Αστυνομία και Δήμος Αθηναίων βάλθηκαν χριστουγεννιάτικα να… «εξωραΐσουν» την εικόνα του κέντρου

Αστυνομία και Δήμος Αθηναίων βάλθηκαν χριστουγεννιάτικα να… «εξωραΐσουν» την εικόνα του κέντρου, ώστε, υποτίθεται, να καταστεί εμπορικά ελκυστικό στους ελάχιστους ακόμη που διατηρούν αγοραστική δύναμη και ως εκ τούτου επιδόθηκαν στο κυνήγι των γνωστών… «μιασμάτων». Των τοξικομανών, δηλαδή, και των μεταναστών κατά κύριο λόγο.
 
Ήταν, όμως, ως φαίνεται, και μια θαυμάσια ευκαιρία για την από καιρό επιδιωκόμενη «έξωση» των ενοίκων της ιστορικής κατάληψης της Βίλας Αμαλία στη συμβολή της Αχαρνών με την Χέυδεν με την αστεία επίφαση της… διακίνησης ναρκωτικών. Ακόμη μια φορά η ΕΛ.ΑΣ. πόνταρε σε επικοινωνιακές επιλογές μηδαμινής απόδοσης, αντί τα σαΐνια της να στρωθούν κάτω για να βρουν λύσεις ουσίας. Για τις οποίες προφανώς ούτε καν ενδιαφέρονται…

Θανάσιμο ναρκοπογκρόμ

Την Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου η αστυνομία εξαπέλυσε μαζικό ναρκοπογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας επιχειρώντας την εκδίωξη τοξικομανών, παραγνωρίζοντας ακόμη μια φορά πως δεν πρόκειται για κακοποιούς, αλλά για μια ιδιαίτερα ευαίσθητη κοινωνική ομάδα πασχόντων ατόμων. Η αντιναρκωτική – για το θεαθήναι – εκστρατεία στο κέντρο, που στήθηκε εν όψει των γιορτών, είχε όλα τα γνωρίσματα μιας σπασμωδικής εξόρμησης που βαφτίστηκε «μεγάλη αστυνομική επιχείρηση».

Τι όμως αγνόησε η ηγεσία της ΕΛ.ΑΣ., πέρα από τη διεθνώς κατοχυρωμένη εξίσωση του τοξικομανούς με ασθενή; Την πείρα της από αυτά που η ίδια έκανε κατά κόρον στο μακρινό παρελθόν και τα οποία πλήρωσαν πανάκριβα αναρίθμητες ελληνικές οικογένειες. Κι αν τότε υπήρχε η άγνοια, σήμερα, πέρα από την εξυπηρέτηση της εφήμερης πολιτικής σκοπιμότητας και του εντυπωσιασμού, μήπως υπηρέτησαν και τη βλακεία τους; Κι αν σε κάποιους τα ερωτήματα φαντάζουν ως ρητορικές υπερβολές, ιδού το επιχείρημα.

Το ζήτημα της διακίνησης των ναρκωτικών προέκυψε ως πρόβλημα στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Τότε κάποιοι… ντιλετάντες φωστήρες, σαν τους σημερινούς, είδαν την Ομόνοια να «καταλαμβάνεται» και να μεταβάλλεται σε κέντρο χρήσης, αλλά, αντί να μελετήσουν ανθρωπιστικά και επιστημονικά μοντέλα αντιμετώπισης της τοξικομανίας, επέλεξαν την εύκολη οδό. Εξαπέλυσαν κατά κύματα αστυνομικά πογκρόμ, διώχνοντας από την πόρτα τους αυτούς που συνιστούσαν το πρόβλημα.

Τι πέτυχαν; Τη μετανάστευση και την εξάπλωση του προβλήματος σε δρόμους και πλατείες σε όλη την Αττική, με αποτέλεσμα οι φορείς της τοξικοεξάρτησης να παρασύρουν στον εφιάλτη δίχως γυρισμό χιλιάδες νέους που βρήκαν στα ναρκωτικά την εκτόνωση στα αδιέξοδα της ηλικίας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μέσος προσδόκιμος χρόνος ζωής ενός συστηματικού χρήστη ηρωίνης είναι τα 10 χρόνια. Την περίοδο λοιπόν που άρχισαν οι απηνείς διωγμοί, μέχρι το μέσο δηλαδή της δεκαετίας του 1980, οι θάνατοι από χρήση ναρκωτικών κατ’ έτος κατέγραφαν μονοψήφιους αριθμούς. Από το 1989 όμως για πρώτη φορά ξεπερνούν τους 50 (57) κι έκτοτε, χρόνο με τον χρόνο, καταρρίπτουν κάθε νέο ρεκόρ.

Το 199, για παράδειγμα, χάνονται μόνο στην Αττική 63 παιδιά και στη συνέχεια: 107 το 1994, 153 το 1996, 187 το 1999 και 216 το 2001, χρονιά που κατέγραψε το αξεπέραστο μέχρι σήμερα «ρεκόρ». Από τότε άρχισε επιτέλους να σημειώνεται αποκλιμάκωση και μετά το 2003 επιστροφή σε διψήφιες ετήσιες απώλειες.

Τι συμβαίνει πλέον; Μετά το 1995, οπότε αξιωματικοί με εμπειρική γνώση και επιστημονική κατάρτιση, με συμμετοχή στα διεθνή φόρα για τη διαχείριση του προβλήματος, ύψωσαν ανάστημα και αντίλογο δηλώνοντας ότι η πολιτική των πογκρόμ είναι άφρων, καταστροφική και οδηγεί σε αφανισμό τον ανθό της νεολαίας και διεκδίκησαν επιτέλους η Δίωξη Ναρκωτικών ν’ ασχολείται με τους εμπόρους και να πάψει να είναι δίωξη τοξικομανών.

Προϊόντος του χρόνου, κάτι η ενημέρωση από τα ΜΜΕ για την ηρωίνη, κάτι τα προγράμματα υποκατάστασης, κάτι ο ερχομός χημικών παρασκευασμάτων, άρχισε να πέφτει ο ετήσιος αριθμός των θυμάτων. Το καθοριστικό όμως ήταν η ελάττωση, μέχρι και εξαφάνιση, των διώξεων. Αυτών δηλαδή που ξανάρχισε ο… Δένδιας με πρόσχημα μια ολιγοήμερη αύξηση της εμπορικής κίνησης στο κέντρο της Αθήνας – που ανάθεμα αν την πέτυχε κι αυτήν – και αδιαφορώντας εάν εξαιτίας αυτών των εγκληματικών επιλογών ρισκάρει τη ζωή αναρίθμητων νέων υποψήφιων θυμάτων προς μεγάλη τέρψη των ναρκεμπόρων.

Η επιχείρηση, σύμφωνα με την επικοινωνιακή επιδίωξη του αρχηγείου, εντάχθηκε «στο πλαίσιο σχεδιασμού που έχει ως στόχο την αντιμετώπιση της παραβατικότητας στο κέντρο της Αθήνας και την εντατικοποίηση των δράσεων για τη σύλληψη ατόμων που εμπλέκονται, με οποιονδήποτε τρόπο, στα κυκλώματα διακίνησης και εμπορίας ναρκωτικών». Πομφόλυξ εις στο τετράγωνο. Μόνο που δεν μας είπαν πόσους… εμπόρους έπιασαν. Και δεν το έκαναν διότι, πολύ απλά, μεταξύ αυτών που συνέλαβαν δεν υπήρχε ούτε ένας…

Η εισβολή στη Βίλα

Την επομένη της φερώνυμης ως αντιναρκωτικής εκστρατείας, από νωρίς το πρωί, διμοιρίες των ΜΑΤ έκαναν έφοδο στη Βίλα Αμαλία ώστε η Αθήνα ν’ «αποκαθαρθεί» από άλλη μια εστία ανομίας, όπως τη θεωρεί ο Δένδιας. Αν όμως ήταν όντως μια τόσο ζωτικής σημασίας επιχείρηση, γιατί η ΕΛ.ΑΣ. και η πολιτική ηγεσία της τόσα χρόνια ανέχονταν ν’ απειλεί το κράτος;

Με μια θριαμβική ανακοίνωση, η αστυνομία ανακοίνωσε ότι βρήκε στο εσωτερικό του κτηρίου περίπου 1.500 άδειες φιάλες, ένα δοχείο με εύφλεκτο υγρό, αντιασφυξιογόνες μάσκες, κροτίδες μεγάλου μεγέθους (γουρούνες), ένα πτυσσόμενο κλομπ, μαχαίρια, σφεντόνες, μεταλλικά σφαιρίδια, ένα σφυρί και μικροποσότητα κάνναβης.

Με όλα αυτά που βρέθηκαν, εμπεδώθηκε πλέον η πεποίθηση ότι οι οκτώ (!) ένοικοι της Βίλας ήταν έτοιμοι να καταλύσουν το κράτος καταφέροντας ένα συντριπτικό πλήγμα στον ιστό που το συγκρατεί και το διαμορφώνει. Ας δούμε όμως πρώτα τι είπαν μέλη της κατάληψης και στη συνέχεια τι αντιπαρέθεσαν οι 8 συλληφθέντες με επιστολή μέσα από τα κρατητήρια της ΓΑΔΑ. Στην ανακοίνωση που υπέγραψαν μέλη της κατάληψης σημειώνονται μεταξύ άλλων τα εξής:

«Τα ευρήματα ήταν αστεία. Παρ’ όλα αυτά ο Δένδιας δηλώνει πως από αυτά αποδεικνύεται ότι η Βίλλα υπήρξε κέντρο ανομίας για 22 χρόνια και επιτέλους ο νόμος, με τη “γενναία πολιτική βούληση” του Σαμαρά, αποκαθίσταται. Με ποια λογική ακροβασία μπορούν άδεια μπουκάλια μπύρας να χαρακτηριστούν “υλικά κατασκευής μολότοφ”; Σ’ ένα χώρο που λειτουργεί συναυλιάδικο και καφενείο είναι παράλογο να υπάρχει μεγάλος αριθμός άδειων μπουκαλιών μπύρας; Τι θα πει “εύφλεκτο υλικό”; Μήπως μιλάνε για τα υγρά καθαρισμού της τυπογραφικής μηχανής που λειτουργεί στην κατάληψη;

Να μιλήσουμε για τις αντιασφυξιογόνες μάσκες, που κάθε διαδηλωτής που σέβεται την υγεία του οφείλει να διαθέτει. Να πούμε για τα στοιχειώδη μέσα αυτοπροστασίας (δυναμιτάκια, σφεντόνες κ.λπ.) σ’ έναν χώρο που έχει επανειλημμένα δεχθεί επιθέσεις παρακρατικών συμμοριών (εμπρησμοί, μαχαιρώματα, ξυλοδαρμοί), με αποκορύφωμα το 2008, που ο τότε υπουργός δημοσίας τάξης Μαρκογιαννάκης επισκέφτηκε τους κατοίκους του Αγίου Παντελεήμονα και λίγα λεπτά μετά την αποχώρησή του δεχτήκαμε επίθεση…

(…) Με πρόσχημα λοιπόν την έρευνα, επιχειρούν μια παγία ονείρωξή τους: Την εισβολή σ’ ένα χώρο που για αυτούς είναι ένα από τα χωροταξικά σύμβολα όλων όσων στέκονται εχθρικά, απέναντι σε ό,τι αντιπροσωπεύει την κυριαρχία, την επιβολή, την αποστείρωση, την αδιαφορία, την παραίτηση, την υποταγή. Σε αυτό έχουν δίκιο. Αυτοί είμαστε. Εμείς και οι χιλιάδες διαδηλωτές, αγωνιστές, καταληψίες, απεργοί, μαχητές των δρόμων. Είμαστε οι άστεγοι και οι ανέστιοι, οι πανκς και οι αλήτες, οι χορτοφάγοι και οι φεμινίστριες, οι ξενύχτηδες και οι εργάτες, οι πένητες και οι αδικημένοι, τα θύματα του ρατσισμού και οι εκδικητές του άδικου. Ο υπουργός μας χαρακτήρισε εστία ανομίας».