Yπό το βάρος των συνθηκών που ζούμε, η κρίση μας κανονικά έπρεπε να είχε πολλή δουλειά. Αντίθετα, η κριτική ικα­νότητα που διαθέτει ο καθένας έχει τε­θεί υπό καθεστώς απαγορεύσεων από διάφορες τυχοδιωκτικές ομάδες Ταλιμπάν της πολιτικής επικαιρότητας που ανοιχτά πλέον εκβιάζουν, διά της βίας, τις δικές τους απόψεις στην κοινωνία.

Yπό το βάρος των συνθηκών που ζούμε, η κρίση μας κανονικά έπρεπε να είχε πολλή δουλειά. Αντίθετα, η κριτική ικα­νότητα που διαθέτει ο καθένας έχει τε­θεί υπό καθεστώς απαγορεύσεων από διάφορες τυχοδιωκτικές ομάδες Ταλιμπάν της πολιτικής επικαιρότητας που ανοιχτά πλέον εκβιάζουν, διά της βίας, τις δικές τους απόψεις στην κοινωνία. Κάποιοι ανόητοι θεωρούν ότι θα ανατρέψουν το σύστημα μέσα από αστείες διαδικασίες που δεν αντέχουν σε καμία αξιολόγηση. Ωστόσο, το πολι­τικό σύστημα που δέχτηκε μέγα πλήγμα και δη­μιούργησε νέες έντονες διαστρεβλώσεις στην προσπάθειά του να λάβει εκ νέου θέση απέναντι στην εξουσία – η οποία είναι αυτοσκοπός – δι­αλύει ό,τι έχει απομείνει όρθιο στον ερειπιώνα της κοινωνίας.
 
Πριν από περίπου τρία χρόνια, όταν η χώρα, λό­γω των τερατωδών διαστρεβλώσεών της, στρο­βιλιζόταν στον κυκεώνα της παγκόσμιας χρημα­τοπιστωτικής κρίσης, γεννήθηκαν οι πρώτες προ­φητείες που προεξοφλούσαν την έξοδό μας από την ευρωζώνη και κατόπιν από το ευρώ. Διαπρύ-σιοι συνεχιστές του Νοστράδαμου και της εσχατο-λογίας προέβλεπαν συντριβή της Ευρωζώνης, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παγκόσμιες συρράξεις και εξεγέρσεις. Μέσα στην αναμπουμπούλα της κρί­σης, το μόνο που συνέβη ήταν να γίνουν διάση­μοι κάποιοι γραφικοί γυρολόγοι – οικονομολόγοι, οι οποίοι κατάντησαν, με αντίτιμο τη φήμη τους, να ταυτιστούν με τις συμπαθείς καφετζούδες που λένε καμιά φορά στα αφελή κοριτσόπουλα το φλι­τζάνι…
Η Ελλάδα δεν βγήκε από την Ευρωζώνη, δεν δι­αλύεται μέχρι νεωτέρας, εξ όσων γνωρίζω, η Ευ­ρωπαϊκή Ένωση, δεν έγινε παγκόσμιος πόλεμος. Αντίθετα σημειώθηκαν λάθη, παραλείψεις και με­γάλες αδικίες στη διαχείριση της κρίσης.
 
Στο εγχώριο πολιτικό σύστημα έγιναν ανατρο­πές. Η πλατεία Συντάγματος των αγανακτισμέ­νων ανέδειξε γκρουπούσκουλα της Αριστεράς και ακροδεξιούς τραμπούκους. Ώς σήμερα η λέξη κω-λοτούμπα χαρακτήριζε τους πολιτικούς εξουσίας που στην προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους με τα λόγια έκαναν ακροβατικά με­τατρέποντας την πολιτική σε τσίρκο.
 
Ωστόσο, φαίνεται ότι η τέχνη της κωλοτούμπας διδάσκεται στα γυμναστήρια της εξουσίας – όσο πιο κοντά πλησιάζεις, τόσο περισσότερες κωλοτούμπες χρειάζονται. Έτσι, από τη Βίλα Αμαλία φτάσαμε στους νοικοκυραίους με μια φαντεζί ακροβατική κωλοτούμπα κι από την κατάργηση του μνημονίου στην αναθεώρηση. Το πολιτικό μας τσίρκο, όμως, κρύβει και άλλες εκπλήξεις. Πριν από λίγες μέρες μάθαμε ότι οι αναρχικοί πολιτεύ­ονται σύμφωνα με τους κανόνες και την πολιτική ηθική του σάπιου κοινοβουλευτικού μας συστήμα­τος, ότι κατέχουν κοινοβουλευτική έδρα, καρπώ­νονται βουλευτικό μισθό, απολαύουν της ασυλίας και των λοιπών προνομίων της διεφθαρμένης αστι­κής δημοκρατίας. Αυτή δεν είναι κωλοτούμπα, αλ­λά νούμερο ενόργανης γυμναστικής. Ας δώσει κάποιος εκεί, στον πολύβουο ΣΥΡΙΖΑ, ένα εγχειρίδιο με τις βασικές αρχές του Αναρχισμού στον σύντρο­φο αναρχοβουλευτή. Καθώς φαίνεται, η εξουσία έχει τον δικό της τρόπο να σε εξευτελίζει.
 
Βέβαια, παράλληλα με όλες αυτές τις γραφικό­τητες που συμβαίνουν γύρω μας και τρέφουν επι­κίνδυνα την επαρχιώτικη εσωστρέφειά μας, στην Ευρώπη πολλοί θεωρούν και ελπίζουν ότι η πα­ρούσα κρίση μπορεί να επιταχύνει τη διαδικασία της ενοποίησής της και να βγει περισσότερο δυνα­τή από όσο ελπίζουν οι ευρωσκεπτικιστές. Ό,τι κι αν γίνει, πάντως, η απόφαση να διατηρηθεί η Ελ­λάδα στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το δίχως άλλο καθοριστικής σημασίας για την επιβίωση της χώ­ρας. Και θα επιμείνουμε ότι σε περιόδους κρίσης κυοφορείται πάντα ένας πιο ελπιδοφόρος κόσμος. Και στα πλάνα αυτού το καλύτερου κόσμου έχει συμπεριληφθεί και η χώρα μας, στην οποία συστη­ματικά παραβλέπουμε το μέλλον, την προοπτική, την αυριανή μέρα… αλλά και το παρελθόν. Κάποια στιγμή, στην πιο οδυνηρή δοκιμασία της κοινωνίας μας, πρέπει να αξιολογηθούν και οι απόψεις που χαϊδεύουν τα αυτιά και κολακεύουν το λαϊκό αί­σθημα. Κάποια στιγμή από πολιτισμός ο οποίος συ­γκινείται από τους θρήνους και τον καταγγελτικό λόγο πρέπει να γίνουμε πολιτισμός που συγκινεί­ται από τη χαρά και την προοπτική ενός καλύτερου κόσμου που ενυπάρχει στο αύριο. Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι η Ιστορία δεν βιάζεται να καταδικάσει κανέναν, έχει υπομονή και γι’ αυτό σχετίζεται με τον χρόνο κι όχι με το εφήμερο.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.