Οι πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις στην Εθνική Λυρική Σκηνή έχουν ξεσηκώσει θύελλα για τα πολύτιμα έσοδα που χάθηκαν μέσα στις γιορτές, αλλά προκάλεσαν και την αντίδραση του κοινού, που παρεμποδίστηκε να παρακολουθήσει παραστάσεις.

Οι πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις στην Εθνική Λυρική Σκηνή έχουν ξεσηκώσει θύελλα για τα πολύτιμα έσοδα που χάθηκαν μέσα στις γιορτές, αλλά προκάλεσαν και την αντίδραση του κοινού, που παρεμποδίστηκε να παρακολουθήσει παραστάσεις. Το «Ποντίκι art» φιλοξενεί δυο εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις για την απόφαση των τεχνικών να βάλουν «μπουρλότο» στην πιο πολυδάπανη κρατική σκηνή της χώρας

Αν πληγώσεις το κοινό, καταστρέφεις το θέατρο
Της Δάφνης Πασχάλη

Έναν μήνα γυρνάς την πλάτη στο κοινό. Δεν αφήνεις να γίνει καμία παράσταση. Πότε; Μέσα στις γιορτές. Με όλες τις παραστάσεις sold out. Με όλα τα παιδιά, τους μαθητές, τους σπουδαστές και τους φοιτητές πιο «ελεύθερους» να παρακολουθήσουν κάτι που δεν σπεύδουν κιόλας: μουσική παράσταση ή μπαλέτο. Τι περιμένεις να γίνει; Να βρεις συμπαράσταση στην απεργία σου από όσους δεν σκέφτηκες; Ή μήπως – έτι δυσκολότερο – από την κοινωνία;
Να εξηγηθούμε: η Εθνική Λυρική Σκηνή είναι η ακριβότερη κρατική σκηνή για τον προϋπολογισμό μας. Όσες παραστάσεις και αν δώσει, δεν πρόκειται ποτέ να βγάλει τα έξοδα των πανάκριβων από τη φύση τους παραγωγών της. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως εάν χάσει κι από πάνω χρήματα – και με την απεργία των τεχνικών κ.λπ. έχασε από 350 χιλιάρικα έως μισό εκατομμύριο – δεν είναι πολύ σοβαρό. Ό,τι καταφέρει να βάλει στο ταμείο, υπέρ της είναι. Σε μέρες τόσο δύσκολες για τη χώρα, όχι, δεν επιτρέπεται η απώλεια κανενός ποσού. Εις βάρος της είναι. Και εις βάρος μας.
Το σημαντικότερο όμως δεν είναι καν αυτό. Είναι πως η τέχνη θέλει προσοχή και ευαισθησία. Απεργίες και κινητοποιήσεις που έχουν ως αποτέλεσμα τη ματαίωση παραστάσεων, τον περιορισμό μελλοντικών – (Σικελικός εσπερινός) καθώς η προετοιμασία συναντά προβλήματα – και το κλείσιμο φώτων και θέρμανσης στο θέατρο, δεν δηλώνουν τίποτα από τα δύο. Ειδικά το τελευταίο, βγαίνει έξω από κάθε ανθρώπινο όριο. Το κοινό βοηθά στη στήριξη της Λυρικής, εν ολίγοις στην ύπαρξή της. Αν το πληγώσεις, πληγώνεις μια σχέση που το θέατρο έχει ανάγκη. Μπορεί και να καταστραφεί.
Στο διά ταύτα: το νομοσχέδιο για τις περικοπές των μισθών ψηφίστηκε τον περασμένο Οκτώβριο. Από τότε έπρεπε να είχαν πάρει μπρος τα σωματεία, αν ήθελαν να πετύχουν κάτι. Βεβαίως, η υπαγωγή του τεχνικού προσωπικού της Λυρικής στο ενιαίο μισθολόγιο ανακοινώθηκε στο προσωπικό αρχές Δεκεμβρίου. Ποιος καταδικασμένος, όμως, περιμένει απλώς να του ανακοινώσουν την καταδίκη του; Κι έπειτα, προτού να φτάσει κάποιος στην απεργία, που είναι το τελευταίο όπλο – με τα αποτελέσματα που προαναφέρθηκαν και που δεν είναι για καμάρι – υπάρχουν και άλλοι τρόποι αντίδρασης. Αλλά, ακόμα και τα σωματεία εργαζομένων σε φορείς της τέχνης δεν κάνουν καμία προσπάθεια να διερευνήσουν ή να εφαρμόσουν. Με αποτέλεσμα οι κυβερνήσεις να εφαρμόζουν ανάλγητα όσα σκέφτονται, το δημόσιο να χάνει έσοδα, φορείς να απαξιώνονται και οι απεργοί να φτάνουν να διαπληκτίζονται με το κοινό. Μετά και από αυτό, θέλουμε να χειροκροτεί η κοινωνία;

Ιδού οι εχθροί της προόδου…
Του Γιώργου Ι.Αλλαμανή

Η νεοκατοχική αντίληψη της μνημονιακής βαρβαρότητας πέτυχε – εδώ και καιρό – μία καίρια νίκη, επικοινωνιακή και σε επίπεδο συνείδησης: να βάλει τους εργαζόμενους να φαγωθούν μεταξύ τους σαν τα σκυλιά, να καταγγέλλουν ο ένας τον άλλο για «προνομιούχο».
Κυριαρχεί η επιβιωτική λογική συγκρατουμένων σε στρατόπεδο συγκέντρωσης που ξανασαίνουν όταν οι φύλακες οδηγούν στους θαλάμους αερίων τον διπλανό τους λες και δεν θα ’ρθει η δική τους σειρά να γίνουνε σαπούνι.
Το ζήτημα ουσίας λοιπόν δεν είναι κατά πόσον οι τεχνικοί της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (ΕΛΣ) είναι «συντεχνία». Είναι, όπως και η πλειονότητα εκατοντάδων χιλιάδων διορισθέντων με πελατειακά κριτήρια στο πολυκέφαλο και ξεχαρβαλωμένο Δημόσιο, τουλάχιστον των πιο ηλικιωμένων, όσων βολεύτηκαν με «μέσον» μέχρι τη θέσπιση του ΑΣΕΠ το 1994, αλλά συχνά (νόμος 2839/2000 της Βάσως Παπανδρέου και Προεδρικό Διάταγμα 164/2004 του Προκόπη Παυλόπουλου) και μετά από αυτή.
Το ζήτημα ουσίας είναι ότι εργαζόμενοι, ημιαπασχολούμενοι, άνεργοι και άεργοι, όλοι ξεβολεμένοι και κατατρομοκρατημένοι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, τρωγόμαστε για το ποιος από εμάς φταίει και συναγωνιζόμαστε ποιος θα σπάσει τα δόντια του ροκανίζοντας τα ξεροκόμματα των χιλιο-κουτσουρεμένων αποδοχών, τώρα που τα προνόμια έχουν σχεδόν καταπέσει.
Οι τεχνικοί της σκανδαλωδέστατα δαπανηρής ΕΛΣ (η οποία ευτυχώς έχει «μαζευτεί» κάπως τα τελευταία χρόνια και προσέλκυσε ξανά το κοινό) ασφαλώς απολάμβαναν προνομίων. Αλλά τα έχασαν, όπως οι περισσότεροι εργαζόμενοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα, από τα υπουργεία και τις τράπεζες μέχρι τα νοσοκομεία, την ΕΡΤ και τους δήμους.
Τώρα που η Ελλάδα ξεπουλιέται – συγνώμη, μεταρρυθμίζεται – διά της «θεραπείας-σοκ» μας χώνουν στις λεπτομέρειες για το αν το προσωπικό και οι καλλιτέχνες της ΕΛΣ πρέπει ή όχι να μπουν στο ενιαίο μισθολόγιο. Κι έτσι δεν τρελαινόμαστε με την ύπαρξη όχι μόνο αυτού του κατάπτυστου ενιαίου μισθολογίου, αλλά ούτε και με την ανατίναξη κάθε έννοιας εργασιακού δικαιώματος και ισοτιμίας των πολιτών: με τις περικοπές μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, τα χαράτσια, τις αυξήσεις, την υποκρισία όσων πολιτικών σώζουν την Ελλάδα κρύβοντας λίστες μεγαλοκαταθετών στις ελβετικές τράπεζες ενώ μας φορολογούν σαν τα ζώα, την παταγώδη αποτυχία όλων των οικονομικών στόχων, τη χρυσαυγίτικη στάχτη στα μάτια ότι φταίει ο Πακιστανός της γωνίας, τη διαφυγή των πιο προικισμένων νέων Ελλήνων στο εξωτερικό, τη μιντιακή συνενοχή (εκτός ελάχιστων τιμητικών εξαιρέσων), τις αυτοκτονίες και τις καταθλιψάρες.
Βρήκαμε ποιοι φταίνε: οι τεχνικοί της ΕΛΣ που πήγαν από τα, ξέρω ’γω, 1.400 ευρώ τον μήνα στα 1.000 και τώρα «δυστροπούν» να κατρακυλήσουν στα 700. Α, ιδού οι εχθροί της προόδου…