Β’ Μέρος

7 Μεγάλο στήριγμα της ευρωπαϊ­κής τεχνοδομής στην εφαρμογή αυτών των πολιτικών (κυρίως της αποσύνδεσης του εργασιακού με το ασφαλιστικό) είναι και το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πρώην Δ Ε Κ) Το πολιτικό -δικαστικό αυτό όργανο, τα μέλη του οποίου ορίζονται από την τεχνοδομή με πρόταση των κρατών-μελών, βρίσκεται υπεράνω κυβερνήσεων, Κοινοβουλίων, λαϊκών δημοψηφισμάτων κ .λπ. Εκ των πραγμάτων, η αμοιβαία λογοδοσία πραγματοποιείται με την τεχνοδομή. Το όργανο αυτό καλύπτει τα κενά, τις ασάφειες, τις αμφιθυμίες και κυρίως τους «ευφημισμούς» του παράγωγου Κοινοτικού Δικαίου, υπό το πρίσμα των ρητρών των Συνθηκών, τις οποίες ερμηνεύει με ισόκυρες των ορισμών τους κρίσεις. Έχει καταστεί ένα όρ­γανο επιβολής της δημοσιονομικής πειθαρχίας και των περιορισμών των κοινωνικών δικαιωμάτων, με τη χρή­ση ακόμη και ιδανικών εννοιών, όπως π.χ. της εξίσωσης των δύο φύλων.

Β’ Μέρος

7 Μεγάλο στήριγμα της ευρωπαϊ­κής τεχνοδομής στην εφαρμογή αυτών των πολιτικών (κυρίως της αποσύνδεσης του εργασιακού με το ασφαλιστικό) είναι και το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πρώην Δ Ε Κ) Το πολιτικό -δικαστικό αυτό όργανο, τα μέλη του οποίου ορίζονται από την τεχνοδομή με πρόταση των κρατών-μελών, βρίσκεται υπεράνω κυβερνήσεων, Κοινοβουλίων, λαϊκών δημοψηφισμάτων κ.λπ. Εκ των πραγμάτων, η αμοιβαία λογοδοσία πραγματοποιείται με την τεχνοδομή. Το όργανο αυτό καλύπτει τα κενά, τις ασάφειες, τις αμφιθυμίες και κυρίως τους «ευφημισμούς» του παράγωγου Κοινοτικού Δικαίου, υπό το πρίσμα των ρητρών των Συνθηκών, τις οποίες ερμηνεύει με ισόκυρες των ορισμών τους κρίσεις. Έχει καταστεί ένα όρ­γανο επιβολής της δημοσιονομικής πειθαρχίας και των περιορισμών των κοινωνικών δικαιωμάτων, με τη χρή­ση ακόμη και ιδανικών εννοιών, όπως π.χ. της εξίσωσης των δύο φύλων.

Με τη λογική αυτή οι γυναίκες πρέ­πει να παραμένουν στην εργασία όσο και οι άνδρες και επειδή η διεθνής τάση και η αδήριτη αναγκαιότητα του νεοφιλελευθερισμού είναι η εξίσωση να γίνει προς τα πάνω και όχι προς τα κάτω, ο καθείς αντιλαμβάνεται την έννοια του ευφημισμού περί της ισό­τητας. Αν και το Ασφαλιστικό Σύστη­μα βρίσκεται στο πεδίο αρμοδιότητας των εθνικών κρατών, πάντα βρίσκεται τρόπος παρέμβασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αυτό γίνεται είτε μέσω των εξειδικεύσεων της δημοσιονο­μικής πολιτικής που απαιτείται από τα κράτη – μέλη (ορισμένες από τις οποίες στοχεύουν σε συγκεκριμένες παραμέτρους του Ασφαλιστικού Συστήματος), είτε διά της οδού των Οδηγιών και της θέσπισης κριτηρίων, μετά οποία χαρακτηρίζουν τα κοινω­νικά συστήματα και με την ευκαιρία ρύθμισης θεμάτων γενικότερης φύ­σης. Έτσι, με τον χαρακτηρισμό π.χ. του συστήματος ασφάλισης του δη­μόσιου τομέα ως «επαγγελματικού», υπαγάγουν το συνταξιοδοτικό των δημοσίων υπαλλήλων κ.λπ. σε συγκεκριμένη Οδηγία και μέσω αυτής στην αρμοδιότητα της Ε.Ε. (άρθρο 141 της Ευρωπαϊκής Συνθήκης). Η σκοπιμότητα της έγκαιρης (εν σχέση με όλα τα άλλα όργανα)λειτουργίας του Δικαστηρίου, ήταν προφανής: στα συστήματα όπου η πολιτική διεύθυνση είναι ανολοκλήρωτη και η δημοκρατική νομιμοποίηση των οργάνων είναι ακόμη ένα ζητούμενο, οι αρμοδιότητες της διορισμένης και αυτοαναπαραγόμενης τεχνοδομής διευρύνονται. Το προέχον, ως εκ τούτου, ζήτημα είναι η ενοποιημένη επιβολή των θελήσεων της και μέσω ενός ανεξέλεγκτου ουσιαστικά οργά­νου. Και αυτό το φαινόμενο αποτελεί μια άλλη εκδήλωση της δυσπιστίας τής τεχνοδομής προς τη δημοκρατι­κή διαδικασία και την ανάγκη λογοδο­σίας ενώπιον της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης.

8Είναι τολμηρό, ίσως, να ισχυριστεί κανείς ότι η Ε. Ε. για αλλού ξεκίνησε και αλλού έχει καταλήξει προς το παρόν. Αν το κριτήριο είναι οι εγχαράξεις στο φαντασιακό των λαών της, τότε αυτό το συμπέρασμα ίσως θεωρηθεί σωστό. Αν όμως λη­φθεί υπόψη ότι ο συσχετισμός των δυνάμεων, η διαρκής ταξική πάλη, οι εθνικές προτεραιότητες, οι «κακές παρέες» με τους λομπίστες και το δη­μοκρατικό έλλειμμα προσδιορίζουν τη διαρκώς μεταβαλλόμενη πραγ­ματικότητα, τότε η σημερινή νεοφιλελεύθερη μονομέρεια της Ε.Ε. είναι αναμενόμενη συνέπεια της μεγάλης δομικής αλλαγής που επήλθε κατά τηντελευταία3οετία.

Πάντοτε οι μεγάλες επιχειρηματι­κές δυνάμεις, οι Τράπεζες και οι Επενδυτικοί ‘Ομιλοι είχαν μεγάλη ισχύ. Για όσο όμως χρονικόδιάστημα ήσαν ένα ενιαίο πλέγμα με την πραγματική οικονομία και τη διαδικασία της πα­ραγωγής, η Πολιτική Λειτουργία των εθνικών κρατών διαμόρφωνε και το πλαίσιο δράσης τους. Όταν, όμως, με την απελευθέρωση των κινήσεων του κεφαλαίου και την εισαγωγή όλων των χρηματικών εγγράφων, συμβολαίων και συμφωνιών (για όλα τα αγαθά και τις υπηρεσίες) στις διαδικασίες της οικονομίας – καζίνο δημιουργήθηκε το ισχυρό μόρφωμα της εικονικής οικονομίας (που δρα πλέον υπεράνω και πολλές φορές αντίθετα με τις πραγματικές ανάγκες των λαών), το σύστημα αυτονομήθη­κε. Το πεδίο λήψης των πρωτογενών αποφάσεων μετατοπίστηκε σε ορατά και αόρατα υπεριπτάμενα των εθνι­κών κρατών χέρια. Η Πολιτική Λειτουργία μετατράπηκε σταδιακώς σε θεραπαινίδα αυτού του συστήματος. Η ιστορική αυτή αλλαγή στη λήψη των αποφάσεων και των κυρίαρχων επιλογών δεν κατέστη δυνατόν να περάσει από τα εθνικά κέντρα στις Διακρατικές Ενώσεις ή στις Περιφε­ρειακές Ολοκληρώσεις. Τέτοιες ισχυρές δομές δεν υπάρχουν ακόμη, ούτε προβλέπεται στο ορατό μέλλον να δημιουργηθούν. Έτσι, οι μεν κυρίαρ­χες οικονομικές δυνάμεις κινούνται επί γεωστρατηγικού – πλανητικού επι­πέδου, η πολιτική όμως του Δρώντος Λαού εξελίσσεται σε εθνικό επίπεδο. Όταν μάλιστα η πίεση από τα ισχυρά λόμπι και από τις Αγορές αυξάνεται, η ιδεολογική αλλοτρίωση επιταχύ­νεται. Η ιστορική προσχώρηση της Σοσιαλδημοκρατίας στη νεοφιλελεύθερη αίρεση, υπονόμευσε τη γνήσια δημοκρατική νομιμοποίηση των απο­φάσεων των υπερεθνικών μορφών εξουσίας, όπως π.χ. η Ε.Ε., αφού δεν μπόρεσε να προβάλει και να στηρίξει μια εναλλακτική θεώρηση των πραγ­μάτων. Συνέβαλε, ως εκ τούτου, και αυτή στη συστημική ιεράρχηση των εξουσιών, που καθιστά την Πολιτική Λειτουργία υπηρετική εξουσία.

9Σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση “αποτελεί τη συνειδητή έκφραση του ευρωπαϊκού συντηρητισμού (νεοφιλελευθερισμού) και λειτουργεί άλλες φορές ανοιχτά και άλλες φορές προσεκτικά και συγκεκαλυμμένα εις βάρος των λαϊκών τάξεων και των κοινωνικών τους κατακτήσεων. Το ευρωπαϊκό κοινωνικό υπόδειγμα, δημιούργημα της μακράς Σοσιαλ­δημοκρατικής Συναίνεσης, αργοπε­θαίνει στο ασφυκτικό πλαίσιο που επικαθορίζουν οι οικονομικές δυνά­μεις και η σύμμαχος τους ευρωπαϊκή τεχνοδομή. Το Ασφαλιστικό Σύστημα είναι βάρος, το Κοινωνικό Κράτος διαμοιράζεται σε φέτες και δίδεται στις Αγορές. Το εργασιακό μοντέλο του δημόσιου τομέα απορρυθμίζεται, ώστε να παραδοθεί στη ζούγκλα του ιδιωτικού τομέα. Δεν πρέπει να υπάρ­χει μοντέλο σταθερών εργασιακών σχέσεων που θα τραβά προς τα πάνω και τα άλλα συστήματα.

Είναι εντελώς τυχαίο ότι όλοι σχε­δόν οι σημαντικοί ηγέτες της Ε.Ε. (κατά την παρελθούσα 15ετία) είναι τώρα έμμισθοι αργυρώνητοι διοικη­τές ή επιτελικοί σύμβουλοι πολλών μεγάλων πολυεθνικών, των νέων «παικτών» της παγκοσμιοποίησης; Και δεν είναι τόσο οι αστρονομικές σήμερα απολαβές των εκατομμυρίων ευρώ ετησίως, που προστίθενται στις διόλου ευκαταφρόνητες συντάξεις τους, οι οποίες προκαλούν τους Ευρωπαίους πολίτες. Το πολύ επικίνδυνο είναι ότι εδραιώνεται η βάσιμη υποψία τους πως, για να έχουν από το κεφάλαιο αυτή τη μεταχείριση «Κροί­σων», φαίνεται πως, κατά την περίοδο της διακυβέρνησης τους έλαβαν ευνοϊκά μέτρα για τις επιλογές του. Αυτό αποστρέφει το πρόσωπο των Ευρωπαίων πολιτών από τη δημοκρα­τική διαδικασία και ας επαναπαύονται διάφοροι Βρυξελλοδίαιτοι, ισχυριζό­μενοι ότι η αδιαφορία και η αυξημένη αποχή των Ευρωπαίων στις εκλογές του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου οφεί­λεται στον εφησυχασμό της ευημερί­ας και στη ραστώνη της ευτυχίας που τους έχουν εξασφαλίσει τα ευρωπαϊ­κά όργανα!

Το συμπέρασμα είναι απλό και εύληπτο, ώστε να θεωρηθεί πολύ κυνικό: Μ’ αυτούς τους ηγέτες μπο­ρούσε η Ε.Ε. να στηρίξει το Κοινωνικό Κράτος, το σύστημα Εργασιακών Σχέσεων, τη δημόσια και καθολική Κοινωνική Ασφάλιση;

10Η ελπίδα, ως εκ τούτου, για μια άλλη  Ευρώπη των Λαών, των Πολιτών, των Κοινωνιών, του Εργατικού Κινήματος και της Νεολαίας, είναι επείγουσα όσο ποτέ άλλοτε. Και οφείλουμε να τη συγκεκριμενοποιήσουμε με προτάσεις που βρίσκονται στον αντίποδα των ροπών της επηρμένης ευρωπαϊκής τεχνοδομής. Το όραμα αυτών που εργάστηκαν για μια Ευρώπη της κοινής μοίρας και της συνολικής ευημερίας πρέπει να αποκατασταθεί. Και άλλο μέσο από την πανευρωπαϊκή κινητοποίηση, που θα συμπαρασύρει δομές, πρόσωπα, ιδεολογικές μονομέρειες, μονεταριστικές και εταιρικές συμφύσεις, αντικοινωνικά Σύμφωνα και άλλα συ­μπτώματα του δημοκρατικού ελλείμματος, δεν υπάρχει. Σε καιρούς άλλωστε που η νεοφιλελεύ­θερη παγκοσμιοποίηση, μολονότι αποτυχημένη ως προς τις θεωρητικές της εξαγγελίες και τα πρακτικά της αποτελέσματα, κυριαρχεί (ακόμη και στη μεταβατική από την κρίση περίοδο), ο αγώνας δεν μπορεί παρά να δοθεί στα πλαίσια αυτής της Περιφερειακής Ολοκλήρωσης.

Είναι παράδοξο, αλλά αληθινό, ότι το κλίμα επιδεινώνεται με τη βοήθεια μεγάλων σοσιαλι­στικών χωρών που, μεταβάλλοντας σε καύσιμη ύλη τις στρατιές των εργαζομένων, αποκτούν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα και υπερακοντί­ζουν τις αρχές του νεοφιλελευθερισμού στις διεθνείς οικονομικές σχέσεις. Το φαινόμενο αυ­τό καθιστά περισσότερο επιτακτική την ανάγκη εκπόνησης ενός εναλλακτικού σχεδίου, εντός των ορίων ενός υπολογίσιμου – σε ανθρώπινο εργατικό δυναμικό, πολιτισμό, αναπτυξιακές υποδομές, ενεργειακές πηγές, χρηματοοικονομικά μέσα, υψηλό εκπαιδευτικό και ερευνητι­κό επίπεδο, αμυντική δύναμη επιβολής -, ευρω­παϊκού μεγαχώρου. Αυτό όμως προϋποθέτει ρι­ζοσπαστική αλλαγή πλεύσης για την Ε.Ε. Η νέα πορεία μετεξέλιξης της Ευρώπης σε Ευρώπης των Λαών και του κοινού Πολιτισμού, από το ένα της άκρο έως το άλλο (Ντε Γκωλ), θα αρχίσει από την αλλαγή των Συνθηκών. Το πρώτο βήμα προς τον στόχο αυτόν είναι η κατάργηση, ή έστω η προσωρινή αδρανοποίηση, του συγκεκριμένου Συμφώνου Σταθερότητας ή ο εμπλουτισμός του με αλληλοεξαρτώμενα κριτήρια ευημερίας, σύ­γκλισης, κοινωνικής συνοχής, ανθρώπινης ανά­πτυξης, δείκτη ανεργίας, απόδοσης της συνάρ­τησης Εργασιακού -Ασφαλιστικού Συστήματος κ.λπ. Διαφορετικά, με την κρίση να έχει περάσει στην πραγματική οικονομία, θα οδηγηθεί σε ραγδαία κοινωνική επιδείνωση. Και η κοινωνική κρίση θα συμπαρασύρει όλα τα θετικά και αρνη­τικά της επιτεύγματα .Όσο και αν διαταράσσει τη συστημική επανάπαυση της ευρωπαϊκής τεχνοδομής και την ασφάλεια των συνδεδεμένων κυρίαρχων οικονομικών στρωμάτων, αυτή η αναστροφή φαίνεται ότι είναι ο μοναδικός δρό­μος διάσωσης της Ευρωπαϊκής Ιδέας.