Τα μακελειά έχουν μπει για τα καλά στην τρέχουσα καθημερινότητα της Αμερικής. Για να μην χαθούμε στην Ιστορία και αρχίζουμε να σκαλίζουμε ιστορίες όπως το περίφημο περιστατικό στο λύκειο Κολουμπάιν (που ενέπνευσε την ταινία «Elephant» του Γκας Βαν Σαντ), αρκούν δύο παραδείγματα από τη σχετικά πρόσφατη ειδησεογραφία.

Τα μακελειά έχουν μπει για τα καλά στην τρέχουσα καθημερινότητα της Αμερικής. Για να μην χαθούμε στην Ιστορία και αρχίζουμε να σκαλίζουμε ιστορίες όπως το περίφημο περιστατικό στο λύκειο Κολουμπάιν (που ενέπνευσε την ταινία «Elephant» του Γκας Βαν Σαντ), αρκούν δύο παραδείγματα από τη σχετικά πρόσφατη ειδησεογραφία. Είναι ακόμα νωπές οι μνήμες από το μακελειό που συγκλόνισε τον κόσμο στην πρεμιέρα της ταινίας «Σκοτεινός Ιππότης: Η επιστροφή» στο Κολοράντο το καλοκαίρι με δώδεκα νεκρούς και πενήντα τραυματίες. Ενώ ούτε μήνας δεν έχει συμπληρωθεί από την τραγωδία που διαδραματίστηκε στο δημοτικό σχολείο «Sandy Hook» στο Νιουτάουν όταν ένας ένοπλος άντρας άνοιξε πυρ με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 26 άνθρωποι. Το τελευταίο έγινε η αφορμή να ανοίξει πάλι ο ασκός του Αιόλου για ένα θέμα «αγκάθι» που πονάει την Αμερική, το ζήτημα του δικαιώματος της οπλοκατοχής που διχάζει το Κογκρέσο εδώ και χρόνια.
Επιστρατεύτηκε έτσι το βαρύ πυροβολικό των μηχανισμών χειραγώγησης, το Χόλιγουντ, που ζητά να περάσει νομοσχέδιο που θα ελέγχει την οπλοκατοχή. Πριν από λίγες μέρες κυκλοφόρησε ένα σποτάκι, όπου διάσημοι σταρ, ανάμεσά τους η Τζούλιαν Μουρ, η Τζένιφερ Άνιστον, η Γκουίνεθ Πάλτροου, ο Γουίλ Φέρελ, λένε: «Αρκετά! Απαιτήστε νομοσχέδιο». Και στοχεύουν κατευθείαν στο συναίσθημα λέγοντας «πόσα ακόμα σχολεία, πόσες ακόμα αίθουσες κινηματογράφου;». Και καλά έκαναν. Αφού, όμως, οι παραπάνω σταρ κάνουν τους «αγίους» και ευαίσθητους, έχει ανοίξει ολόκληρη δημόσια συζήτηση στο Διαδίκτυο γιατί τηρούν σιγή ιχθύος ηθοποιοί, όπως ο Μπραντ Πιτ ή ο Τζορτζ Κλούνεϊ, οι οποίοι έχουν παίξει πολλές φορές σε βίαιες ταινίες.
Εντάξει, έχει αποδειχθεί στατιστικά και με πολλές μελέτες πόσο επηρεάζονται τα παιδιά από τη βία στον κινηματογράφο. Αυτό κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Από την άλλη, όμως, το να ρίξεις τις ευθύνες στο σινεμά, όπως έγινε το καλοκαίρι με αφορμή το μακελειό στην πρεμιέρα του Μπάτμαν, είναι η εύκολη λύση. Γιατί αν πρέπει να αποδοθούν ευθύνες, αυτές βαραίνουν πολλούς. Φυσικά η οπλοκατοχή δεν πρέπει να είναι ανεξέλεγκτη – αλλά άντε να βγάλεις άκρη στην Αμερική –, όμως ας μην ξεχνάμε ότι οι γονείς από μόνοι τους «παρκάρουν» τα παιδιά τους με τις ώρες μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή, όπου η βία, κυρίως μέσω των παιχνιδιών, καθορίζει τα δημοφιλέστερα παιχνίδια ψυχαγωγίας. Αν οι ψυχικές ασθένειες είχαν μονομερείς εξηγήσεις, που περιορίζονταν στη βία στον κινηματογράφο, τότε οι ψυχίατροι θα έμεναν άνεργοι.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.