Μόλις μια εβδομάδα μετά την έξοδο του «Django, ο τιμωρός» στις αίθουσες, το κεφάλαιο του θεσμού της δουλείας στην Αμερική ξανανοίγει με αρκετά διαφορετικές διαθέσεις. 

Σκηνοθεσία: Στίβεν Σπίλμπεργκ
Παίζουν: Ντάνιελ Ντέι Λιούις, Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, Τόμι Λι Τζόουνς, Σάλι Φιλντ
 
Μόλις μια εβδομάδα μετά την έξοδο του «Django, ο τιμωρός» στις αίθουσες, το κεφάλαιο του θεσμού της δουλείας στην Αμερική ξανανοίγει με αρκετά διαφορετικές διαθέσεις. Από τον πρώην σκλάβο Τζάνγκο και την εκδίκησή του για τα χρόνια της καταπίεσης, περνάμε στον Αβραάμ Λίνκολν και τον αγώνα του για κατάργηση της δουλείας λίγο πριν από το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου. Εάν ο Ταραντίνο ένιωθε ελεύθερος να φτιάξει μια προσωπική σαλάτα από κινηματογραφικά είδη και να σερβίρει την πολιτική του ματιά μέσα από μια αφήγηση της Ιστορίας ως γουέστερν, ο Σπίλμπεργκ παραμένει πιστός στις μεγάλες συγκινήσεις, που συχνά παίρνουν τον εαυτό τους υπερβολικά στα σοβαρά. Από αυτήν την άποψη, το «Λίνκολν» είναι μια τυπική ταινία α λα Σπίλμπεργκ: ο οραματιστής Αμερικανός πολιτικός Αβραάμ Λίνκολν σκιαγραφείται με όρους αγιογραφίας, η πάλη των ιδεών και των σκοπιμοτήτων αποδίδεται ως ένας απλοϊκός αγώνας ανάμεσα στο Καλό και το Κακό, ενώ η αφήγηση επιβάλλει με τρόπο ελάχιστα διακριτικό τις κορυφώσεις της και τις αντιδράσεις μας απέναντί τους.
 
Εάν κανείς επιδιώξει να ακυρώσει την ύπαρξη του «Λίνκολν» βάσει των γνωρισμάτων που μας παραπέμπουν άμεσα σε αναγνωρίσιμο χολιγουντιανό μελό, δεν θα έχει δύσκολη αποστολή. Τα προβλήματα διογκώνονται για όποιον θέλει να εξετάσει την ταινία του Σπίλμπεργκ σε επίπεδο ιστορικής εγκυρότητας ή σφαιρικής κάλυψης των αιτιών και των συνεπειών της κατάργησης της δουλείας. Το «Λίνκολν» δεν αντέχει σε τέτοιου είδους «επιστημονική» κριτική, κι αν το βλέμμα της ταινίας είναι στραμμένο κάπου, δεν είναι στο παρελθόν, αλλά στους παραλληλισμούς με το πολιτικό παρόν. Αυτός ο κινηματογραφικός Λίνκολν, που προσπαθεί να επιβάλει το Καλό μέσα σε έναν κόσμο που γνωρίζει μόνο την ίντριγκα και τη διαφθορά, δεν θυμίζει τη φαντασίωση πολλών για έναν Ομπάμα ιδεαλιστή, που αντιμάχεται με το σπαθί του τα πλοκάμια της διαπλοκής;
 
Πολλά μπορεί να πει κανείς εναντίον του «Λίνκολν», με το ρίσκο να ξεχάσει να ασχοληθεί με ουσιώδεις λεπτομέρειες της φόρμας του. Διότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο βιογραφικό ή πολεμικό έπος, από αυτά που ο Σπίλμπεργκ ξέρει με αποδεδειγμένη, και συχνά ανούσια, μαστοριά να κατασκευάζει. Ακολουθώντας την αρκετά συνεπή μέθοδο με την οποία ξετυλίγεται το «Λίνκολν», διαπιστώνουμε ότι δεν παρακολουθούμε τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από ένα δράμα δωματίου – ή μάλλον δωματίων, πολιτικών γραφείων και λοιπών χώρων στους οποίους διακυβεύεται η ψήφιση της τροποποίησης για την κατάργηση της δουλείας. Η δράση προωθείται αποκλειστικά μέσα από πυρετώδεις διαπραγματεύσεις, παιχνίδια τακτικής, κινήσεις πάνω και κάτω από το τραπέζι, που αναδεικνύονται απόλυτα από τους εξαιρετικούς διαλόγους του σεναριογράφου και θεατρικού συγγραφέα Τόνι Κούσνερ. Μέσα στους κλειστούς χώρους, που φωτίζονται με ατμοσφαιρική μεγαλοπρέπεια από τον μετρ Γιάνους Καμίνσκι, το εξοντωτικό πολιτικό σκάκι του «Λίνκολν» μεταμορφώνεται σε διδακτικό μύθο για τη σχέση «ποταπών» μέσων και «υψηλών» σκοπών, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Όσο κι αν ο αγώνας του πρωταγωνιστή εδώ έχει προδιαγεγραμμένα αίσια κατάληξη, το φιλμ του Σπίλμπεργκ θα αποδείξει πως το μονοπάτι προς αυτήν είναι στρωμένο με κάθε λογής εμπόδια. Αν μας μένει κάτι από τον κινηματογραφικό «Λίνκολν», που ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις υποδύεται με ανατριχιαστική ακρίβεια, είναι η εικόνα ενός ήρωα που δύσκολα μπορεί να (ξανα)υπάρξει και να επιβιώσει από τις συμπληγάδες των συμφερόντων.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.