search
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29.03.2024 08:35
MENU CLOSE

Νέες εκδόσεις

12.04.2010 04:49
Νέες εκδόσεις - Media

Η Ατίθαση: Η Κοκό πριν τη Σανέλ / Η Μεγάλη Εκκλησία εν αιχμαλωσία / Το έβδομο πηγάδι / Οι μάρτυρες του Θεού / Το έργο του Διονύσιου Σολωμού και ο κόσμος των λογοτεχνικών ειδών

Edmonde Charles-Roux

Η Ατίθαση

Η Κοκό πριν τη Σανέλ

Μετάφραση: Μαρία Τσεκούρα

Εκδόσεις Πάπυρος

Σελ. 512

Το όνομά της είναι γνωστό στα πέρατα της γης και το παράδοξο είναι ότι αυτό το πέτυχε κρατώντας μια βελόνα στο χέρι της! Το γεγονός αυτό προσδίδει στο παράδοξο μεγαλύτερη αίγλη ή κατά μιαν άλλη οπτική το κάνει περισσότερο ουσιαστικό, μιας και υπερβαίνει τα καθιερωμένα, ανατρέπει σταθερές, εμβολίζει την καθημερινότητα με τη δυνατότητα της ανατροπής. Μια ασήμαντη μοδίστρα που κατέλαβε τον κόσμο… Μια αδύναμη μπροστά στο έρωτα γυναίκα που έστησε έναν ολόκληρο μύθο, ένα άτομο ταπεινής καταγωγής που δεν ξεπέρασε ποτέ τις ρίζες του αλλά κατάφερε να ξεπεράσει τα όρια κάθε φαντασίας για τη ζωή του. Η Κοκό Σανέλ, ένα κράμα αντιφατικότητας ανάμεσα στη δύναμη και την αδυναμία, ξεπέρασε κατά πολύ τα στυλιστικά της σχέδια δημιουργώντας τη μεγαλύτερη ψευδαίσθηση του σύγχρονου κόσμου, τη μόδα. Κόρη ενός εξαθλιωμένου γυρολόγου, η Γκαμπριέλ Σανέλ, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, έγινε η επιτομή του στυλ, ενός στυλ μπροστά στο οποίο υποκλίθηκε η παγκόσμια αριστοκρατία, το απαστράπτον Χόλιγουντ, αλλά και η κερδοφόρος βιομηχανία της μόδας. Η Εντμόν Σαρλ-Ρου, που έγραψε αυτή την αξιοπρόσεκτη βιογραφία με τη γοητεία της μυθιστορηματικής εξιστόρησης, υπήρξε προσωπική φίλη της Σανέλ, πράγμα που αξιοποίησε περισσότερο από τη θετική του πλευρά παρακάμπτοντας τις παγίδες μιας τέτοιας σχέσης. Πέρα από τα μεγάλα ονόματα που θα κερδίσουν το ενδιαφέρον του αναγνώστη, αυτή η ξεχωριστή βιογραφία ζωντανεύει μια ολόκληρη εποχή με τη σκληρότητα και το ρομαντισμό της, έναν ολόκληρο κόσμο, προσηλωμένο στην ευλογία της καθημερινότητας αλλά και της υπέρβασής της. Ιδού λοιπόν η ιστορία της Κοκό Σανέλ, που από καμπαρετζού και ερωμένη πλούσιων κατάφερε να κόψει και να ράψει στα μέτρα της την ιστορία της ζωής της, μια ιστορία που τη φόρεσαν ως ένδυμα εκατομμύρια γυναίκες στον κόσμο υπό τα βλέμματα θαυμασμού του ανδρικού πληθυσμού. Το δίχως άλλο, η Κοκό των καπηλειών κατάφερε να γίνει μια παγκόσμια Κοκό, που την παραμυθένια αλλά και σκληρή της πραγματικότητα διαβάζουμε μέσ’ από τις σελίδες αυτής της καλογραμμένης βιογραφίας.

Steven Runciman

Η Μεγάλη Εκκλησία εν αιχμαλωσία

Μετάφραση: Πολυξένη Αντωνοπούλου

Εκδόσεις Γκοβόστη

Σελ. 512

Πρόκειται για ένα σημαντικό έργο, το οποίο εξετάζει την ιστορική πορεία του Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως λίγο πριν από την άλωση της Πόλης μέχρι και την επανάσταση του 1821. Η ιστορική αυτή μελέτη έχει εξαιρετική σημασία, μιας και παρακολουθεί, παράλληλα με τα εκκλησιαστικά ζητήματα, και την πορεία του ελληνισμού, καθώς και τη διαμόρφωση της εθνικής συνείδησης ενός επί μακρόν υπόδουλου έθνους. Έχοντας να ξεπεράσει μια πλειάδα προβλημάτων που απαιτούν λεπτούς χειρισμούς, ο συγγραφέας αγωνιά –αυτό είναι εμφανές σε κάθε του πρόταση– για την αντικειμενικότητα, όχι χάριν της αντικειμενικότητας αλλά χάριν της ιστορικής ακρίβειας, που απαιτεί να ξεπεραστούν προκαταλήψεις και ανθρώπινες αδυναμίες. Ο ιστορικός κρατά ίσες αποστάσεις από τα γεγονότα και τα πρόσωπα αυτής της μεγάλης και μακράς περιόδου του ελληνισμού, όπου το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως στην ουσία διαφυλάττει την ιστορική συνέχεια του απανταχού ευρισκομένου ελληνισμού. Με πολύ προσεκτικό τρόπο, εξαντλητική τεκμηρίωση και γενναιότητα, ο συγγραφέας βάζει στο μικροσκόπιο την Ανατολική Εκκλησία, με επίκεντρο το Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως. Οι σχέσεις της Ανατολικής με τη Δυτική Εκκλησία, η διάρθρωσή της, η θεολογία της, η εμπλοκή της στα εγκόσμια, αλλά και η συνέχειά της υπό τους Οθωμανούς Σουλτάνους καλύπτουν μιαν ευρεία και δύσκολης διαχείρισης περίοδο, την οποία ο συγγραφέας αντιμετωπίζει με ανοιχτό μυαλό, γνώση, αλλά και εκτενή βιβλιογραφία η οποία καλύπτει μιαν εκτενέστατη χρονική περίοδο. Το θέμα της Ιστορίας της Ελληνικής Εκκλησίας είναι εξαιρετικά σοβαρό, ιστορικά κρίσιμο, ωστόσο ελάχιστα γνωστό στο ευρύ ελληνικό κοινό. Το βιβλίο είναι γραμμένο με τρόπον ώστε η Ιστορία να αποποιείται το κουραστικό μουσειακό μεγαλείο της και να μετατρέπεται σε σύγχρονο εργαλείο, που αφορά το παρόν και το μέλλον. Μετά την αξεπέραστη «Ιστορία των Σταυροφοριών», ο Στίβεν Ράνσιμαν μας χαρίζει ακόμα ένα σπουδαίο ιστορικό ανάγνωσμα, άμεσου ελληνικού ενδιαφέροντος.

Φρεντ Βάντερ

Το έβδομο πηγάδι

Μετάφραση: Γιάννης Καλιφατίδης

Εκδόσεις Scripta

Σελ. 174

Είναι αλήθεια ότι ποτέ δεν έχουμε συλλογιστεί τον βαθμό δυσκολίας που έχουν όλες εκείνες οι ιστορίες που δεν αφήνουν στο συγγραφέα περιθώρια επινόησης. Πρόκειται για περιπέτειες βιωματικές, όπου καλείται κανείς να αποτυπώσει την αλήθεια και τα γεγονότα που έζησε από μνήμης. Πάνω από έξι δεκαετίες έχουν περάσει από τα γεγονότα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και μόλις τώρα μοιάζουν να αφομοιώνονται. Είναι πολλά πλέον τα λογοτεχνικά έργα σε ολόκληρη την Ευρώπη που έχουν σαν θέμα τους γενικότερα αυτή την ιστορική περίοδο. Μια περίοδο που η Ευρώπη δοκιμάστηκε σκληρά. Οι ιστορίες φρίκης που σχετίζονται με το Ολοκαύτωμα έρχονται η μία μετά την άλλη να ζωντανέψουν το ανείπωτο έγκλημα. «Το έβδομο πηγάδι», όπως και όλα τα βιβλία που διαπραγματεύονται το ίδιο θέμα, βασίζεται στην ιδιαιτερότητα του προσώπου, αυτού που αν τοποθετηθεί μέσα στη γενικότητα παραβιάζεται η φυσιογνωμία του, αλλοιώνονται τα χαρακτηριστικά του, αποδυναμώνεται η τραγικότητα. Βασικός πρωταγωνιστής, η προσωπική εμπειρία. Αυτή είναι που κινεί το ενδιαφέρον. Άνθρωπος που έζησε την περιπέτεια σε όλη της την έκταση, ο Φρεντ Βάντερ βρέθηκε από τη Βιέννη στο Παρίσι. Έπειτα από μια μποέμικη κι ελεύθερη ζωή, όπου κυρίαρχο χαρακτηριστικό ήταν η πείνα και ο αγώνας για την καταπολέμησή της, κρατήθηκε σε μια σειρά από στρατόπεδα συγκέντρωσης. Διασημότερα υπήρξαν το Άουσβιτς και το Μπούχενβαλντ που «δοξάστηκαν» στη διάρκεια του πολέμου. Όλη η αφήγηση της φρίκης μοιάζει να επιζητεί τη λυτρωτική παρουσία του αναγνώστη, κυρίως σ’ εκείνα τα σημεία όπου η ανθρώπινη συμπαράσταση αποτελεί την ύστατη ελπίδα. Και αυτό είναι που κάνει το εγχείρημα του συγγραφέα να στέφεται με επιτυχία.

Τζιοβάννι Παπίνι

Οι μάρτυρες του Θεού

Εισαγωγή – μετάφραση: Παναγιώτης Αρ. Υφαντής

Εκδόσεις Αρμός

Σελ. 176

Αυτός ο ιταλός συγγραφέας είχε γίνει γνωστός στο ελληνικό κοινό, αν θυμάμαι καλά, τη δεκαετία του 1970 με την «Ιστορία του Χριστού». Εκείνο το ανάγνωσμα επιχειρούσε μια ρομαντική λογοτεχνική εξιστόρηση του βίου του Χριστού, ενώ το παρόν έργο που κυκλοφορεί για πρώτη φορά στη χώρα μας (πρώτη του έκδοση στη Φλωρεντία το 1938) έχει και πάλι σαν κεντρικό του θέμα τον Χριστό, αυτή τη φορά ωστόσο μέσα από τη γνωριμία του με ανθρώπους οι οποίοι κάνουν φευγαλέα την εμφάνισή τους στο έργο των Ευαγγελιστών. Δίχως να αρνείται τις λογοτεχνικές αυθαιρεσίες, ο Παπίνι σκιαγραφεί αυτοτελείς αλλά ταυτόχρονα και αλληλοεξαρτώμενες ιστορίες, τις οποίες αντλεί από τους μύθους και θρύλους της εποχής και γενικότερα από τη σχετική φιλολογία. Παρακολουθώντας έξι πρόσωπα που σχετίζονται με την ιστορία του Χριστού στήνει ισάριθμες ενότητες. Πρώτος απ’ όλους εμφανίζεται ο Ιούδας, που πρόδωσε τον Θεάνθρωπο και ακολουθεί ο γνωστός ληστής Βαραββάς, που έζησε τις τελευταίες του στιγμές δίπλα στον Εσταυρωμένο. Στη συνέχεια ζωντανεύει γλαφυρά η επίθεση του Πέτρου στον Μάλχο, που τον τραυμάτισε όταν εκείνος επιχείρησε να συλλάβει τον Κύριό του. Μετά συναντάμε τον Σίμωνα τον Κυρηναίο, που κουβάλησε στη θέση του εξαντλημένου Χριστού τον σταυρό του μαρτυρίου στον Γολγοθά. Η προτελευταία ιστορία διηγείται τον ζήλο του Μεγάλου Αρχιερέα, εκπρόσωπου της ιουδαϊκής θρησκείας, για την εξόντωση του Χριστού και, τέλος, το παζλ των προσώπων που είχαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο παίξει ρόλο στην ιστορία του Χριστού ολοκληρώνει ο Πόντιος Πιλάτος, ο οποίος δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να αποτρέψει το μοιραίο γεγονός της Σταυρώσεως. Μια ωραία διήγηση για όσους συγκινούνται από παρόμοια θέματα.

Δημήτρης Αγγελάτος

Το έργο του Διονύσιου Σολωμού και ο κόσμος των λογοτεχνικών ειδών

Εκδόσεις Gutenberg

Σελ. 538

Η μελέτη, πολυσέλιδη και τυπογραφικά επιμελημένη, συνεχίζει την παράδοση των μελετημάτων πάνω στο έργο του μεγάλου μας εθνικού ποιητή Διονυσίου Σολωμού. Κάθε έργο που με σοβαρότητα ασχολείται με τη σολωμική ποίηση είναι όχι μόνον ευπρόσδεκτο αλλά και αναγκαίο. Παρά την πληθώρα δημοσιευμάτων για τον Σολωμό είναι στις μέρες μας αμφίβολο το κατά πόσον αυτή η κορυφαία πνευματική μορφή του Νεοελληνισμού έχει εμπεδωθεί στην κουλτούρα του σύγχρονου Έλληνα. Με άλλα λόγια, αναρωτιέμαι αν σαν κοινωνία έχουμε αφομοιώσει την πνευματική μας παράδοση, η οποία, αν και δεν είναι του παρόντος να εξηγηθεί, αποτελεί θεμελιώδη λίθο για την απόκτηση εθνικής, πατριωτικής και κοινωνικής συνείδησης. Έχουμε τη δυνατότητα, για παράδειγμα, οι σημερινοί Έλληνες να ανατρέξουμε σε συγγραφείς του παρελθόντος μας; Είναι εύκολα προσβάσιμοι ο Σολωμός, ο Κάλβος, ο Παπαδιαμάντης, ο Βιζυηνός και μια πλειάδα ακόμα συγγραφέων μας, που ουσιαστικά έχουν αποκοπεί από το παρόν μας; Φανταστείτε μια σοβαρή χώρα, σαν τη Γερμανία, ας πούμε, να είναι αποκομμένη από συγγραφείς όπως ο Γκαίτε, ο Σίλερ ή ο Χόφμαν, η Γαλλία από τον Μπαλζάκ, τον Φλομπέρ ή τον Μποντλέρ και τον Ρεμπό. Ο καθηγητής Αγγελάτος, με λαμπρές σπουδές στο ενεργητικό του, επιχειρεί να ορίσει τους φιλοσοφικούς και αισθητικούς όρους στην ποιητική του σολωμικού έργου και να ερμηνεύσει τον προωθημένο χαρακτήρα του. Με το έργο αυτό οι εκδόσεις Gutenberg εγκαινιάζουν μια νέα σειρά υπό τον τίτλο «Ο θεσπισμένος λόγος: Τα είδη της νεοελληνικής λογοτεχνίας»

Ξενοφών Μπρουντζάκης [[email protected]]

 

 

 

google_news_icon

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Το topontiki.gr σέβεται όλες τις απόψεις, αλλά διατηρεί το δικαίωμά του να μην αναρτά υβριστικά σχόλια και διαφημίσεις. Οι χρήστες που παραβιάζουν τους κανόνες συμπεριφοράς θα αποκλείονται. Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών.

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29.03.2024 08:31