◆ Ανυπέρβλητα τα συνθέματα με το χαρακτηριστικό του φυτού να επισυνάπτει στο καλολογικό στοιχείο της ξεχασμένης ομιλουμένης τις αρμόζουσες ερμηνείες των παραγράφων.

◆ Ανυπέρβλητα τα συνθέματα με το χαρακτηριστικό του φυτού να επισυνάπτει στο καλολογικό στοιχείο της ξεχασμένης ομιλουμένης τις αρμόζουσες ερμηνείες των παραγράφων.

◆ Και ο καθείς και ο καθισμένος νους του.

◆ Περιστατικά όλων των ασυνάρτητων συνειρμών και οι σκέψεις, παραστρατήματα μιας δυστυχούς νοημοσύνης, αδίκως προσπαθούν να αναβαθμίσουν τις θολές ευθείες των στερεότυπων φράσεων.

◆ Στα πρωτοσέλιδα οι αριθμοί κατέχουν τα σκήπτρα και όπισθεν των προσώπων κιτρινισμένα τεύχη περί της ουσίας διαμορφώνουν την καθημερινότητα σαν τις κλωστές που ανασαλεύουν τα συναρμολογούμενα άκρα των χειροποίητων ξύλινων ομοιωμάτων.

◆ Απελπιστικά μοναχικά τα βλέμματα ατενίζουν στους αναρτημένους μονολόγους των εξημερώσεων της κοινής γνώμης τους κοφτούς επικοινωνιακούς τρόπους της διορισμένης ανικανότητας.

◆ Προφορικώς, γραπτώς και γενικώς, στο θυσιαστήριο της υποδοχής ιδεογράμματα επαναληπτικού υπόκωφου θορύβου μαρτυρούν αναφανδόν την αφορμή και την αιτία.
◆ Κατά τα άλλα, η ζωή προσκολλημένη στα τρία γράμματα υπερτονίζει με την οξεία της το ήτα.

◆ Μαγικά πράγματα στη χώρα με τα δυο λάμδα, τις μεγάλες ποσότητες παραγωγής ελαίου και το απίστευτο λερό υποκατάστατο της επιτυχίας των ορισμένων. Μεγάλο σχήμα το άλφα στη λήγουσα, ξεγελά την κατάληξη των κανονισμένων αποστηθίσεων.
◆ Και τα σήμαντρα στο όπου να ’ναι θα αφήσουν τον εορταστικό κτύπο της αποχωρήσεως του αναμενόμενου.

◆ Ο παλαιός χρόνος θα υποδεχτεί τον παμπάλαιο και η αναπροσαρμογή στον ημερολογιακό χάρτη θα συναρμολογήσει την καινούργια αντίληψη περί της ψευδαισθήσεως.

◆ Θίασοι διαφόρων επιχρωματισμών θα συνεχίσουν να ανεβάζουν έργα προσδιορισμένης ποιότητας και οι θεατές με κατεβασμένα τα υπενδύματα θα ασκούνται στην τέχνη του χειροκροτήματος.

◆ Έτσι για να περνά η αφηρημένη έννοια του παρόντος, να εγκαθίσταται αγιογραφημένο το παρελθόν και να ζωγραφίζεται η πλάνη στους οφθαλμούς, καθαρά για τους λόγους της αυτοσυντηρήσεως.

◆ Η πολιτική ανάγνωση, εξακολουθητική εκφώνηση, με τις επικεφαλίδες των εκπαιδευμένων πλαταγισμάτων της στοματικής κοιλότητας να παραπέμπουν στα συλλαβίσματα των ενστικτωδών δικαιολογημάτων, έχει γίνει πια τελίτσα αναφοράς της γελοιότητας.

◆ Και η ανάλυση, βαθυστόχαστη γραφή απειρογνωμόνων, προκαλεί λαλαγήματα απείρου ξεκαρδιστικού γέλωτος.

◆ Στα αίθρια, η βροχή στάζει στις απλωμένες τέντες. Οι σκυθρωποί, άνθρωποι χωρίς την απαραίτητη κριτική ευτραπελία, παραμιλούν ρουφώντας αναιδώς τα προσφερόμενα ζεστά υγρά. Πολύχρωμες σελίδες προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν την πραγματικότητα, ενώ στις στάσεις τα αλεξιβρόχια σχηματίζουν ένα κινούμενο επιστέγασμα.

◆ Μοναξιά για γέλια στην πολιτεία των κρεμασμένων συνειδήσεων.

◆ Ημέρες αναμνήσεως οι επερχόμενες με τις ανοιχτές οδοντοστοιχίες και τα πλαστικά χαμόγελα. Τις ανοιχτόκαρδες συνομιλίες και τα φιλικά πισώπλατα κτυπήματα. Μια πανδαισία αγαπητικών σχέσεων στην κοινωνία της αθλιότητας.

◆ Και καλά κρασιά! Έξοχη η έκφραση, σφραγίδα της απορρίψεως, καταλήγει στο επιμύθιον μίας διασκεδαστικής μέθης.

◆ Όμορφες στιγμές.

◆ Και κάτω από τα λαμπάκια οι περαστικοί αφήνουν τα χνότα τους στις ψεύτικες βιτρίνες.

◆ Εορτάζοντας την αγάπη στο ημερολόγιο.

Μυογράφημα

Στο μονοπάτι που έβγαζε στον Αϊ Γιώργη τα τρεχαλητά τρέλαναν τους σπουργίτες στη μεγάλη λεύκα. Ένα σμήνος μαύρισε τον ουρανό, το δέντρο έχασε τη λαλιά του και τα ξεφωνητά χάθηκαν στο λαγκάδι.

Ένας σιδερένιος φράχτης θα έβγαζε τη μουσική που χρειάζονταν οι μέρες. Μικρά χέρια τραβολόγησαν και με τον καθαρό ιδρώτα κόψαν τα κομμάτια απ’ τα πλευρά. Μετά στο ντουβάρι η μια άκρη, να λυγίζει το μέταλλο, να πετιέται η σκουριά.

Στην πέτρα στο ακόνι το ανάγλυφο, να φύγει ό,τι απόμεινε απ’ τους λεκέδες του παλιού χρόνου. Βαριές οι ανάσες, σκυμμένα τα κεφάλια. Κι όταν γυαλοκόπησε το τρίγωνο βγήκαν τα μαντήλια και σφούγγισαν τις σταλαγματιές.
Ακουμπισμένα στον μαντρότοιχο να πέφτει το φως και να φτιάχνει τις ευχές. Κι όταν το σίδερο ανάμεσα στα δυο τα σκέλη έδωσε τον ρυθμό, ένα ντιν έγραψε την τελευταία πρόβα.

Στην ανηφόρα με τα ποιήματα στα χέρια και τους ήχους να ξεφεύγουν δίπλα στις βατομουριές μπερδεμένες με τα ποδοβολητά και τα αυτοσχέδια στιχάκια.
Στην ανοιχτωσιά η λεύκα αυτοκρατόρισσα κοίταζε από ψηλά.
Αρχίσαν τα όργανα και τα τραγούδια.
«Να τα πούμε».

Η πόρτα ορθάνοιχτη, ο Καπετάν Νικόλας, οι κόρες του κι η Καπετάνισσα. Κουραμπιέδες φοινίκια και στο τενεκεδένιο από κονσέρβα ταμείο, το τάλιρο.
Κάτω απ’ τη λεύκα ένα βουναλάκι με κέρματα.
Η μοιρασιά.
 
Ένα κατακόκκινο ποδήλατο στο όνειρο.

Αγνάντεμα

Πέτρα και θάλασσα
Με στρωμένο το χαλί
Στα κατσαρά πλευρά
Του θεωρήματος
Ακρωτήρια και πέλαγα
Κάτω απ’ τη ματιά
Κι ο ουρανός
Ντυμένος στα σύννεφα
Και στις ρυτίδες της παλιάς γραφής
η πρόταση
ψάχνει
Στα μακρινά
Το σηκωμένο πανί
Κι ο βοριάς
Τήνιος
Επιμανής και βαρυόργητος
Παίζει τον έρωτα
Στη φωνή του