Είθισται η χρονιά που φεύγει να κλείνει με… λίστες. Άλλες είναι για καλό κι άλλες για κακό. Πριν βιαστούμε να υποδεχτούμε τις επόμενες, μιας χρονιάς που μόλις μπήκε, ας κλείσουμε τους λογαριασμούς με το 2012.

Είθισται η χρονιά που φεύγει να κλείνει με… λίστες. Άλλες είναι για καλό κι άλλες για κακό. Πριν βιαστούμε να υποδεχτούμε τις επόμενες, μιας χρονιάς που μόλις μπήκε, ας κλείσουμε τους λογαριασμούς με το 2012. Και επειδή ο καθένας μιλάει για τον δικό του «πόνο», εγώ αποχαιρετώ τη χρονιά που πέρασε με τις δέκα αγαπημένες μου ταινίες, ανεξάρτητα από την τύχη που είχαν στις αίθουσες. Γιατί μην ξεχνάμε ότι η κρίση έχει χτυπήσει και την πόρτα των ελληνικών αιθουσών, όσο κι αν γίνονται φιλότιμες προσπάθειες για μειωμένα εισιτήρια, εκπτωτικά πακέτα κ.ά. Οι ταινίες, όμως, είναι ένα «παράθυρο στον κόσμο», όπως έλεγε ο Αντρέ Μπαζίν, είτε τις βλέπεις στο σινεμά είτε στην άνεση του καναπέ σου. Η σειρά δεν είναι αξιολογική, δεν υπάρχει ιεραρχία. Όλες έχουν μια θέση στο τοπ τεν.
Από το 2012 θα θυμάμαι το «The Artist» για τον «τσαμπουκά» που είχε ο Μισέλ Χαζαναβίσιους και έκανε μια ταινία φόρο τιμής στο βωβό σινεμά του Χόλιγουντ των αρχών του 20ού αιώνα, ένα χορταστικό ασπρόμαυρο μιούζικαλ, που μου έφερε στο μυαλό τη «Λεωφόρο της Δύσης» του Μπίλι Γουάιλντερ. Θα θυμάμαι την «Αγάπη» για τον ανυπέρβλητο συναισθηματισμό και την απίστευτη τρυφερότητα που έβγαλε ο φαινομενικά ψυχρός σκηνοθέτης Μίκαελ Χάνεκε, από τους πιο σημαντικούς και ουσιαστικούς σύγχρονους δημιουργούς. Αλλά και τους «Απογόνους», όχι γιατί ο Αλεξάντερ Πέιν είναι ελληνικής καταγωγής, ούτε μόνο γιατί έκανε ολόκληρο Τζορτζ Κλούνεϊ να δακρύσει στη μεγάλη οθόνη, αλλά γιατί κάνει καλλιτεχνικό σινεμά στην καρδιά της κινηματογραφικής βιομηχανίας, στο Χόλιγουντ, που δεν «σηκώνει» εύκολα «χαμηλόφωνη» τέχνη με γκλαμουράτους πρωταγωνιστές. Και μια εντελώς ελληνική ταινία, τον «Άδικο Κόσμο» του Φίλιππου Τσίτου, που διακρίθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας, γιατί στρέφει τον φακό του στους ήρωες της διπλανής πόρτας, αυτούς που «λένε» λίγα, αλλά που εννοούν πολλά. Θα θυμάμαι το «Shame» που έδωσε στον Μάικλ Φασμπέντερ την ευκαιρία να αποδείξει για μια ακόμη φορά ότι είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός, χάρη στον τρόπο που ερμήνευσε τον ήρωά του, έναν άντρα που περιφέρει στη Νέα Υόρκη τους προσωπικούς του δαίμονες, την αβυσσαλέα του εξάρτηση από το σεξ που οδηγεί αναπόφευκτα στη μοναξιά. Και επειδή και τα μπλοκμπάστερ έχουν… ψυχή, ξεχωρίζω τρία: το «Σκοτεινός Ιππότης: Η επιστροφή» γιατί ο Κρίστοφερ Νόλαν έβγαλε τον Μπάτμαν από το κιτς χρονοντούλαπο της Ιστορίας, το «Skyfall» γιατί ο Σαμ Μέντες έδωσε στον – καλύτερο έως τώρα – Τζέιμς Μποντ ουσία και λόγο ύπαρξης και τα «Χόμπιτ» γιατί ο Πίτερ Τζάκσον μας θυμίζει ότι ο κινηματογράφος του φανταστικού είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Θα θυμάμαι και το «Σώμα με σώμα» του Ζακ Οντιάρ, όχι μόνο γιατί η Μαριόν Κοτιγιάρ δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία ως ανάπηρη εκπαιδεύτρια φαλαινών, αλλά κυρίως για το φινάλε του: γιατί οι ήρωες του Γάλλου σκηνοθέτη βρίσκουν πάντα τον δρόμο τους μέσα στη ζωή, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τον χάσουν πολλές φορές. Και, τέλος, δεν θα ξεχάσω το «Hugo» του Μάρτιν Σκορσέζε. Γιατί; Διότι είναι ένα ερωτικό γράμμα στην ίδια την τέχνη του κινηματογράφου.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.