Προ ημερών ο κατά τα άλλα ανερυθρίαστα μνημονιακός ΣΚΑΪ μετέδωσε μία συμπαθητικά εκλαϊκευτική εκπομπή για τον Καζαντζάκη.

Προ ημερών ο κατά τα άλλα ανερυθρίαστα μνημονιακός ΣΚΑΪ μετέδωσε μία συμπαθητικά εκλαϊκευτική εκπομπή για τον Καζαντζάκη. Κι απ’ τις αρχές Δεκεμβρίου «τρέχει» (θα παραμείνει ανοιχτή μέχρι τον Μάιο) στον «Ελληνικό Κόσμο» μια έκθεση με τίτλο «130 χρόνια Νίκος Καζαντζάκης» με προσωπικά αντικείμενα, φωτογραφίες, εκδόσεις, ντοκιμαντέρ και εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά. «Και λοιπόν;» θα αναρωτηθούν κάποιοι ημι-εξολοθρευθέντες συνέλληνες. Ας πιάσουν οι δάσκαλοι τους μαθητές απ’ το χέρι κι ας επισκεφθούν την έκθεση, εμάς τους μεγάλους άσε μας στη δυστυχία μας.
Δεν λέω, να γίνει κι αυτό, να εκμεταλλεύονται τα σχολεία τέτοιες συγκυρίες. Λέω όμως και κάτι άλλο, ακριβώς για εμάς τους «μεγάλους». Κατεξοχήν τώρα, την εποχή του πιο πηχτού ζόφου, να επισκεφτούμε όλοι ξανά τον Καζαντζάκη. Πνευματικά, όχι με τη φυσική μας παρουσία.
Για δύο λόγους. Αφενός σαν μακροβούτι αυτογνωσίας. Αφετέρου σαν επίδειξη κοσμοπολίτικης νεοελληνικής ταυτότητας σ’ έναν πλανήτη που μας θεωρεί οκνηρά παράσιτα που χορεύουν συρτάκι, στερεοτυπικά κακοχωνεμένοι «Ζορμπάδες» που τρωγοπίνουν με δανεικά κι αγύριστα.
Αληθινή ταξιδιάρα ψυχή ήταν ο πιο πολυμεταφρασμένος Έλληνας συγγραφέας, είτε κλεινόταν στα σπίτια-όστρακά του (ήταν συλλέκτης κοχυλιών) στην Κρήτη, στην Αίγινα, στη Γαλλία, είτε περιηγούνταν τον κόσμο ρουφώντας με βουλιμία ιδέες, γραφές, τοπία και συνεύρεση με αλλόγλωσσους ανθρώπους.
Ορμητικός, αδογμάτιστος, ακαταστάλαχτος. Αναζήτησε τον ένδον Θεό, αυτός που παραλίγο να μην τον κηδέψουν οι επαγγελματίες ρασοφόροι.
Θεμελιώδη είναι όσα έχει να μας πει. Μήπως απολέσαμε τον καλό εαυτό μας και κοντεύουμε να τρελαθούμε σοκαρισμένοι από την καταστροφή; «Βίγλα αψηλή στα φρένα μας η μνήμη!» γράφει.
Μήπως αναρωτιόμαστε πού να βρούμε το δίκιο μας και θρηνούμε σαν μωρές παρθένες; «Καλή ’ναι η δικαιοσύνη, μα για τους αγγέλους – ο άνθρωπος ο κακομοίρης δεν αντέχει, θέλει έλεος…» μας θυμίζει πικρά.
Μήπως είναι βασανιστική η ανάμνηση της ευζωίας; «Είδα κάποτε μια μέλισσα πνιγμένη μες στο μέλι και κατάλαβα» λέει. Και αλλού διαμηνύει: «Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε; Πολέμα!».
Ποιος άλλος Έλληνας συνομίλησε τόσο εκλαϊκευτικά από παγκόσμιο βήμα με τον Όμηρο, τον Αισχύλο, τον Χριστό, τον Βούδα, τον Δάντη, τον Σαίξπηρ, τον Γκαίτε, τον Φρόιντ, τον Νίτσε, τον Λένιν;
Ποιος άλλος άνθρωπος ξεπάστρεψε τον φόβο της μεταθανάτιας τιμωρίας ή τη φρούδα ελπίδα της μεταθανάτιας ανταμοιβής με το εμβληματικό επιτύμβιο επίγραμμα «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι λέφτερος»;
Βαραίνουν τα μνημόνια; Κατευθείαν στις βιβλιοθήκες. Καζαντζάκης τώρα.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.