Σε αγώνα δρόμου για τις μεγάλες οικονομικές δυνάμεις εξελίσσεται το «άνοιγμα» της Μιανμάρ – ή αλλιώς Βιρμανίας – το τελευταίο χρονικό διάστημα.

Σε αγώνα δρόμου για τις μεγάλες οικονομικές δυνάμεις εξελίσσεται το «άνοιγμα» της Μιανμάρ – ή αλλιώς Βιρμανίας – το τελευταίο χρονικό διάστημα.

Η χώρα που επί δεκαετίες αποτελούσε μια «μαύρη τρύπα» στον χάρτη διεκδικεί τη μετατροπή της σε ενεργειακό κόμβο για τη νοτιοανατολική Ασία, και όλοι θέλουν ένα κομμάτι από την πίτα. Έτσι, το πρόσφατο ταξίδι του Μπαράκ Ομπάμα στη Ραγκούν, πέρα από τη συμβολική διάσταση που του έδωσαν είχε αναμφίβολα έναν ακόμη στόχο: Να στείλει μήνυμα προς την Κίνα και την Ινδία ότι… η Δύση δεν θα κάτσει με σταυρωμένα τα χέρια μπροστά στις απέραντες ευκαιρίες που προσφέρει η επίσημη επιστροφή της Μιανμάρ στη γεωπολιτική σκακιέρα.

Πλούσιο οικόπεδο
Πλούσια μεταξύ άλλων σε πετρέλαιο, φυσικό αέριο, άνθρακα, ψευδάργυρο, χαλκό, πολύτιμους λίθους και ουράνιο, το ισχυρότερο «χαρτί» της Μιανμάρ είναι η γεωγραφική της θέση, αφού ελέγχει τον Κόλπο της Βεγγάλης, την περιοχή όπου επικαλύπτονται οι σφαίρες επιρροής της Κίνας και της Ινδίας. Δεν αποτελεί έκπληξη ότι η αποχώρηση από το προσκήνιο τον Ιανουάριο του 2011 του στρατιωτικού καθεστώτος έχει κάνει τους εν δυνάμει νέους «εταίρους» της Ραγκούν και τις πολυεθνικές να τρίβουν τα χέρια τους. Όχι ότι επί χούντας υπήρξαν όλοι τους «φαν» του μποΪκοτάζ.

Η Κίνα, μοναδικός επίσημος σύμμαχος της Μιανμάρ επί στρατιωτικού καθεστώτος, δραστηριοποιείται επί δεκαετίες στην περιοχή, όπως εξάλλου έκαναν και ορισμένες δυτικές πολυεθνικές, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τη γαλλική Total, την οποία η υπό κατοίκων περιορισμό εκείνη την εποχή ηγέτιδα της αντιπολίτευσης Αουνγκ Σαν Σου Κιι αποκαλούσε «τον μεγαλύτερο υποστηρικτή της χούντας».

Όμως, παρά το γεγονός ότι πολλοί σπεύδουν να τονίσουν ότι η Δύση δεν έχει πολλές ελπίδες να ανταγωνιστεί τα κινεζικά συμφέροντα στη Μιανμάρ, αρκετοί έχουν επιφυλάξεις ως προς αυτήν την εκτίμηση…

 Όπως επισημαίνουν, είναι αλήθεια ότι ο στρατός συνεχίζει να παίζει ρόλο – κλειδί, κάτι που μεταφράζεται σε «προνομιακή» αντιμετώπιση του Πεκίνου από τη νέα κυβέρνηση του Τέιν Σέιν.

Ωστόσο, όπως συμβαίνει σε πολλές περιπτώσεις, δεν είναι εύκολο να διατηρήσεις τον απόλυτο έλεγχο των ακόμη και προσχηματικών «ανοιγμάτων». Η άρση της απαγόρευσης συναθροίσεων, παρά την καταστολή με την οποία αντιμετωπίζονται, ενίοτε οδηγεί σε «εκπλήξεις». Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι οι συνεχόμενες διαδηλώσεις κατά της κατασκευής φράγματος στην περιοχή Μιτσιγόνε, ένα έργο με προϋπολογισμό 3,7 δισ. δολ., που είχε ανατεθεί σε κινεζική εταιρεία, είχαν ως αποτέλεσμα την ακύρωσή του…

Την ίδια ώρα, η πρόθεση επέκτασης κατά 3.100 εκτάρια του μεγαλύτερου ορυχείου χαλκού της χώρας έχει οδηγήσει σε βίαιες συγκρούσεις ανάμεσα σε χωρικούς και σε στρατιωτικές δυνάμεις. Το συγκεκριμένο πρότζεκτ, ύψους 1 δισ. δολαρίων, έχει αναλάβει κοινοπραξία της εταιρείας του Στρατού και της κινεζικής βιομηχανίας όπλων Norinco, και η υλοποίησή του απαιτεί την εκκένωση… 26 χωριών!