Το πρώτο δείγμα γραφής ήταν το μοντάζ στις δηλώσεις του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλη Διαμαντόπουλου, μοντάζ που άλλαζε τελείως το περιεχόμενο των δηλώσεών του.
Το δεύτερο δείγμα ήταν οι στημένες φωτογραφίες,

Το πρώτο δείγμα γραφής ήταν το μοντάζ στις δηλώσεις του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βαγγέλη Διαμαντόπουλου, μοντάζ που άλλαζε τελείως το περιεχόμενο των δηλώσεών του.

Το δεύτερο δείγμα ήταν οι στημένες φωτογραφίες, μετά τη συμπλοκή δυνάμεων των ΜΑΤ με συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στο υπουργείο Εργασίας. Το στήσιμο για τις φωτογραφίες – «ντοκουμέντα» έγινε περίγελος αφού το φωτιστικό πότε ήταν πεσμένο κάτω αριστερά, πότε πεσμένο κάτω δεξιά και πότε έστεκε όρθιο και αγέρωχο…

Και το τρίτο δείγμα ήταν το photoshop στα κακοποιημένα πρόσωπα των συλληφθέντων για ένοπλη ληστεία και κατηγορουμένων για συμμετοχή σε τρομοκρατική ομάδα.

Οι δικαιολογίες για τα περιστατικά αυτά ήταν για γέλια και για κλάματα με αποκορύφωμα  τη δικαιολογία για το photoshop αφού ο ίδιος ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, υποστήριξε ότι η διαδικασία του ρετουσαρίσματος επιλέχθηκε προκειμένου να γίνει δυνατή η αναγνώριση!

Όπως είπε επί λέξει : « Εάν δεν γινόταν photoshop ώστε να προσομοιάζουν με την εικόνα που θα είχε ο μέσος άνθρωπος και να τους αναγνωρίσει τότε δεν θα είχε γίνει η δουλειά της δημοσιοποίησης των φωτογραφιών». Δικαιολογία που ομολογεί ότι τους έκαναν αγνώριστους από το ξύλο!

Τα τρία αυτά περιστατικά με απόσταση ολίγων ημερών αποκαλύπτουν, όμως, τα πρώτα ίχνη μιας επιχείρησης βαθιάς προσβολής της έννοιας του κράτους δικαίου από ανθρώπους που αμφισβητούν ευθέως το πλαίσιο και την έννοιά του. Μια επιχείρηση βαθιάς προσβολής της κοινής λογικής, της ιστορίας, της Παιδείας και της κουλτούρας μας.

Όμως, το πιο επικίνδυνο είναι ότι η επιχείρηση αυτή γίνεται μέσα  από χονδροειδέστατες λαθροθηρίες και χονδροειδέστατη παραποίηση στοιχείων, πρακτική που γίνεται αντιληπτή στη στιγμή.

Και το γεγονός αυτό μαρτυρεί ότι δεν τους ενδιαφέρει εάν θα αποκαλυφθεί η λαθροθηρία, η παραποίηση στοιχείων, αφού νοιώθουν σίγουροι και ασφαλείς – και ίσως να έχουν και δίκιο – ότι δεν πρόκειται να λογοδοτήσουν, δεν πρόκειται να έχουν καμιά επίπτωση.

Και τελικά αυτό που τους ενδιαφέρει, αυτό που επιδιώκουν είναι να στείλουν,  στον ήδη φοβισμένο από την οικτρή καθημερινότητά του πολίτη, ένα μήνυμα τσαμπουκά, αυθαιρεσίας, παραβίασης στοιχειωδών δικαιωμάτων, κλείνοντάς του το μάτι ότι θα είναι ο επόμενος πρωταγωνιστής  στην παρωδία «νόμος και τάξη» που έχουν ανεβάσει στην κεντρική πολιτική σκηνή.