Ανάμεσα στην επανάσταση ή τη μεταρ­ρύθμιση, η Αριστερά στο σύνολό της δεν μοιάζει να έχει μια ξεκάθαρη θέση στο θέμα της βίας.

Ανάμεσα στην επανάσταση ή τη μεταρ­ρύθμιση, η Αριστερά στο σύνολό της δεν μοιάζει να έχει μια ξεκάθαρη θέση στο θέμα της βίας. Το φλερτ της είναι εμφα­νές σε επιλεκτικές «επαναστατικές διαδικασίες» κατάληψης της εξουσίας ή και φθοράς της ή στην πολιτική μεθοδολογία που καλύπτει θεωρητικά βί­αιες συμπεριφορές μειοψηφικών ομάδων, ακόμα κι αν αυτές εφαρμόζονται ως καρικατούρα επανα­στατικών διαδικασιών μέσα από τραμπουκισμούς, γιαουρτώματα και επιθέσεις χειροδικίας εναντίον ενοχοποιημένων πολιτικών αντιπάλων. Η πλατεία Συντάγματος των «αγανακτισμένων» νομιμοποίη­σε ακραίες πρακτικές, οι οποίες είναι στο πλαίσιο διαφόρων μορφών «πάλης», σύμφωνα με την προ­σφιλή ορολογία. «Καταδικάζουμε τη βία, αλλά αντιλαμβανόμαστε την αγανάκτηση όλων εκείνων που αντιδρούν βίαια απέναντι στη βία του μνημονίου», δήλωνε ο Αλέξης Τσίπρας στις 8 Ιουλίου 2011, νο­μιμοποιώντας μονομερώς μορφές βίαιων συμπερι­φορών απερίφραστα. Εδώ ο Μαρξ, σε αντίθεση με τον Αλέξη Τσίπρα, είναι σαφής: όταν μιλά για ταξική βία την αποδίδει σε τάξεις που αριθμούν εκατομμύ­ρια ανθρώπων και όχι σε άτομα ή γκρουπούσκουλα. Τη βία αυτή την καταδίκαζε σαν προβοκατόρικη και υποκινουμένη από σκοτεινούς κύκλους, εχθρικούς προς την εργατική τάξη.
 
Μόλις πρόσφατα, η κυρία Κανέλλη, των τηλεοπτι­κών παραθύρων, μας έβαλε στη θέση μας, θυμίζο-ντάς μας ότι η βία είναι η «μαμή της Ιστορίας». Δεν γνωρίζω τι παιδιά ξεγεννά αυτή η μαμή, αλλά αν έχουν σοβιετική υπηκοότητα να μας επιτρέψει να μην τα υιοθετήσουμε. Αλλά και στον ΣΥΡΙΖΑ, παρά
τις τελευταίες αγχωμένες προσπάθειες του δημο­φιλούς προέδρου του να αποκηρύξει μετά βδελυγ-μίας τις βίαιες μεθοδεύσεις αγώνα, λησμονώντας δηλώσεις σαν τις πιο πάνω, δεν φαίνεται να είναι κατορθωτή μια ενιαία τοποθέτηση απέναντι στα φαινόμενα βίας. «Η εξίσωση της κινηματικής με τη συμβολική και φυσική κρατική βία είναι ανεπίτρε­πτη για την Αριστερά: ακόμα κι όταν η πρώτη είναι τυφλά “αντικρατική”, αυτοκαταστροφική και αναντίστοιχη με αυτό που δηλώνει πως υπερασπίζεται, έχει άλλη πολιτική προέλευση και στόχευση, συνε­πώς άλλο αξιακό περιεχόμενο…», δηλώνει το στέ­λεχος του κόμματος και αρθρογράφος της «Αυγής» Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος. Εδώ, ο αρθρογράφος βάζει στη θέση τους όλους όσοι ισχυρίζονται ότι καταδικάζουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται, επαναφέροντάς μας στην «επανα­στατική τάξη» με σαφή θεωρητικά επιχειρήματα: ότι άλλο είναι η αριστερή βία και άλλο η δεξιά. Μην έχουμε απορίες… και θεωρητικά κενά!
 
Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ισχυρίζονται ότι «σε κάθε περί­πτωση, ο φετιχισμός της “μη βίας” είναι χίλιες δυο φορές πιο επικίνδυνος, αφού επαναφέρει με ύπου­λο και δήθεν πρωτοποριακό τρόπο τις παλιές, πεθα­μένες και σάπιες λογικές της σοσιαλδημοκρατίας που τόσο πολέμησαν οι Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν (αλλά και ο Μπακούνιν) πριν από 200 χρόνια!». Θα προ­σθέσουμε εδώ και τη δυσκολία του ΚΚΕ να συγκρα­τηθεί στα θεσμικά πλαίσια όταν διά στόματος του κυρίου Μαΐλη δηλώνει ότι «είμαστε αντίθετοι με το Σύνταγμα» . Τι σημαίνει ακριβώς ένα κοινοβουλευ­τικό κόμμα, το ΚΚΕ στην περίπτωσή μας, να προτεί­νει στους πολίτες να μην τηρούν τους νόμους; Ποια
στάση κρατά η επίσημη πολιτεία απέναντι σε ένα κόμμα που ευθαρσώς και δίχως μισόλογα οραματί­ζεται την κατάλυση του πολιτεύματος και την από­λυτη επικράτησή του διά των όπλων;
 
Όλα αυτά είναι ερωτήματα στα οποία δεν έχει δο­θεί ξεκάθαρη απάντηση από καμιά μεριά, με απο­τέλεσμα τώρα που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια χρονίζουσα κρίση, που ανατρέπει τις κοινωνικές ισορροπίες, η κοινωνία να είναι έρμαιο τυχοδιωκτι­κών πρακτικών, σύμφωνα με τις ψυχωτικές ιδιοτρο­πίες του κάθε τυχάρπαστου «υποκειμένου των ιστο­ρικών στιγμών».
Ας έρθουμε όμως στην αξιωματική αντιπολίτευ­ση, η οποία πρωταγωνιστεί πλέον στην πολιτική σκηνή του τόπου και είναι υπόλογη απέναντι στα λόγια της περισσότερο από τις «επαναστατικές πε­ριόδους» των ξέγνοιαστων γυμναστικών επιδείξε­ων. Ο Αλέξης Τσίπρας προβάλλει το απλοϊκό επιχεί­ρημα ότι η βία είναι απάντηση στη βία των μέτρων και της εξουσίας (παρότι την καταδικάζει).
 
Το επιχείρημα του Τσίπρα είναι βαθύτατα αντι­δημοκρατικό. Όπως θα γνωρίζει, ο Μαξ Βέμπερ λέει ότι στις κοινωνίες της νεωτερικότητας το κρά­τος έχει το μονοπώλιο της βίας. Απέναντι σε αυτή τη βία οι πολίτες απαντούν με ειρηνικές διαδηλώ­σεις, απεργίες, κινητοποιήσεις, κατά βάση όμως με την ψήφο τους. Στο όνομα ποιου σκοπού (πολι­τικού, θρησκευτικού, κατοχής της απόλυτης αλή­θειας;) και ποιας επαναστατικής πρωτοπορίας, οι μειοψηφίες νομιμοποιούνται να χρησιμοποιούν πολιτική βία;
 
Μήπως βρισκόμαστε σε «επαναστατικό αδιέξο­δο»;…

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.