Του Παναγιώτη Ν. Κρητικού
Πρέπει να γίνει σαφές ότι η πολιτική των Μνημονίων η οποία έχει επιβληθεί στην Ελλάδα και της οποίας η εφαρμογή και εκτέλεση έχει ανατεθεί τυπικά σε εγχώριες πολιτικές δυνάμεις προθύμως προσφερθείσες – έτσι συνέβαινε και παλαιότερα σ’ αυτόν τον τόπο – απορρέει από ένα νέο εξωχώριο οικονομικοπολιτικό δόγμα μακροχρόνιας εφαρμογής.

Του Παναγιώτη Ν. Κρητικού,

πρ. αντιπροέδρου της Βουλής και προέδρου του Πολιτικού και Κοινωνικού Συνδέσμου «Ο Νικόλαος Ζορμπάς», e-mail: [email protected]

Πρέπει να γίνει σαφές ότι η πολιτική των Μνημονίων η οποία έχει επιβληθεί στην Ελλάδα και της οποίας η εφαρμογή και εκτέλεση έχει ανατεθεί τυπικά σε εγχώριες πολιτικές δυνάμεις προθύμως προσφερθείσες – έτσι συνέβαινε και παλαιότερα σ’ αυτόν τον τόπο – απορρέει από ένα νέο εξωχώριο οικονομικοπολιτικό δόγμα μακροχρόνιας εφαρμογής. Το δόγμα αυτό αποβλέπει στην αποικιοποίηση του πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού status με στόχο την οικειοποίηση του εθνικού πλούτου, δηλαδή τη μακροχρόνια και με ληστρικούς όρους εκμετάλλευση του φυσικού και του τεράστιου ενεργειακού και εν γένει ορυκτού πλούτου της χώρας μας.

Προϋπόθεση γι’ αυτήν τη μακρά και με σταθερούς όρους απόλυτη εκμετάλλευση ήταν αυτό που εδώ και δύο χρόνια γίνεται: η συρρίκνωση των εργασιακών, προνοιακών και οικονομικών δικαιωμάτων του λαού μέσα από την αυταρχική αναδόμηση του θεσμικού πλαισίου της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Αυτό, δυστυχώς, είναι το περιεχόμενο και ο στόχος του νέου δόγματος της τρόικας και των δανειστών μας, την εφαρμογή του οποίου εξασφάλισαν με τη συνυπογραφή ενδοτικών πολιτικών δυνάμεων του μνημονιακού μπλοκ, αφού προηγουμένως τις ομογενοποίησαν ιδεολογικά.

Έτσι, οι ενδοτικές δυνάμεις του ομογενοποιημένου τρικομματισμού εμφανίζονται ως σωτήρες της Πατρίδας, ως σημαιοφόροι του πατριωτισμού, ενώ οι υπεραμυνόμενοι της Εθνικής Κυριαρχίας και του αληθούς πατριωτισμού, διασπασμένοι, αυτοκερματισμένοι (τι κρίμα!) χαρακτηρίζονται ως προδότες.

Η απάντηση σε αυτό το διχαστικό δίλημμα είναι απλή και σαφής: η συντριπτική πλειονότητα του Λαού έχει αναντίρρητα ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Όμως διεκδικεί τη συμμετοχή του στην Ε.Ε. με όρους ισοτιμίας και συνθήκες δημοκρατίας, όχι με όρους υποτέλειας.

Απέναντι στο δόγμα της αποικιοποίησης που εκτελούν οι δυνάμεις του ομογενοποιημένου και αποϊδεολογικοποιημένου τρικομματισμού, οι δυνάμεις που αρνούνται την οικονομική υποδούλωση του λαού οφείλουν από κοινού (όσες μπορούν να υπερβούν τον μικρόψυχο κομματικό εγωισμό τους), όσες δηλαδή δεν θέλουν να είναι περίπτερα του μνημονιακού συνασπισμού, να αντιτάξουν το παλαιότερο Ελληνικό Δόγμα, στηριζόμενο στις αρχές της αμοιβαιότητας και της ισοτιμίας και το οποίο προσαρμοσμένο στις νέες συνθήκες σημαίνει:

«Εκπληρώνουμε στο ακέραιο τις διεθνείς μας υποχρεώσεις, διεκδικούμε, επίσης στο ακέραιο, τα δικαιώματά μας». Τελεία και παύλα. Είναι γενικά αποδεκτό ότι ο δρόμος προς την Ε.Ε. είναι ένας. Όμως ο τρόπος με τον οποίο πορεύεται κανείς διαφέρει. Ο Λαός μας θέλει να πορεύεται όρθιος, περήφανος και με ψηλά το κεφάλι. Ο ομογενοποιημένος τρικομματισμός τον θέλει να πορεύεται με σκυφτό το κεφάλι και δερόμενος. Ο ρόλος του λαού μας στην Ε.Ε. και στην ευρωζώνη δεν είναι ρόλος αχθοφόρου για να κουβαλάει στις πλάτες του τους υπέρβαρους τραπεζίτες. Είναι για να σηκώνει στα χέρια του τον πολιτισμό του, τις αξίες του, την αξιοπρέπειά του.

Η ελληνική νεολαία δεν είναι για τον καιάδα της ανεργίας. Είναι να σηκώσει στις πλάτες της το ελληνικό μέλλον, το όραμα και την ελπίδα μέσα από τη σφυρηλάτηση της εθνικής της αυτοπεποίθησης. Δεν φιλοδοξούν οι Έλληνες νέοι να γίνουν ζήτουλες, επαίτες στις αυλές των ισχυρών του Βερολίνου. Φιλοδοξούν, και αυτός είναι ο προορισμός τους, να γίνουν υπερασπιστές της πατρίδας τους. Αλλά για να επιτελέσουν αυτόν τον μεγάλο και εθνοσωτήριο προορισμό δεν τους πηγαίνει καμία κομματική ηγεσία. Τους αξίζει μια Εθνική ηγεσία.

Οι εκάστοτε Κυβερνήτες οφείλουν να έχουν μνήμη, ώστε να έχουν προ οφθαλμών τους ότι τον 20ό αιώνα η Ελλάδα γνώρισε δύο εθνικούς διχασμούς, πολλούς μικρότερους, υπέστη δύο εθνικές τραγωδίες (Μικρασιατική Καταστροφή, Κύπρος) και «έζησε» δύο δικτατορίες και δεκάδες μικρά πραξικοπήματα.

Ο τρίτος εθνικός διχασμός, πρώτος του 21ου αιώνα, είναι «επί θύραις».

Όπως τονίστηκε προηγουμένως, εκείνοι που θέλουν να εκμεταλλευτούν τον φυσικό, ορυκτό και ενεργειακό πλούτο της χώρας, αλλά και τα γαιοστρατηγικά του πλεονεκτήματα για πολλές δεκαετίες, γνωρίζουν ότι αυτό περνάει μέσα από την αποικιοποίηση του πολιτικού, οικονομικού και κοινωνικού status.

Έτσι, τίποτε δεν είναι περισσότερο κατεπείγον από την ανάγκη της κοινωνικής συνοχής και της εθνικής ομοψυχίας. Και η ανάγκη αυτή υπηρετείται μέσα από μια άλλη πολιτική, η οποία θα μετριάζει τη σκληρότητα των επώδυνων μέτρων που (τυχαία;) προτείνει η τρόικα.

Γεννιέται, επομένως, η ανάγκη ΕΘΝΙΚΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ με αποστολή την Εθνική Σωτηρία. Μια Εθνική Ηγεσία, η οποία θα ηγηθεί ενός Υπερκομματικού Δημοκρατικού και Πατριωτικού ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΥ μέσα από τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση όλων των ζωντανών δυνάμεων του Λαού και τη στήριξη του απανταχού Ελληνισμού.

Κύριοι της Κυβέρνησης, δεν δικαιούσθε να θεωρείτε τον λαό αφελή και πολύ περισσότερο δεν δικαιούσθε να τον θέλετε αφελή. Αντί να του λέτε ότι έχει αποφευχθεί η άτακτη χρεοκοπία, να εξετάσετε – έχετε ευθύνη γι’ αυτό – πότε θα έχει τις καταστροφικότερες συνέπειες η «έλευσή» της, με την έννοια του πόσες γενιές Ελλήνων θα καταστραφούν αν έλθει τώρα και πόσες αν έλθει σε τρία ή τέσσερα χρόνια.

Να γνωρίζουν οι Κυβερνώντες ότι το μέγεθος των ευθυνών τους θα είναι ανάλογο με το μέγεθος της εθνικής καταστροφής που θα προκαλέσει η πολιτικά παραθεσμική, οικονομικά αντιλαϊκή, κοινωνικά αποσυνθετική και ταυτόχρονα ανάλγητη πολιτική τους.

Για την πολιτική αυτήν της πολύπλευρης οδύνης και ταυτόχρονα της εθνικής υποτέλειας, η ιστορική νέμεση δεν θα αναζητήσει ελαφρυντικά.

Στους υπεύθυνους της Μικρασιατικής Καταστροφής, η Νέμεσις δεν αναζήτησε δόλο. Μέτρησε το μέγεθος της ευθύνης τους, μέτρησε το μέγεθος της εθνικής τραγωδίας και επέβαλε «την των (τοιούτων) παθημάτων κάθαρση».