Ο τοκογλύφος, στην πιάτσα, γνωρίζει πως αυτός που προσφεύγει στις… υπηρεσίες του είναι σε απελπισία. Γνωρίζει επίσης πως από έναν απελπισμένο μπορεί να πάρει ό,τι θελήσει δίνοντας για αντάλλαγμα απλώς την ελπίδα. Ο απελπισμένος, από την άλλη πλευρά, γνωρίζει πως ο τοκογλύφος θα τον… γδύσει. Παρ’ όλα αυτά καταφεύγει σε αυτόν γιατί η… ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Ο τοκογλύφος, στην πιάτσα, γνωρίζει πως αυτός που προσφεύγει στις… υπηρεσίες του είναι σε απελπισία. Γνωρίζει επίσης πως από έναν απελπισμένο μπορεί να πάρει ό,τι θελήσει δίνοντας για αντάλλαγμα απλώς την ελπίδα. Ο απελπισμένος, από την άλλη πλευρά, γνωρίζει πως ο τοκογλύφος θα τον… γδύσει. Παρ’ όλα αυτά καταφεύγει σε αυτόν γιατί η… ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Όμως κάποια στιγμή ο τοκογλύφος, εκτός από την τσέπη, διαχειρίζεται ολόκληρη τη ζωή του δανειζόμενου. Στόχος τού τοκογλύφου δεν είναι να «θανατώσει» τον απελπισμένο. Αντίθετα, έχει κάθε λόγο να τον διατηρεί στη ζωή αφού σιγά – σιγά αποκτά τον πλήρη έλεγχό της. Τα «παιδιά της πιάτσας» γνωρίζουν πολύ καλά πως, στην περίπτωση που ανοίξουν νταραβέρι με τοκογλύφο, θα είναι υποχρεωμένα να δουλεύουν γι’ αυτόν…

Στην πιάτσα των διεθνών σχέσεων τα πράγματα δεν είναι και πολύ διαφορετικά. Η ελληνική περίπτωση, όπως εξελίσσεται, είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: Από τη στιγμή που η χώρα έχει καταλήξει να δανείζεται με επιτόκιο 7% (σε σύγκριση με το 3% που δανείζεται η Γερμανία) είναι φανερό ότι έχει πέσει στα χέρια των διεθνών αρπακτικών. Η κυβέρνηση, με πράξεις, παραλείψεις ή αστοχίες της, φαίνεται πως έχει «τσιμπήσει» το δόλωμα των τοκογλύφων, που είναι ενδεδυμένο με τις ελπίδες των χαμηλότοκων προσφορών του ΔΝΤ και του ενδιαφέροντος των ξένων επενδυτών για τομείς της ελληνικής οικονομίας.

Πουλώντας ελπίδες, οι τοκογλύφοι και οι θεσμικοί τους εκπρόσωποι (ΔΝΤ) έχουν ήδη εγκατασταθεί στο «μαγαζί» περιμένοντας τις κυβερνητικές αποφάσεις με τις οποίες θα βγει στο σφυρί – σε εξευτελιστική τιμή – ό,τι η χώρα μπορεί να πουλήσει.