Όγδοη η Πέμη Ζούνη στην Α΄ Αθήνας, εκλέγεται βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ. Ένατη η Άννα Βαγενά, δεν εκλέγεται. Μεταξύ σοβαρού και ελαφρού θεάτρου, οι ψηφοφόροι επέλεξαν το δεύτερο.

ΠΛΗΝ

– Όγδοη η Πέμη Ζούνη στην Α΄ Αθήνας, εκλέγεται βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ. Ένατη η Άννα Βαγενά, δεν εκλέγεται. Μεταξύ σοβαρού και ελαφρού θεάτρου, οι ψηφοφόροι επέλεξαν το δεύτερο.

– Στη Νόνικα Γαληνέα. Όχι γιατί δεν διαθέτει λάμψη και φινέτσα επί σκηνής. Ούτε γιατί υστερεί σε κίνηση και παρουσία. Και λυγερόκορμη και στυλάτη ήταν ως «Εκατομμυριούχος». Αλλά γιατί οι τουαλέτες, τα καπέλα, οι γούνες και τα φτερά κάνουν τη Νόνικα. Ο ρόλος, η Επιφάνεια Σατράπη ντι Πάρεργα πού ήταν;

– Στον Σωτήρη Χατζάκη γιατί ως σκηνοθέτης όφειλε να διαχειριστεί καλύτερα το υλικό του στην «Εκατομμυριούχο». Η μουσική και τα τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη υπερίσχυσαν της πρόζας, το κείμενο εξαφανίστηκε και όπου έλειπε η μουσική ο ρυθμός έμοιαζε να χάνεται και η παράσταση να «φρενάρει». Μια παράσταση σύντομη ωστόσο, που κύλησε δίχως κάτι το ιδιαίτερο, το γοητευτικό, το ελκυστικό. Εκτός από τις τουαλέτες της κυρίας Γαληνέα, οι οποίες υπερίσχυσαν του έργου, της σκηνοθεσίας και των ερμηνειών. Ποιος ο λόγος ύπαρξης εν τέλει αυτής της παραγωγής; Και γιατί να ανέβει ως μουσική κωμωδία; Αφού το φόρτε της κυρίας Γαληνέα σίγουρα δεν είναι το τραγούδι!

– Δύο καινούργια τραγούδια του Γιάννη Πάριου έστειλε η δισκογραφική του εταιρεία στα μίντια ως δείγμα του νέου του δίσκου, ο οποίος κυκλοφορεί στα μέσα Οκτωβρίου. «Συμπέρασμα ένα» τιτλοφορείται το cd. Μηδέν είναι το συμπέρασμα των δύο πρώτων τραγουδιών.

– Στην ακύρωση της επανάληψης του «Παραμυθ…issimo!» στη Μικρή Πόρτα, μιας παράστασης για «θεατές κάθε ηλικίας», γλυκιάς, τρυφερής, υπέροχης, την οποία ευχαρίστως την ξαναβλέπαμε. Δεν θα επαναληφθεί γιατί λόγω της νέας γρίπης τα σχολεία δεν θα επισκέπτονται παιδικά θέατρα. Οπότε, άνευ θεατών δεν υπάρχει θέαμα. Πλήγμα για τις παιδικές σκηνές τα εν λόγω μέτρα, σκηνές που προσπαθούσαν με τις πρωινές παραστάσεις των σχολείων να βγάλουν τα σπασμένα. Για να πούμε όμως το κρίμα μας, αν δεν πλήττονταν κάποιες σκηνές όπως η Μικρή Πόρτα, η νέα γρίπη καλό θα κάνει στην αισθητική των λιλιπούτειων θεατών: Θα αποφύγουν αρκετές προχειροστημένες παραγωγές, που δεν σέβονται το παιδί και σκέφτονται μόνο το ταμείο. Ίσως με αυτόν τον τρόπο η βιομηχανία «παιδικό θέατρο» να βρει τον δρόμο της.

– Το ελληνικό χιπ-χοπ. Δεν μας έφταναν οι Goin’ Through και οι Stavento, τώρα έχουμε και τους Professional Sinnerz με το ερωτικό σουξέ τους «Όταν σ’ είχα πρωτοδεί» να «ρυπαίνουν» ένα είδος που κάποτε ταυτιζόταν με το κοινωνικό τραγούδι.

– Στην άλλοτε «35χρονη» Εύη Τσέκου, πρώην ερωμένη του αλήστου μνήμης πρώην Γενικού Γραμματέα του Υπουργείου Πολιτισμού Χρήστου Ζαχόπουλου. Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του πρώτου της μυθιστορήματος αποκαλύπτει ότι υπήρξε παιδί θαύμα. «Ως τα 15 μου είχα διαβάσει όλη την κλασική λογοτεχνία, ελληνική και ξένη», ισχυρίζεται. Όλη; Μα όλη; Συναρπαστική διαδρομή: Από το ζενίθ της άγουρης σούπερ αναγνώστριας στο ναδίρ με το«ροζ» DVD του σεξο-εκβιασμού. Και τώρα, στο δύσβατο μονοπάτι για τη… λογοτεχνική κορυφή.

– Η Μαριάντα Πιερίδη παράλληλα με την «καριέρα» της στο τραγούδι (λέμε τώρα) ξεκινάει και καριέρα στο ραδιόφωνο. Κάθε βράδυ, από τις 12 έως τις 2 μετά τα μεσάνυχτα, στη συχνότητα του Sfera 102,2 θα συνομιλεί on air με τους ακροατές. Τι να το κάνεις όμως; Ως γνωστόν η Μαριάντα ανήκει στην κατηγορία εκείνη των τραγουδιστριών που βασικά δεν τις ακούς αλλά τις βλέπεις – από φωνή… Και το ραδιόφωνο δεν βοηθάει στην περίπτωση αυτή.

– Στον Κώστα Βουτσά, ο οποίος εκθείασε τη Μιμή Ντενίση ως καλλιτέχνιδα με το ακλόνητο επιχείρημα ότι η γνωστή θιασάρχης «δίνει κάθε χρόνο δουλειά σε εκατό οικογένειες». Είναι αξιοπερίεργο το ότι ο κ. Βουτσάς δεν είχε εκφράσει ποτέ στο παρελθόν την ίδια κρίση για την κυρία Ντενίση, μέχρι φέτος, που συνεργάζεται μαζί της στην παράσταση με το «μπροντγουεϊκό» έργο «Άνθος του κάκτου».

– Θα μπορούσε να είναι αρπαχτή αλλά ήταν δωρεάν. Και μόνο με καλεσμένους. Οπότε άφεση αμαρτιών… Αν και από καλλιτεχνικής απόψεως τίθεται ένα ζήτημα. Διότι όσοι βρέθηκαν στο Barrouge για να ακούσουν τον Muggs των Madness να τραγουδάει έπεσαν πάνω σε event ενός εικοσάλεπτου, με τον τραγουδιστή να ερμηνεύει τρία-τέσσερα κομμάτια μόνο, πάνω σε ένα μάλλον προβληματικό, ηχητικά τουλάχιστον, play back. Αλλά, OK, είπαμε περισσότερο πάρτι ήταν και όχι συναυλία, οπότε κανείς δεν έφυγε με παράπονο. Όχι πως δεν θα θέλαμε λίγο περισσότερη μουσική βέβαια…

– Στους συντάκτες των δελτίων Τύπου που συνοδεύουν τα (δεκάδες;) ελληνοποιημένα σίριαλ από το εξωτερικό, τα οποία ετοιμάζονται για τη φετινή τηλεοπτική σεζόν. Απεγνωσμένα προσπαθούν να εξελληνίσουν το ξένο prêt-a porter κοστουμάκι. Παράδειγμα το σίριαλ «Parents», που θα μεταδώσει το Mega, έχει αυτόν τον «προσωρινό τίτλο από το γαλλοκαναδέζικο πρωτότυπο». Σε αυτό, λέει, «παρακολουθούμε τη ζωή μιας τυπικής ελληνικής οικογένειας!». Τυπικής οικογένειας του… Μόντρεαλ ή του Βανκούβερ;

– Νέο μείζον θέμα αναλύεται στα «μεσημεριανάδικα»: Αν θα κάνει η αοιδός Βανέσσα Αδαμοπούλου πλαστική στο στήθος της, γιατί η ίδια δήλωσε ότι το σκέφτεται. Σε περίοδο μετεκλογική δεν υπάρχουν ειδήσεις από την «άλφα εθνική» του τραγουδιού γι’ αυτό το τηλεκουτσομπολιό ασχολείται με τη βήτα.

– Στις εταιρείες διοργάνωσης πολιτιστικών εκδηλώσεων που επιλέγουν και φέτος να σπαταλούν τόνους χαρτί για να τυπώσουν τα προγράμματα των big θεαμάτων τους. Παντελής έλλειψη οικολογικής συνείδησης σε ιλουστρασιόν περιτύλιγμα.

– Στον Λευτέρη Βογιατζή γιατί μας… αγχώνει! Αφού γκρέμισε και ξανάχτισε όλο το Θέατρο της Οδού Κυκλάδων και εδώ και δύο χρόνια προετοιμάζει το «Ύστατο σήμερα» του Χάουαρντ Μπάρκερ, το οποίο θα κάνει πρεμιέρα σύντομα –Λευτέρη επιτρέποντος–, ανήγγειλε και δεύτερο έργο μέσα στη σεζόν, το «Θερμοκήπιο» του Πίντερ. Κι εκτός αυτού ακούγεται ότι συζητάει και για την Επίδαυρο το καλοκαίρι του 2010. Πώς θα τα προλάβει όλα αυτά μέσα σε ένα χρόνο; Έξι χρόνια χρειάζεται και πάλι λίγα είναι.

– Στην ηθοποιό Άννα Παναγιωτοπούλου, η σχέση της οποίας με το ελληνικό σινεμά είναι μάλλον… παλαιολιθική, μάλλον δε έχει και ψυχαναλυτικό ενδιαφέρον. Στην ερώτηση (του Γιάννη Ζουμπουλάκη, στο περιοδικό «Σινεμά»): «Πηγαίνετε κινηματογράφο;» απαντά: «Δεν πηγαίνω γιατί έχω κλειστοφοβία. Βλέπω τις ταινίες αργότερα σε DVD». Και στην ερώτηση: «Ποια είναι η τελευταία ελληνική ταινία που είδατε σε αίθουσα και σας άρεσε;» απαντά: «Το “Μόνον της ζωής του ταξείδιον” του Λάκη Παπαστάθη» – ταινία που βγήκε προ οκταετίας. Κάποια επαφή με το σήμερα; Κάτι πιο φρέσκο;

ΣΥΝ

+ Ολοταχώς προχωρούν προς τη διοργάνωση μιας εβδομάδας ελληνικού κινηματογράφου οι «αντάρτες» των Κινηματογραφιστών στην Ομίχλη, καθώς παραμένουν αποφασισμένοι να μην προβάλλουν τις ταινίες τους στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Αν η καινούργια κυβέρνηση δεν αλλάξει άμεσα κάτι στο παγιωμένο σκηνικό του ελληνικού σινεμά ψηφίζοντας γρήγορα τον νέο νόμο ή δεν δεσμευτεί να το κάνει, η Θεσσαλονίκη θα μείνει χωρίς ταινίες, προς μεγάλη χαρά των Αθηναίων θεατών που θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν πρώτοι τη νέα ελληνική παραγωγή τις πρώτες μέρες του ερχόμενου Νοεμβρίου.

+ Δεν ήταν μόνο οι Νύχτες Πρεμιέρας που ευνοήθηκαν από την απόφαση των ελλήνων σκηνοθετών να μην προβάλλουν τις ταινίες τους στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, τώρα και το Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου μπαίνει στον χορό των ελληνικών ταινιών προβάλλοντας τόσο το «Guilt» του Βασίλη Μαζωμένου, όσο και τη «Χρυσόσκονη» της Μαργαρίτας Μαντά. Δρυός πεσούσης…

+ Στη Νόνικα Γαληνέα γιατί ξέρει από πρεμιέρες. Αν βρεθήκατε στην πρεμιέρα της «Εκατομμυριούχου» του Μπέρναρντ Σο στο Μέγαρο Μουσικής ξέρετε τι εννοούμε: Κάμερες, φωτογράφοι, μικρόφωνα. Όλη η «καλή κοινωνία» έδωσε το παρών. Κοσμικοί πρώτης γραμμής. Άλφα άλφα. Όχι κάτι τηλεσούργελα που γεμίζουν άλλες επίσημες.

+ Στην καινούργια Ταινιοθήκη αποκτά μόνιμη στέγη και το Φεστιβάλ Πειραματικού Κινηματογράφου που διοργανώνεται για 6η χρονιά από 12 έως 20 Οκτωβρίου. Ενδιαφέρον και τολμηρό στις επιλογές του, και φέτος λιγότερο ερμητικό στην εμμονή του σε ένα «μη φιλικό προς τον θεατή» σινεμά, προβάλλει ως μια ενδιαφέρουσα εναλλακτική σε ένα κινηματογραφικό τοπίο μάλλον επίπεδο και βαρετό.

+ Στον συγγραφέα παιδικών βιβλίων και καθηγητή Εγκληματολογίας Ευγένιο Τριβιζά, ο οποίος επέλεξε τον πατριάρχη των ελλήνων τραγουδοποιών Διονύση Σαββόπουλο για να δανείσει τη φωνή του σε ένα καχεκτικό δέντρο που ζητά να το στολίσουν σαν Χριστουγεννιάτικο. Αυτή είναι η κεντρική ιδέα της ταινίας «Ένα δέντρο μια φορά», που θα μεταδοθεί τον Δεκέμβριο από την ΕΡΤ. Δύο εμπειρότατοι «παραμυθάδες» συνεργάζονται σε μια πολλά υποσχόμενη ταινία κινουμένων σχεδίων.