Πενήντα τραγούδια – επιλογές από τα best of των «θεϊκών τσογλανιών» που πουλάνε ακόμα στα 70 τους. Πάλι καλά που ο γορίλας στο εξώφυλλο δεν πάσχει από αλτσχάιμερ!

Πενήντα τραγούδια – επιλογές από τα best of των «θεϊκών τσογλανιών» που πουλάνε ακόμα στα 70 τους. Πάλι καλά που ο γορίλας στο εξώφυλλο δεν πάσχει από αλτσχάιμερ!

Στο εξώφυλλο της καινούργιας, που λέει ο λόγος, δισκογραφικής έκδοσης των Rolling Stones με τίτλο «Grrr!», ένας γορίλας μας βγάζει περιπαικτικά τη γλώσσα – λογότυπο εδώ και χρόνια του συγκροτήματος. Μοιάζει να μας λέει «κορόιδα που σας πουλάω το ίδιο ξαναζεσταμένο φαΐ και θα σπεύσετε να το αγοράσετε».
Μπορεί όμως και να πρόκειται για ακόμη έναν αντισυμβατικό υπαινιγμό, στο πλαίσιο πάντα μιας κραταιάς μουσικής βιομηχανίας. Όπως αντισυμβατική ήταν η συναυλία τους στην Αθήνα, πριν από 45 ολόκληρα χρόνια, όταν ο Μικ Τζάγκερ πέταξε κόκκινα γαρίφαλα στο κοινό, λίγες μέρες πριν από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου. Άλλοι υποστηρίζουν πως ο κακός χαμός ξεκίνησε στην πραγματικότητα από την προηγουμένη, όταν ο Κιθ Ρίτσαρντς χαστούκισε έναν αστυνομικό στο αεροδρόμιο του Ελληνικού.
Βέβαια, ας μη ζητάει κανείς σήμερα η επανάσταση να έρθει από μουσικούς που κοντεύουν τα εβδομήντα και που τελευταία γράφουν πού και πού κάνα καινούργιο τραγουδάκι εν μέσω world tour, με αεροπλάνα και λιμουζίνες και με τα μπουκάλια του αλκοόλ να έχουν αντικατασταθεί από φιαλίδια ινσουλίνης για ενδεχόμενες κρίσεις σακχαρώδους διαβήτη – ένεκα γήρατος.
Στο διά ταύτα τώρα: τρία cd απαρτίζουν την έκδοση του δίσκου «Grrr!». Πενήντα τραγούδια – επιλογές απ’ όλα τα μεγάλα άλμπουμ των 60’s-70’s, τότε που οι Rolling Stones με περίσσια άνεση φλέρταραν εξίσου με τα μπλουζ, την ψυχεδέλεια, τις κάντρι μπαλάντες, ακόμη και με την disco: από τη διασκευή τους στο «Little red rooster» του Γουίλι Ντίξον και το αξεπέραστο «(Can’t get no) Satisfaction» μέχρι το γλυκόπικρο «Wild horses» και το ρυθμικό «Miss you».
Παραδόξως, κλασικά κομμάτια των Rolling Stones, σαν το «Sister Morphine» και το «Sweet black angel», απουσιάζουν, τόσο εδώ όσο και σε καμιά δεκαριά παλιότερα «Greatest Hits» τους που θυμάμαι.
Στο τρίτο cd η μοναδική καινοτομία, που διαχωρίζει την έκδοση από ακόμη ένα αμιγώς «Best of», είναι τα δύο ολοκαίνουργια τραγούδια τους, ηχογραφημένα μέσ’ στη χρονιά που φεύγει: το «Doom and gloom» και το «One more shot», κινούμενα σε αναμενόμενους ροκ εν ρολ δρόμους. Απορίας άξιον, πώς το ένα από τα δύο νέα τραγούδια τους έχει πάρει τη μερίδα του λέοντος στο ραδιοφωνικό air play παγκοσμίως, αφήνοντας πίσω του τις δουλειές νεότερων ομοτέχνων τους. Φαίνεται πως οι Rolling Stones αποτελούν πλέον ιδέα και πως αυτά τα «θεϊκά τσογλάνια» (ο χαρακτηρισμός ανήκει στον Διονύση Σαββόπουλο) κατάφεραν να προβιβάσουν τον κτηνώδη καταναλωτικό χαρακτήρα της ποπ μουσικής στα ανώτερα στρώματα της λαϊκής τέχνης.
Και, εν κατακλείδι, εκείνοι έκαναν ό,τι ήταν να κάνουν, έδωσαν αυτό που μπορούσαν ως παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές των μουσικών και των συγκροτημάτων της ροκ. Φέτος, που οι Rolling Stones συμπλήρωσαν μισό αιώνα από την ίδρυσή τους στο Λονδίνο του 1962, οι συναυλίες τους ήταν ήδη sold out από τον περασμένο Σεπτέμβριο. Πάλι καλά που ο γορίλας στο εξώφυλλο του «Grrr!» δεν πάσχει από αλτσχάιμερ, αλλά αποζητά απλώς ένα παιχνιδιάρικο χάδι στο πλατύ κεφάλι του.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.