Tελικά, έχουμε αποσαφηνίσει στην Ελλά­δα τι μας συμβαίνει; Η χώρα είναι στη δίνη μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που πλήττει και άλλες χώρες; Είναι σε αυτά τα χάλια γιατί κακώς μπήκε στο ευρώ; Είναι σε ελεύ­θερη πτώση γιατί έδωσε λανθασμένα στατιστικά; Είναι σε μαύρο χάλι γιατί συνωμοτούν σκοτεινές δυνάμεις εναντίον τη

Tελικά, έχουμε αποσαφηνίσει στην Ελλά­δα τι μας συμβαίνει; Η χώρα είναι στη δίνη μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που πλήττει και άλλες χώρες; Είναι σε αυτά τα χάλια γιατί κακώς μπήκε στο ευρώ; Είναι σε ελεύ­θερη πτώση γιατί έδωσε λανθασμένα στατιστικά; Είναι σε μαύρο χάλι γιατί συνωμοτούν σκοτεινές δυνάμεις εναντίον της; Είναι σε πλήρη εξάρτηση γιατί ήταν πέρα ώς πέρα διεφθαρμένη; Τι ακριβώς είναι που μας έφταιξε; Ωστόσο, πριν απαντήσου­με κατά βούληση και ελεύθερα, δίχως απειλές και συκοφαντίες στην αντίθετη άποψη, ας εξετάσου­με τις θέσεις των αντιμνημονιακών κομμάτων.
 
Ας ξεκινήσουμε, λόγω παλαιότητας, από το ΚΚΕ, που είναι καθέτως και οριζοντίως κατά των πά­ντων. Από τη μεταπολίτευση και δώθε, το ΚΚΕ – εκτός από την ιστορική σύμπραξη με τον Μητσοτά­κη το 1989 – έχει μια σταθερή πολιτική πρόταση: Όχι σε όλα! Ακόμα και στον αέρα που αναπνέουμε, βρίσκει… καπιταλιστικές προθέσεις. Όλα είναι λά­θος, όλα πηγαίνουν στραβά. Ακόμα και τις χρυσές μέρες της μεταπολίτευσης, που «δέναν’» – κατά κοινή ομολογία και παραδοχή – «τα σκυλιά με τα λουκάνικα», το ΚΚΕ έβλεπε κοινωνική εξαθλίωση, πείνα, δυστυχία, καταπιεσμένο προλεταριάτο και χειμαζόμενους αγρότες (που, επίσης κατά γενική ομολογία, κατασπατάλησαν, ως τάξη, αστρονομι­κά ποσά επιχορηγήσεων)… Αυτό το εθνικό όνειδος – έγκλημα που δεν τόλμησε κανένα κόμμα να κα­ταγγείλει (η κυβέρνηση μοίραζε και όλα τα κόμ­ματα της αντιπολίτευσης ζητούσαν παραπάνω!), διαπράχτηκε μπροστά στα μάτια του ελληνικού λαού· δεν είναι κάτι κρυφό. Η Αριστερά όμως στην Ελλάδα δεν καταγγέλλει αγροτικές ή άλλες συντε­χνιακές ασυδοσίες, παρά μόνο το τραπεζικό τοκο­γλυφικό κατεστημένο. Καθαρά λόγια – όπως λένε και οι σύντροφοι. Αλήστου μνήμης παραμένουν οι Μπούτοι, οι Πατάκηδες και οι λοιποί αγροτοπατέ­ρες συνδικαλιστές που διοικούσαν τη χώρα κατά τα κέφια τους και τα συμφέροντά τους, με κομ­ματική υποστήριξη – κι αυτό είναι μόνο ένα πα­ράδειγμα από τις δεκάδες χιλιάδες συντεχνιακές διαστρεβλώσεις που συστηματικά εξόντωναν την Ελλάδα της μεταπολίτευσης, η οποία κατανάλωνε σε οργιώδεις ρυθμούς και παρήγε ασταμάτητα… μισθούς και προνόμια.
 
Αλλά δεν ωφελεί να θυμίσει κανείς πώς πολιτεύ­τηκε το ΚΚΕ σε αυτές τις καραμπινάτες περιπτώ­σεις. Η χώρα δεν έπασχε μόνο από κακούς υπουρ­γούς του ΠΑΣΟΚ – κυρίως –, γιατί της Δεξιάς η Αρι­στερά δεν τους άγγιζε, ούτε για ξεκάρφωμα… Αν είχε έστω και ένα μικρό ποσοστό δίκιου στις εκτι­μήσεις του, η κοινωνία έπρεπε να είχε καταρρεύ­σει προ πολλού και ολοκληρωτικά, σύμφωνα με την κρίση των θεωρητικών του, όπως για παρά­δειγμα συνέβη με το σοβιετικό μοντέλο διακυβέρ­νησης. Το ΚΚΕ αποδείχτηκε σταθερός παίχτης του συστήματος.
 
Ο ΣΥΡΙΖΑ με τις πολλές συνιστώσες, από την άλ­λη, έπαιζε μόνιμα κατά βούληση ελεύθερος με τα κουβαδάκια του σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης με διάφορες ονομασίες (ΚΚΕ εσ., ΕΑΡ, Συ­νασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ). Τύγχανε της γενικής συμπά­θειας του συστήματος, πλην ΚΚΕ, και εξαργύρωνε την μπλαζέ επαναστατικότητά του κατά καιρούς στα ανταλλακτήρια της εξουσίας. Συνήθως, σε όλη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης καλλιέργησε τον ανεξάρτητο τρόπο σκέψης του στις καταλήψεις των πανεπιστημίων και των εγκαταλειμμένων κτη­ρίων, στις ποιητικές ανακοινώσεις και στα Ειδικά Δικαστήρια. Γενικώς, η περί πολιτικής διακυβέρνη­σης γνώμη του βασιζόταν στον δημιουργικό αυτο­σχεδιασμό και στην ελευθερία της έκφρασης. Στη μακρά και ευημερούσα διάρκεια της μεταπολίτευ­σης, έδωσε διά των μελών του (που είχαν την ευχέ­ρεια να αντιπαρατίθενται με το σύστημα και να με­τέχουν διακριτικά σε επιλεκτικές θέσεις εξουσίας: υπουργεία, συμβουλευτικές επιτροπές, κρατικά μέσα ενημέρωσης κ.ά.) μια χαρμόσυνη και ευφά­νταστη νότα στο πολιτικό μας σύστημα. Έως ότου οι συγκυρίες τούς εξέπληξαν και τους έφεραν στο κατώφλι της εξουσίας, ωστόσο όχι «σαν έτοιμους από καιρό», αλλά απροετοίμαστους.
 
Και εκεί άρχισε η περιπέτεια… όλων μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, στην προσπάθειά του να αντιπαρατεθεί στο σύστημα, ψάχνει στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας τη συνταγή ΠΑΣΟΚ – Αντρέα Παπανδρέου. Και εί­ναι ψυχολογικά αποδεκτό να ταυτίζεσαι με αυτό που μισείς (…από θαυμασμό), αλλά πολιτικά κατα­στροφικό να νεκρανασταίνεις τη συντεχνιακή πρα­κτική που στοίχισε ένα μεγάλο μέρος των επιβα­ρύνσεων του μνημονίου που πληρώνουμε σήμερα. Όσον αφορά τους… Ανε-ρμάτιστους Έλληνες και τους χρυσαυγίτες, που συμπληρώνουν το δυναμι­κό αντιμνημονιακό μπλοκ, οποιαδήποτε προσέγγι­ση είναι υπεράνω των δυνατοτήτων μας.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.