσουμε δύσκολα. Είναι να υπάρξει μια διέξοδος. Βλέπεις γύρω σου κάτι τέτοιο να διαφαίνεται;
Νομοτελειακά τα πράγματα πιάνουν «πάτο» και μετά ξεκινάνε ξανά για την κορυφή. Θεωρώ σίγουρο ότι θα έρθει μια διέξοδος και καλύτερα πράγματα. Τώρα, πότε θα γίνει αυτό και πόσο κάτω μπορούμε ακόμα να πάμε, δεν το ξέρω. Ξέρω όμως ότι και στον πάτο δεν είναι όλα μαύρα, μέσα στα δύσκολα γίνονται και ωραία πράγματα.

Εννοείς από τους πιτσιρικάδες;
Βέβαια. Οι πιτσιρικάδες που βγαίνουν τώρα θα αναγκαστούν να είναι δημιουργικοί και τολμηροί αφού δεν είναι από πουθενά βολεμένοι. Δεν βρίσκουν ούτε τηλεόραση ούτε εύκολη δημοσιότητα. Κάπως έτσι ξεκινήσαμε κι εμείς, μόνο που εμάς μας προέκυψε η ιδιωτική τηλεόραση. Εγώ, ας πούμε, ήμουνα τυχερή, είχα πάντα προτάσεις, έβγαζα χρήματα. Τώρα που όλα δυσκόλεψαν και οι αποδοχές μας έχουν πέσει στο μισό αναγκάζομαι κι εγώ να σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω.

Μου λες, δηλαδή, ότι δεν χρειάστηκε να κουραστείς για να φτάσεις ώς εδώ;
Αντιθέτως, έχω κουραστεί πολύ, αν και θα μπορούσα να είχα δουλέψει ακόμα περισσότερο. Αλλά είμαι και λίγο τεμπέλα. Μέχρι να μπω στην «αρένα», γιατί μετά τα δίνω όλα. Αν δω την πορεία μου τα τελευταία 20 χρόνια, νομίζω ότι έχω κάνει μεγάλα βήματα και έχω βελτιωθεί σε αρκετούς τομείς. Κι αυτό ξεκίνησε περισσότερο εσωτερικά.

Δηλαδή;
Δούλεψα πολύ να μικρύνω τον εγωισμό μου, να μη φοβάμαι την αποτυχία, να μειωθούν τα κόμπλεξ μου. Φοβάμαι λιγότερο πια, έχω γίνει πιο ανοιχτή και πιο ήρεμη.

Γιατί φοβόσουν τόσο ενώ κέρδιζες γρήγορα την αναγνώριση;
Τα πρώτα χρόνια το βασικό μου πρόβλημα ήταν πώς θα εκθέτω το εαυτό μου χωρίς αυτό να μου είναι βασανιστικό. Φοβόμουν να αποτύχω, το θέατρο μου δημιουργούσε φοβερό φόβο. Έχω πάθει και πανικούς πάνω στη σκηνή. Τώρα είμαι σαν μια άλλη. Ψύχραιμη. Μπορεί να χρειαζόμουν εργατοώρες. Έκανα επίσης και δουλειά με τον εαυτό μου. Μόνη, χωρίς να πάω σε ψυχίατρο.

Πάντα βασανίζεσαι με ό,τι κάνεις;
Όχι, δεν ζορίζομαι πια. Το «κλικ» έγινε όταν κατάλαβα ότι με αποδέχονται. Ήταν βασικό για μένα να ξέρω ότι αρέσω σε κάποιους ανθρώπους, ότι είμαι καλή. Κάποιοι ξεκινάνε μικροί με πολύ θράσος, εγώ ήμουν ντροπαλή.

Θεωρείς ότι ακολούθησες μια πορεία στοχευμένη ή αυτήν που σου προέκυψε;
Είμαι πολύ κοντά πια σε αυτό που ήθελα να γίνω, χωρίς να σημαίνει ότι δεν έκανα και πράγματα που δεν ήταν ακριβώς αυτά που ήθελα, ούτε ότι δεν έχω δρόμο ακόμα.

Έκανες επιλογή μεταξύ εμπορικού και ποιοτικού θεάτρου;
Δεν έκανα τέτοιους διαχωρισμούς στο κεφάλι μου. Εξ ου και έχω μπλεχτεί σε όλα, μέχρι εκεί φυσικά που δεν με πρόσβαλε κάτι. Βεβαίως μιλάω εκ του ασφαλούς, διότι δεν είχα να θρέψω οικογένεια και παιδιά. Ξέρεις, πολύ εύκολα κατηγορούμε τον κόσμο για το πώς βιοπορίζεται, αλλά πρέπει να σκεφτόμαστε ότι μπορεί κάτι άλλο να ονειρεύτηκε και να μην του βγήκε.

Μήπως έχει υπερεκτιμηθεί η υποτιθέμενη «ποιότητα»; Μήπως κι εκεί ζήσαμε μια φούσκα;
Υπάρχει σίγουρα πολλή «δηθενιά». Οι διαχωρισμοί, οι ταμπέλες και τα στρατόπεδα είναι, φοβάμαι, χαρακτηριστικό του Έλληνα. Είμαστε πολύ της σύγκρουσης, και δεν ξέρω γιατί το έχουμε τόσο ανάγκη αυτό. Καλό είναι πάντως ότι στο θέατρο υπάρχουν τα πάντα, ακόμα και οι φούσκες.

Θέλεις να πας στην Επίδαυρο;
Δεν έχω σκοπό ντε και καλά να παίξω στην Επίδαυρο. Η Λαμπέτη, δηλαδή, που δεν έπαιξε, τι έπαθε; Αν μου τύχει να κάνω έναν ρόλο με τον σκηνοθέτη που θέλω και με την παράσταση στην οποία θα νιώθω ασφαλής, τότε εντάξει. Έχω πει «όχι» σε ρόλο Επιδαύρου επειδή δεν με ενδιέφερε όλο το υπόλοιπο. Άσε που θα με αγχώσει αν πω κάποτε «ναι» και θα περάσω ένα καλοκαίρι που δεν θα κοιμάμαι καλά… Και έχει σημασία η ποιότητα ζωής, δεν έχουν σημασία μόνο οι στόχοι και οι καριέρες.

Μου δίνεις την εντύπωση μιας πολύ ωραίας γυναίκας, που όμως είναι και λίγο αντράκι.
Έχω μια απέχθεια για την ψευτιά και στο θέατρο και στη ζωή, και την αναγνωρίζω εύκολα. Πολλοί άνθρωποι στη δουλειά μου κουβαλάνε και έξω όλο αυτό το στημένο, το οποίο με ενοχλεί πολύ αισθητικά και μπορεί γι’ αυτό να μη θέλω να το πουλήσω κι εγώ.

Γιατί είναι πιο εύκολο να την «ψωνίσει» ένας καλλιτέχνης από κάποιον άλλον;
Διότι αναγκαστικά ασχολείται περισσότερο με τον εαυτό του, αφού είναι το εργαλείο της δουλειάς του. Αλλά μην ξεχνάς ότι η δουλειά αυτή μέσα στα χρόνια έχει και πολλή απόρριψη, οπότε αυτό σε ισορροπεί. Κανένας δεν γλιτώνει. Και γενικά στους Έλληνες αρέσει να κατεβάζουν κάποιον από το βάθρο του.

Εσύ αισθάνθηκες ποτέ ότι κινδυνεύεις να την «ψωνίσεις»;
Όχι, ποτέ. Γιατί, παρόλο που φοβόμουν, είχα πάντα αυτοπεποίθηση με έναν περίεργο, υπόγειο τρόπο. Δεν περίμενα τη δημοσιότητα για να εκτιμήσω τον εαυτό μου. Επειδή βλέπω τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση και στη ματαιότητά τους, δεν μπορώ να σαλτάρω επειδή είμαι διάσημη. Δεν θεωρώ τη δημοσιότητα υπέρτατη αξία.

Την επιδίωξες όμως;
Όχι με αθέμιτα μέσα. Και πάντα σε σχέση με τη δουλειά μου και όχι για λόγους άσχετους με αυτή. Με τα ερωτικά μου, ας πούμε. Δεν μπορώ να το κάνω, κυρίως επειδή το βαριέμαι.

Δεν σε βαραίνει καμιά φορά να σε ξέρει όλος ο κόσμος;
Δεν είναι και κάτι τόσο φοβερό, όπως στην Αμερική, που βγαίνει στον δρόμο η Μαντόνα και ουρλιάζουν. Βέβαια, καμιά φορά δεν έχεις όρεξη. Πας να μπεις σε ένα μαγαζί και με το που βλέπεις την πωλήτρια και το ύφος της κάνεις μεταβολή και βγαίνεις.

Μεγάλωσες στην πλατεία Εξαρχείων. Είσαι λιγάκι αντισυμβατική, όπως λένε;
Συμβατικότατη είμαι. Δεν μπορεί να είναι επαναστάτρια μια γυναίκα που παίζει σε μιούζικαλ στο «Παλλάς», έβγαλε τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου και έπαιξε στα ιδιωτικά κανάλια. Μην τρελαθούμε κιόλας. Το ότι δεν «το παίζω» ωραία και μοιραία είναι θέμα αισθητικό. Επίσης δεν είχα ποτέ ανασφάλεια με την εμφάνισή μου για να «το παίζω» κάπως.

Έχεις όμως χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Στοιχεία ανατρεπτικά από τη φύση τους, ιδίως στη δουλειά και στους ρόλους σου.
Δεν είναι ότι μου αρέσουν μόνο αυτοί οι ρόλοι. Είναι ότι διακρίνω αυτό το στοιχείο μέσα στους ρόλους και το αναδεικνύω. Μου αρέσει να κάνω τον κόσμο να γελάει. Τι να τον κάνω δηλαδή; Να κλαίει;

Ο χρόνος που περνάει σε πειράζει;
Οι φθορές στον εαυτό μου και στους άλλους δεν μου αρέσουν. Από την άλλη, λέω, είναι δυνατόν να μη μεγαλώσω και να πέθαινα νέα; Όσο για τη δουλειά μας, αν χαλαρώσεις, θα δεις ότι υπάρχουν σπουδαίοι ρόλοι για μεγάλες ηλικίες.

Τι φοβάσαι πιο πολύ;
Φοβάμαι μη φαγωθούμε μεταξύ μας. Γιατί δεν βλέπω σύμπνοια γύρω μου και ωριμότητα, αλλά βία και διχασμό, που θα φέρουν πολύ χειρότερα πράγματα. Φοβάμαι επίσης ότι η ζωή δεν με έχει φέρει ακόμα σε πολύ μεγάλες δυστυχίες. Είμαι άψητη. Και δεν ξέρω πώς θα το αντιμετωπίσω.

Με την κρίση πώς τα πας; Έχεις περιορίσει τη ζωή σου;
Έχω περιορίσει το περιττό. Μπορώ να πληρώσω το νοίκι και τους λογαριασμούς μου, αλλά τις ασυδοσίες και τις αηδίες που έκανα παλιότερα τις έκοψα χωρίς να μου στοιχίσει. Κι όλα αυτά τα παπούτσια που πήρα και είναι απάτητα τι μου πρόσφεραν εκτός από τη χαρά που έχει το πρεζάκι που πάει για τη δόση του για να αισθανθεί καλά; Βεβαίως, όλα αυτά είναι ανοησίες μπροστά σε εκείνους που δεν έχουν να δώσουν γάλα στα παιδιά τους. Όμως για να μπορεί να υπάρχει αυτό το γάλα πρέπει όλοι να το πάρουμε πιο χαλαρά και να μη φοβόμαστε μήπως χάσουμε τα περίφημα κεκτημένα μας.