Η τρίτη ταινία του Μπεν Άφλεκ ξέρει πώς να σε γοητεύσει, πώς να διεκδικήσει και να κερδίσει το ενδιαφέρον σου από την πρώτη στιγμή: ρετρό λουκ, ένα γρήγορο μάθημα τριών δεκαετιών από την ιστορία του Ιράν και μετά η επιβλητική επιβεβαίωση «Βασισμένο σε αληθινή ιστορία».

Σκηνοθεσία: Μπεν Άφλεκ
Παίζουν: Μπεν Άφλεκ, Άλαν Άρκιν, Μπράιαν Κράνστον, Τζον Γκούντμαν

Η τρίτη ταινία του Μπεν Άφλεκ ξέρει πώς να σε γοητεύσει, πώς να διεκδικήσει και να κερδίσει το ενδιαφέρον σου από την πρώτη στιγμή: ρετρό λουκ, ένα γρήγορο μάθημα τριών δεκαετιών από την ιστορία του Ιράν και μετά η επιβλητική επιβεβαίωση «Βασισμένο σε αληθινή ιστορία». Αυτό που θα παρακολουθήσουμε στη συνέχεια, λοιπόν, δεν είναι ένα απλό φιλμ κατασκοπείας, αλλά ένας μύθος με τη σφραγίδα της ιστορικής αυθεντικότητας. Μια σφραγίδα που διευκολύνει πολύ την κατάποση κάθε λογής αυθαιρεσιών.

Η «αληθινή ιστορία» στην οποία οφείλει την ύπαρξή της η ταινία είναι, για την ακρίβεια, απίστευτη κι όμως αληθινή: στις 4 Νοεμβρίου του 1979 στην Τεχεράνη, κι ενώ η επανάσταση στο Ιράν βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σημείο της, μερικοί Ιρανοί στρατιώτες θα εισβάλουν στην αμερικάνικη πρεσβεία και θα κρατήσουν αιχμαλώτους 52 Αμερικανούς. Μόλις έξι θα καταφέρουν να ξεφύγουν και να βρουν προσωρινό καταφύγιο στην καναδική πρεσβεία. Αμέσως επιστρατεύεται ο μετρ των αποδράσεων της CIA, που οργανώνει την διάσωση των έξι βάζοντάς τους να παραστήσουν το συνεργείο κινηματογραφικής ταινίας που βρίσκεται για δουλειά στο Ιράν. Τυπική περίπτωση όπου η ζωή ξεπερνά σε φαντασία το σινεμά, και ο Μπεν Άφλεκ, ηθοποιός με σκαμπανεβάσματα στις επιλογές του αλλά με αρκετά προσεκτικά βήματα ως σκηνοθέτης, θα της αποδώσει τη θέση που δικαιούται (και) στην κινηματογραφική ιστορία.    

Η απόδοση δεν πραγματοποιείται χωρίς τις ιστορικές ανακρίβειες και χονδροειδείς γενικεύσεις που μοιάζουν αναπόφευκτες στην χολιγουντιανή συνταγή. Η έκβαση των γεγονότων τροποποιείται έτσι ώστε να αναδεικνύει τον ηρωικό ρόλο της αμερικάνικης αυτοκρατορίας, η ιρανική πλευρά μένει στα συνήθη επίπεδα της μουσάτης καρικατούρας, και το σύνολο του μείγματος δεν αφήνει καθόλου δυσάρεστη γεύση για όσους ενστερνίζονται τις σύγχρονες γεωπολιτικές βλέψεις των Ηνωμένων Πολιτειών.  Κι αν κανείς θα μπορούσε να προσάψει στην «Επιχείρηση Αργώ» την υπερβολικά «βολική» (οι κακόβουλοι θα έλεγαν «προπαγανδιστική») τοποθέτησή της, ο Μπεν Άφλεκ αποφεύγει σε κάθε περίπτωση τη μπανανόφλουδα της σοβαροφάνειας και χαρίζει στην ταινία τον αέρα ενός γοητευτικού σινεφίλ παιχνιδιού, που φλερτάρει ανοιχτά με τις κατασκοπικά φιλμ της δεκαετίας του ’70 – εξάλλου και ο γενειοφόρος Άφλεκ παραπέμπει ευθέως στο Ρόμπερτ Ρέντφορντ. Κι αν κοιτάξει κανείς πιο προσεκτικά, ίσως να εκτιμήσει τις αναλογίες που η ταινία χαράζει ανάμεσα στον κόσμο της πολιτικής κι αυτόν του σινεμά. Μια αξιοσέβαστα πονηρή πρόταση τόσο για τα Όσκαρ, όσο και για τους αρνητές τους.