Ενίοτε δεν χρειάζονται ούτε κρίση ούτε μνημόνια ούτε έξωθεν «πιέσεις» για την κατάργηση κοινωνικών κεκτημένων. Αρκεί το άρωμα του… χρήματος.

Ενίοτε δεν χρειάζονται ούτε κρίση ούτε μνημόνια ούτε έξωθεν «πιέσεις» για την κατάργηση κοινωνικών κεκτημένων. Αρκεί το άρωμα του… χρήματος. Κάπως έτσι, στη μακρινή Γροιλανδία, όπου το λιώσιμο των πάγων έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον πολυεθνικών που προσβλέπουν σε χρυσές δουλειές από την εκμετάλλευση του – προσβάσιμου πλέον – ορυκτού πλούτου, αποφάσισαν με συνοπτικές διαδικασίες την ψήφιση ενός νόμου που επιτρέπει την «αναστολή των εργασιακών δικαιωμάτων για ορισμένα μεγάλα έργα».
Το πράσινο φως για την έγκριση αυτού του, τουλάχιστον εξωφρενικού, νόμου δόθηκε ύστερα από «αίτημα» της βρετανικής London Mining, η οποία, με την υποστήριξη Κινέζων επενδυτών, διεκδικεί την εκμετάλλευση ορυχείου σιδήρου αντί 1,8 δισ. ευρώ (προσφορά που αντιστοιχεί σε πάνω από το διπλάσιο του ΑΕΠ της περιοχής).
Μοναδική προϋπόθεση για να… περπατήσει η επένδυση ήταν να μην υπόκεινται όσοι θα εργάζονται στο ορυχείο στις αυστηρές εργασιακές νομοθεσίες που κληρονόμησε η αυτόνομη επαρχία της Δανίας από την Κοπεγχάγη και οι οποίες προβλέπουν – μεταξύ άλλων – κατώτατη αμοιβή 10,8 ευρώ την ώρα. Μπορεί βέβαια το ωρομίσθιο για τους μόλις 56.000 Γροιλανδούς να είναι κατά 3 ευρώ χαμηλότερο από αυτό που ισχύει στη Δανία, οι «επενδυτές» όμως θεωρούν ότι παραμένει «εξαιρετικά ακριβό», γι’ αυτό και ζήτησαν την άδεια για την «εισαγωγή» 3.000 Κινέζων, οι οποίοι θα δουλεύουν «υπό συνθήκες που θα ορίζουν οι εργοδότες»…
Τι κι αν η απόφαση της τοπικής κυβέρνησης στο Νουκ έχει πυροδοτήσει θύελλα αντιδράσεων στη Δανία, όπου η αντιπολίτευση, τα συνδικάτα, αλλά και μέρος της «κεντροαριστερής» πλειοψηφίας ζητούν – μάταια – την παρέμβαση της πρωθυπουργού Χέλε Τόρνινγκ-Σμιτ.
Ο Γροιλανδός πρωθυπουργός Κουούπικ Κλάιστ εμφανίζεται ανυποχώρητος, υπενθυμίζοντας πως από το 2009 η Κοπεγχάγη έχει απολέσει κάθε δικαίωμα παρέμβασης στα εσωτερικά της περιοχής, καθώς έπειτα από δημοψήφισμα η πρώην αποικιοκρατική δύναμη έχει λόγο μόνο στα θέματα άμυνας και εξωτερικής πολιτικής. Εξάλλου, σου λέει, ο νόμος δεν αφορά (προς το παρόν) κανέναν Γροιλανδό και δεν πρόκειται να χάσει κανένας πολίτης τη δουλειά του εξαιτίας του έργου. Τώρα, εάν 3.000 άνθρωποι θα εργάζονται στο ορυχείο σε πολικές θερμοκρασίες υπό… αδιευκρίνιστες συνθήκες, αυτό είναι άλλο ζήτημα.
Όπως «άλλο» ζήτημα αποτελεί και το γεγονός ότι η νομοθεσία που ψηφίστηκε κάθε άλλο παρά αποκλείει οι Γροιλανδοί να προσληφθούν στο μέλλον από κάποια άλλη πολυεθνική που θα χρησιμοποιήσει τα ίδια «προνόμια».

«Κεκτημένα» τέλος…
Οι εξελίξεις στο παγωμένο νησί γεννούν τεράστιες ανησυχίες τόσο για την ελαστικότητα με την οποία αντιμετωπίζονται τα κοινωνικά κεκτημένα – ακόμη και σε έναν τόπο με 3% ανάπτυξη που κατάφερε να ξεπεράσει την παγκόσμια κρίση μέσα σε μόλις έναν χρόνο – όσο και για τις διαθέσεις των «φίλων» μας, των Κινέζων, οι οποίοι μπορεί να μην θέτουν «δημοσιονομικούς όρους» για τα δάνεια που δίνουν σε πολλές χώρες, αλλά – όπου τους δίνεται η ευκαιρία – έχουν άλλου είδους απαιτήσεις, οι οποίες μάλιστα λύνουν τα χέρια και σε έτερους «επίδοξους επενδυτές» που ψάχνουν τρόπους να αυξήσουν την κερδοφορία τους.
Και η «Πράσινη Γη» αναμένεται να προσελκύσει το επόμενο διάστημα πολλούς τέτοιους «επενδυτές». Παρά το γεγονός ότι το 90% του εδάφους καλύπτεται από πάγο (μάλιστα ένα από τα παγόβουνα που ξεκόλλησε από το νησί… βύθισε τον «Τιτανικό»), η υπερθέρμανση του πλανήτη ανοίγει τον δρόμο για την εκμετάλλευση των τεράστιων κοιτασμάτων ορυκτών και πετρελαίου στο υπέδαφος και στα παράλια.
Μετά την ευρύτατη αυτονομία που εξασφάλισε το 2009, το Νουκ διεκδικεί πλέον και οικονομική αυτάρκεια. Μέχρι πρότινος, η οικονομία της Γροιλανδίας εξαρτιόταν από την Κοπεγχάγη (χρηματοδοτούσε το 50% των αναγκών της δημόσιας διοίκησης) και την αλιεία. Οι πρόσφατες έρευνες, όμως, έχουν δείξει ότι ο ορυκτός της πλούτος (εκτός από κοιτάσματα πετρελαίου που εκτιμώνται στο 50% αυτών της Σαουδικής Αραβίας, το υπέδαφος της Γροιλανδίας είναι πλούσιο σε σπάνια και πολύτιμα μέταλλα) μπορεί να μετατρέψει την περιοχή στον επόμενο σταθμό της ιλιγγιώδους κούρσας προς την κερδοφορία. Ήδη, αμερικανική εταιρεία εξετάζει την εγκατάστασή της στην περιοχή για την εξόρυξη αλουμινίου, ενώ όμιλος από την Αυστραλία μελετάει τη δυνατότητα εκμετάλλευσης των «μεγαλύτερων κοιτασμάτων σπάνιων μετάλλων του πλανήτη».

Στρατηγικής σημασίας θέση
Καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι η Γροιλανδία κατέχει ούτως ή άλλως μια στρατηγικής σημασίας γεωγραφική θέση – οι ΗΠΑ διατηρούν εξάλλου στρατιωτική βάση στην περιοχή από το 1941 –, η οποία αποκτά ολοένα και μεγαλύτερο βάρος όσο η κλιματική αλλαγή «απελευθερώνει» το βορειοδυτικό πέρασμα που ενώνει ταχύτερα και φθηνότερα τον Ατλαντικό με τον Ειρηνικό Ωκεανό.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.