Τελικά κάτι ήξερε ο Ζαν Πολ Σαρτρ όταν διατύπωνε το παραπάνω φιλοσοφικό απόφθεγμα.

Της Θεοδώρας Ζαγγογιάννη

Τελικά κάτι ήξερε ο Ζαν Πολ Σαρτρ όταν διατύπωνε το παραπάνω φιλοσοφικό απόφθεγμα. Ίσως στα λόγια του δεν εκφραζόταν μόνο η δική του σκέψη αλλά ο φόβος ότι κάποτε οι κοινωνίες μας έπειτα από τόση φιλοσοφία, τόσο ανθρωπισμό και τόσο μελάνι που χύθηκε για να γραφτούν ύμνοι στα ανθρώπινα δικαιώματα,επανήλθαν στην πρώτιστη μορφή τους: ένα αριθμητικό σύνολο από θηλαστικά με πρωτογενή σκέψη και κυρίαρχα ένστικτα.

Σε αυτή την πρωτοφανή κατάντια ηθική και πολιτισμική βέβαια βασικός καταλύτης ήταν η κρίση,τα λεφτά που μάς λείπουν, τα υλικά που μάς λείπουν, οι βασικές βιολογικές ανάγκες που πολλοί πλέον δε μπορούν να καλύψουν.Η καταβαράθρωση της δημοκρατίας μας, το πολιτικό κενό, η εκφύλιση, η ασχήμια των θεσμών που μάς υπενθύμιζαν έστω και ακροθιγώς αυτό το περίφημο ΄΄νου΄΄ που έχουμε το προνόμιο να διαθέτουμε, όλα αυτά κατάφεραν τελικά να επιβάλλουν το φόβο, τη ξενοφοβία, το ρατσισμό. Η λογική της βιολογικής ανωτερότητας,η τόσο πρόδηλη πια έκφραση του μίσους, ο επαίσχυντος φασιστικός λόγος επέλασαν άνετα και δίχως αντιστάσεις-η Αριστερά εξακολουθεί να κυνηγά την ουρά της- ώσπου από το κάψιμο μιας θεατρικής αφίσας στο Χυτηριο φτάσαμε στην κυνική δολοφονία ενός αλλοδαπού.

Πολλοί θα πουν ότι και οι αλλοδαποί έχουν διαπράξει εγκλήματα ή ότι τα αντανακλαστικά μας δεν έχουν ενεργοποιηθεί για άλλες δολοφονίες ή εγκλήματα. Το στοιχείο της βίας και της παραβατικότητας εντούτοις υπήρχε από πάντα όσο τέλεια και αν ήταν μια κοινωνία. Σήμερα όμως στην ελληνική μας πραγματικότητα προστίθεται ένα ακόμα στοιχείο πολύ σοβαρό και αληθινά στενόχωρο. Τι κι αν ο δράστης ήταν ακροδεξιός ή ο συνεργάτης του ένα καλό παιδί που μετάνιωσε. Η φύση του εγκλήματος μαρτυρά ότι είναι τέτοια πλέον η απέκδυση του κοινωνικού ιστού από την ανθρωπιά του ώστε θεωρείται πλέον αναμενόμενο ή φυσικό να δολοφονήσει κανείς ακόμα και για αφορμές που παλαιότερα δε δικαιολογούνταν. Ο ληστής θεωρεί αναμενόμενη διαδικασία να σκοτώσει για να πάρει αυτό που θέλει, ο πολίτης που λογοφέρνει στα πλαίσια της αυξημένης κίνησης στο δρόμο πιο εύκολα εμπλέκεται σε σωματική διαμάχη. Η ακροδεξιά μάς έπεισε για να μας χαλαρώσει λίγο από το προσωπικό μας φορτίο ότι είναι λογικό να κακοποιείται ή να δολοφονείται αυτός στο χρώμα και του θρήσκευμα του οποίου χαράσσονται οι δικές μας αμαρτίες.

Όλα αυτά είναι τα στοιχεία μιας σηπτικής κοινωνίας τα ΄΄όργανα΄΄ της οποίας έχουν αρχίσει να ανεπαρκούν. Και ίσως το μόνο που χρειάζεται για να αναστρέψουμε αυτή τη διαδικασία,έστω κι αν οι πολιτικοί μας θα συνεχίσουν να μας φορτώνουν βαρύ ζυγό, είναι να σταματήσουμε για ένα λεπτό και να αναλογιστούμε το μέγεθος του παραλογισμού και το πανανθρώπινο των καταβολών μας