Τον περασμένο Οκτώβριο ο επικεφαλής της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής Α. Γεωργίου προκάλεσε την οργή πολλών παρισταμένων βουλευτών όταν, μιλώντας στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή, εμφάνισε νέα στοιχεία που αναθεωρούσαν προς το χειρότερο βασικά δημοσιονομικά στοιχεία, και κυρίως το ΑΕΠ των προηγούμενων χρόνων.

Τον περασμένο Οκτώβριο ο επικεφαλής της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής Α. Γεωργίου προκάλεσε την οργή πολλών παρισταμένων βουλευτών όταν, μιλώντας στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή που ελέγχει την εκτέλεση του Κρατικού Προϋπολογισμού, εμφάνισε νέα στοιχεία που αναθεωρούσαν προς το χειρότερο βασικά δημοσιονομικά στοιχεία, και κυρίως το ΑΕΠ των προηγούμενων χρόνων.
Ήταν η στιγμή ακριβώς που η χώρα κρατούσε και πάλι την αναπνοή της, περιμένοντας από το Eurogroup που συνεδρίαζε επί τούτου ένα παρήγορο σήμα ότι θα εγκρίνει τη «σωτήρια» δόση, ώστε να αποφευχθεί η μετωπική με το μοιραίο και, όπως ήταν επόμενο, οι δανειστές, αξιοποιώντας τα νέα στοιχεία, αποφάνθηκαν ότι το ελληνικό χρέος ήταν μη βιώσιμο, μεταθέτοντας τις αποφάσεις τους στο αόριστο μέλλον.

Η υπεροψία του παντοδύναμου τεχνοκράτη που έφερε στην ΕΛΣΤΑΤ ο Παπακωνσταντίνου κατευθείαν από το ΔΝΤ, ενόχλησε αισθητικά όσους τον άκουγαν σ’ εκείνη τη συνεδρίαση, αλλά είχε φροντίσει να την ενισχύσει στο έπακρο και ο Β. Βενιζέλος. Με μια αιφνιδιαστική απόφαση που πέρασε στον νόμο για το διαβόητο χαράτσι της ΔΕΗ, τον Οκτώβριο του 2011 καθαίρεσε στεγνά όλα τα μέλη της Αρχής, ικανούς και αναγνωρισμένους επιστήμονες, επειδή διαφωνούσαν με τις πρωτοφανείς μεθόδους του πρόθυμου Γεωργίου και έβαζαν πάνω από τον μανδύα μιας υπαγορευμένης επιστημοσύνης το συμφέρον της χώρας.

Αντιμέτωπος σήμερα με τη Δικαιοσύνη, θα έχει όλον τον καιρό να απαντήσει σε όσους τον κατηγορούν, με πρώτους τους παλαιούς του συνεργάτες, όπως ο Ν. Λογοθέτης, πρώην αντιπρόεδρος της Αρχής, και η καθηγήτρια Ζωή Γεωργαντά, ότι διόγκωσε τεχνηέντως το έλλειμμα προκειμένου η χώρα να υποχρεωθεί στη λήψη αιματηρών δημοσιονομικών μέτρων και να καταλήξει «παιδαγωγικό» έρμαιο στα χέρια της μνημονιακής δυναστείας.

Η κορυφή του παγόβουνου
Όσοι γνωρίζουν από πρώτο χέρι όσα έγιναν, υποστηρίζουν ότι η περίπτωση Γεωργίου «είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου». Και προσθέτουν ότι ο άνθρωπος αυτός, που κατά τις διαπιστώσεις πολλών στη Βουλή λειτουργούσε «χωρίς καμία επαφή με την κυβέρνηση», έπαιρνε γραμμή απευθείας από το αφεντικό της Eurostat, τον Γερμανό Ράιντερμαχερ, από το γραφείο του οποίου έρχονταν οι κατευθυντήριες εντολές. Προχωρώντας μάλιστα ακόμα περισσότερο, οι ίδιοι υποστηρίζουν τώρα ότι ο Γερμανός, που αβαντάριζε τον Γεωργίου, εμποδίζοντας τα υπόλοιπα μέλη της Αρχής να κάνουν τη δουλειά τους, πρέπει να παραπεμφθεί στη Δικαιοσύνη ως ηθικός αυτουργός του εγκλήματος – που κόστισε τα 28 δισ. ευρώ από τα 36 δισ. συνολικά όπου εκτοξεύθηκε στο τέλος το έλλειμμα – εις βάρος του ελληνικού Δημοσίου.

Όλα αυτά δεν θα είχαν και τόσο μεγάλη σημασία, αν, όπως έχει αρχίσει να αποκαλύπτεται προϊόντος του χρόνου, δεν υπήρχε σαφής μεθόδευση που έφερε την Ελλάδα στην εξώπορτα του ΔΝΤ και τη δεινή ομηρεία.

Και ασφαλώς, το θέμα δεν είναι να απαλλαγούν οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις από την ασήκωτη ευθύνη για το οικτρό κατάντημα της χώρας, η οποία βιώνει συνθήκες βαριάς ανθρωπιστικής κρίσης.

Να δούμε τον… λογαριασμό
Όμως οι δοκιμαζόμενοι πολίτες της δικαιούνται να έχουν την ευκαιρία να ξαναδούμε τα στοιχεία για το πώς φτάσαμε μέχρι εδώ και γιατί ένας μόνο άνθρωπος, ο Γεωργίου, που προσλήφθηκε ως αναπληρωτής προϊστάμενος ενός υποτομέα της Στατιστικής, απέκλεισε, όπως τον καταγγέλλουν, τους συναδέλφους του από τον έλεγχο και τη διαχείριση των εθνικών λογαριασμών εφαρμόζοντας για τον υπολογισμό του ελλείμματος «άλλα» κριτήρια.

Δεν χρειάζεται να πάει κανείς μακριά για να στηρίξει αυτήν τη θέση. Το είπε με τον δικό του απαράμιλλο τρόπο ο σημερινός υπουργός Οικονομικών και μετρ της δημιουργικής λογιστικής Γ. Στουρνάρας, όταν μιλώντας κάποια στιγμή στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Έρευνας και Τεχνολογίας σχολίασε: «κάθε χώρα χρησιμοποιεί το Σύστημα Εθνικών Λογαριασμών και τις γκρίζες ζώνες προς όφελός της. Νομίζω ότι δεν ήταν πολύ σοφό αυτό που έγινε. Έχω πολλά και σοβαρά ερωτηματικά για την επαναταξινόμηση».

Αξίζει να θυμίσουμε συνοπτικά ότι, σύμφωνα με όσα έχουν υποστηρίξει τεκμηριωμένα τόσο ο Λογοθέτης όσο και η Γεωργαντά, χωρίς να τους έχει αντικρούσει σθεναρά κανείς μέχρι σήμερα, το έλλειμμα του 2009 δεν ήταν μεγαλύτερο από 3,9% του ΑΕΠ. Το μέγεθος αυτό φούσκωσε επειδή, μεταξύ άλλων:

• Εντάχθηκαν αυθαίρετα 17 ΔΕΚΟ στη Γενική Κυβέρνηση, πράγμα που ουδέποτε είχε ξανασυμβεί και μάλιστα εν γνώσει της Eurostat και χωρίς στο μεταξύ να έχουν αλλάξει οι κανονισμοί, και μεταφέρθηκαν σε μια νύχτα 18,2 δισ. ευρώ παθητικό από τον τομέα των μη χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών.

• Προσμετρήθηκε παράνομα και χωρίς να το έχει ζητήσει κανείς ένα ποσόν 3,8 δισ. ευρώ από νοσοκομειακές δαπάνες.

• Καταχωρήθηκαν 5,4 δισ. ευρώ από την αξία των swaps που συνομολόγησε ο Σημίτης κάτω απ’ το τραπέζι με την Goldman Saks για να μπούμε στην ευρωζώνη, τα οποία δεν έπρεπε να περιληφθούν ούτε το 2009, αλλά ούτε και σε προηγούμενα έτη, διότι, όταν συνάφθηκαν, δεν υπήρχαν ευρωπαϊκοί κανονισμοί που να απαιτούν αυτήν την καταχώριση. Οι κανονισμοί θεσπίστηκαν αργότερα και η Eurostat τους εφάρμοσε στην περίπτωσή μας αναδρομικά, με τη σύμφωνη γνώμη των μοιραίων Παπανδρέου – Παπακωνσταντίνου.

• Περιελήφθη, τέλος, στο 2009, ακόμα μισό δισ. ευρώ κονδυλίων που διαχέονταν σε άλλα έτη ή δημιουργήθηκαν στην εκπνοή του 2009, όπως συνέβη με το επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης στους αγρότες που ψηφίστηκε τον Δεκέμβριο εκείνης της χρονιάς.

Το σχόλιο προκύπτει αυτονόητα: αν η αναθεωρημένη πρόβλεψη του ελλείμματος του 2009 είχε γίνει σύμφωνα με όσα ορίζουν οι ευρωπαϊκοί κανονισμοί, δηλαδή την 1η Απριλίου του 2010 και όχι σε συνέχειες όπως στα τηλεοπτικά σήριαλ, τουτέστιν κάθε εβδομάδα, πολλά πράγματα σήμερα θα ήταν διαφορετικά. Στην περίπτωση αυτήν, αναθεωρημένο, και υπό τη ζωτική προϋπόθεση ότι θα έλειπαν οι ασυγχώρητες δηλώσεις των υπαιτίων περί «Τιτανικού» κ.λπ., θα κυμαινόταν στα επίπεδα του 7,7% (σ.σ.: τόση ήταν χοντρικά και η πρόβλεψη του διοικητή της ΤτΕ Γ. Προβόπουλου) ή ίσως και χαμηλότερα και η χώρα θα είχε ασφαλή περιθώρια να κινηθεί αντλώντας τα κεφάλαια που χρειαζόταν από τις διεθνείς αγορές.

Κάτι τέτοιο προϋπέθετε επίσης μια πολιτική ηγεσία που, αντί να καταφεύγει σε ασκήσεις αυθαίρετης διόγκωσης του χρέους προτού να καταλήξει καρπαζοεισπράκτορας της Εσπερίας, θα εφάρμοζε ένα σχέδιο για την Οικονομία, με την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και την εγκατάλειψη της πελατειακής νοοτροπίας.

Με την αυταρέσκεια της παντοδυναμίας που του δίνει ο νόμος, ο Γεωργίου υπενθύμισε τις προάλλες στους βουλευτές, για να υποστηρίξει την τακτική των διαρκών αναθεωρήσεων των στοιχείων, ότι με βάση τον νόμο η Στατιστική Αρχή «απολαύει λειτουργικής ανεξαρτησίας και δεν υπόκειται σε έλεγχο από κυβερνητικά όργανα ή άλλη διοικητική αρχή».

Να δούμε τώρα αν θα πείσει και τον οικονομικό εισαγγελέα…