γράφει ο Θοδωρής Π. Δημόπουλος*
Η μετάβαση από την προηγούμενη χρονιά στην τωρινή – πλέον – χρονιά, έγινε κατά τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια σε οποιονδήποτε να ισχυριστεί ότι υπήρξε οποιοσδήποτε μετασχηματισμός της ψυχολογίας της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης, είτε θέλει να εξυπηρετήσει κάποια σκοπιμότητα, είτε όχι.

γράφει ο Θοδωρής Π. Δημόπουλος*
Η μετάβαση από την προηγούμενη χρονιά στην τωρινή – πλέον – χρονιά, έγινε κατά τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια σε οποιονδήποτε να ισχυριστεί ότι υπήρξε οποιοσδήποτε μετασχηματισμός της ψυχολογίας της πλειοψηφίας της κοινής γνώμης, είτε θέλει να εξυπηρετήσει κάποια σκοπιμότητα, είτε όχι.Ίσως βέβαια αυτό να αποτελεί όπως φαίνεται και ένα επίκαιρο ζητούμενο ή ένα σύγχρονο πρόταγμα των καιρών, το οποίο ο καθείς ξεχωριστά θα κληθεί προσεγγίσει με τέτοιο τρόπο, ώστε εν συνεχεία να επηρεάσει με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, ως ζωτικό κύτταρο μίας κοινωνίας και τον υπόλοιπο ζωντανό οργανισμό, το ευρύ κοινωνικό σύνολο. Το νέο έτος, όπως και να έχει και όπως και να το διερμηνεύσει κανείς είναι η απαρχή μίας νέας εποχής και μία νέα αφετηρία πολλαπλών προσωπικών διαδρομών, που θα δώσουν τον τόνο για την χάραξη μίας ενιαίας, συλλογικής, εθνικού χαρακτήρα, ανηφορικής και δύσβατης πορείας ανασυγκρότησης και αναδιάταξης. Αυτό βέβαια ορισμένες φωνές περίσκεψης που τείνουν να γίνουν μειοψηφούσες κομίστριες μίας εναλλακτικής αντίληψης των πραγμάτων στην δημόσια ζωή, το καθιστούν όσο ευδιάκριτο μπορούν, αντιμαχόμενοι την δημαγωγική οχλαγωγία ορισμένων άλλων, οι οποίοι εμφανίζονται να μην έχουν επίγνωση των πραγματικών δεδομένων της κοινωνίας, ούτε των αντικειμενικών συντεταγμένων των δομικών προβλημάτων της. Προσφέροντας αφειδώς και ταυτόχρονα αμετροεπώς μέσα στην βαθειά υφεσιακή δίνη από την οποία προσπαθεί να απεμπλακεί ( ; ) η εγχώρια σκηνή, στείρες αντιπαραθέσεις που έχουν υπόβαθρο ένα εγχειρίδιο διαδικαστικών επιλογών, εύκολων πατεντών και επικοινωνιακών μεθοδεύσεων και που έχουν ως απότοκο τα άναρθρα φληναφήματα και τους επουσιώδεις βερμπαλισμούς, που κατακλύζουν καθημερινά την επικαιρότητα. Η εικόνα αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από το «βούτυρο» στο «ψωμί» μίας πεσιμιστικής θεώρησης την οποία τεχνηέντως θέλουν πολλοί είτε σκοπίμως, με εκβιαστικές και υπονομευτικές τακτικές, είτε ανοήτως, με την προκλητική απραξία και την συνεχή αστοχία που χαρακτηρίζει κάποιες από τις επιλογές τους, να ενσταλάξουν και να μεγιστοποιήσουν, στην συνείδηση της – ήδη – πολύπαθης κοινωνίας. Σε καμία περίπτωση αυτό δεν σημαίνει ότι είναι πρέπον και φυσιολογικό κανείς να παραποιήσει ή να ωραιοποιήσει μία εξαιρετικά δύσκολη κοινωνικο – οικονομική συγκυρία, με στοιχεία δομικής θεσμικής έκπτωσης, της οποίας οι κραδασμοί και οι επαναλαμβανόμενες αναταράξεις ταλανίζουν κυρίως όλους όσους είναι μέρος της μικρομεσαίας κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Ωστόσο δεν πρέπει και να αφήσει μία μερίδα της παραπαίουσας κοινωνικοπολιτικής τάξης να εκπαιδεύσει για μία ακόμη φορά, ακόμη μία γενιά στην πειθήνια και παθητική λογική – άρα και αποδοχή – μίας τεχνητής και κατευθυνόμενης έκβασης των εξελίξεων, η οποία εκκολάπτει στα κρυφά ένα ακόμη αυγό του φιδιού. Αν μη τι άλλο αυτό το ιδιότυπο τάισμα του Μινώταυρου του ζόφους, πρέπει να επιτέλους να πάψει να συνεχίζεται και να μην καθίσταται αυτή η περιοχή του ευρωπαϊκού νότου ως ένα ξέφωτο ερειπίων και αποκαϊδιών με άποικους ένα ευάριθμο πλήθος ανθρώπων, που διάγουν μία χρόνια κατάσταση άγχους και κατάθλιψης εξαιτίας του ότι ενδεχομένως αναπολούν τις παλιές καλές ( ; ) εποχές που επικρατούσε μία άκρατη και χυδαία διανομή και εκμετάλλευση προνομίων , η οποία αντικατέστησε όλες σχεδόν τις άλλες, ουσιαστικές προτεραιότητες της ζωής, εκμαυλίζοντας κάθε αξία και απεμπολώντας κάθε ηθικό πλεονέκτημα. Το κάδρο πλέον πρέπει να αποτελείται από άλλες εικόνες. Την εικόνα ενός εργοταξίου ανοικοδόμησης, η οποία θα απεικονίζει ως κεντρομόλο δύναμη την αυτοματοποιημένη και ταχεία ενεργοποίηση των αντανακλαστικών της κοινωνίας που δοκιμάζεται κατ’ εξακολούθησην. Δηλαδή το σπάσιμο του κελύφους μίας νέας εποχής κοινωνικής αυτοοργάνωσης. Μία εποχή στην οποία θα κυριαρχεί η χαρά της δημιουργικότητας στη δουλειά μας, η οποία είναι – και είναι επιτακτική ανάγκη να παραμείνει – αναφαίρετο δικαίωμα όλων και όχι προνόμιο όπως τείνει να αποβεί, την ομαδικότητα στις βασικές διεργασίες ανεξαρτήτου φύσεως, τη δημιουργία σχέσεων που να βασίζονται στην ειλικρίνεια, όσο αυτό είναι εφικτό και στο ανιδιοτελές ενδιαφέρον για τον πλησίον. Η στάση αυτή είναι ίσως το μοναδικό ανάχωμα μίας κοινωνίας που έχει γονατίσει οικονομικά και που με θάρρος αλλά και περίσσια υπευθυνότητα σφίγγει τα δόντια ώστε να μην ξεσπάσει – πραγματικά όμως – η συσσωρευμένη αντίδραση του θυμικού και αυτό διότι λειτουργούν σε ένα βαθμό ακόμη ορισμένα συστατικά στοιχεία που πραΰνουν τον πόνο και διασφαλίζουν την διατήρηση του απαιτούμενου βαθμού κοινωνικής συνοχής. Ο θεσμός και τα συνεκτικά δεσμά της ελληνικής οικογένειας. Η εθελοντικού χαρακτήρα υποστηρικτική και συμβουλευτική εργασία της κοινωνίας των πολιτών και των ατόμων μονομερώς μέσα από διάφορους φορείς, σωματεία, συμβούλια, ενώσεις κλπ. Οι δομές και τα προγράμματα της αυτοδιοίκησης που αν και αποδυναμωμένη οφείλει να συνεχίζει να διεκδικεί και να αξιοποιεί τους διατιθέμενους πόρους για την καταπολέμηση της ανεργίας και της ένδειας (κοινωνικά παντοπωλεία, κέντρα αστέγων, τράπεζες χρόνου, κοινωνικά φαρμακεία, φροντιστήρια κλπ). Η φιλότιμη, γεμάτη ευαισθησία, αλτρουισμό και επαγγελματικό ζήλο παροχή υγειονομικών υπηρεσιών υγείας, από τους διακονούντες έμψυχους παραγωγικούς συντελεστές, το εγχώριο σύστημα, ανεξάρτητα από την ανταποδοτικότητα που συναντά το έργο τους. Τα μεγάλα προγράμματα εταιρικής κοινωνικής ευθύνης. Η επιχειρηματικότητα των ανθρώπων των τοπικών κοινωνιών που ηρωικά δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα για την διατήρηση εν ζωή της μικρομεσαίας οικονομίας. Η Εκκλησία, η οποία διενεργεί ένα τεράστιο φιλανθρωπικό έργο, σε κάθε γειτονιά και σε κάθε πολύπαθη γωνιά αυτής της χώρας, ενισχύοντας το αίσθημα της κοινωνικής αρωγής με την εθελοντική συμμετοχή χιλιάδων απλών ανθρώπων σε πολύπλευρες δραστηριότητες. Αν λοιπόν η κοινωνία μπορεί να προσδοκά φως μόνο από την κοινωνική αυτοοργάνωση του καλύτερου εαυτού της. Μπορεί να το αξιώνει από το ανθρώπινο δυναμικό της που είναι και ο πραγματικός εθνικός πλούτος στον οποίο πρέπει μερικοί να επενδύσουν την ώρα που διακαώς ψάχνουν ανά την υφήλιο για φιλεύσπλαχνους καλοθελητές, πράγμα βέβαια όχι φυσικά κατακριτέο, αλλά μέχρι στιγμής ατελέσφορο. Δύναται να της το εγγυηθεί αυτός ο καλός εαυτός που τάσσεται σφοδρός πολέμιος της αδιαφορίας, γενεσιουργό αιτία της συνολικής «κοινωνικής αρτηριοσκλήρωσης» και που τείνει καλόπιστα χείραν στους έχοντες πραγματική ανάγκη δίνοντας σήμερα σάρκα και οστά στην μέριμνα και τη συστηματική φροντίδα. Η καλή αυτή «πάστα» ανθρώπων που έχουν στην «φαρέτρα» τους πληθώρα ρηξικέλευθων προτάσεων δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιμένει τα αποτελέσματα από μία ιδιότυπη πολιτική του «Ρομπέν των δασών», που στήνει ανά τακτά χρονικά διαστήματα ενέδρα στην άμαξα που είναι φορτωμένη με πλούτη. Υπάρχει και είναι ίσως το πιο πολύτιμο περιουσιακό στοιχείο το οποίο μπορεί να παρασύρει το πολιτικό σύστημα το οποίο – δυστυχώς – βρίσκεται στο «καναβάτσο» της εκτίμησης της κοινής γνώμης, να παράσχει την δέουσα υποστήριξη και την αποτελεσματική καθοδήγηση, ώστε ο τόπος να επανακάμψει, να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για μια συνολικότερη πολιτική πρόταση μέριμνας για τον Έλληνα πολίτη, με πρόδηλο στόχο να κερδίσει το ιστορικό στοίχημα, της νέας εποχής που ξεκινά από το 2013 και να πραγματοποιήσει το επόμενο μεγάλο βήμα της Ελλάδας των επόμενων δεκαετιών.

*Ο Θοδωρής Π. Δημόπουλος είναι Κοινωνικός Λειτουργός με εξειδίκευση στην Ειδική Αγωγή και τις Μαθησιακές Δυσκολίες, Τακτικό Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου των διασυνδεόμενων Νοσοκομείων Λαμίας – Άμφισσας – Καρπενησίου

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.