Πολλοί λένε πως όποια πέτρα και να σηκώσεις θα τη βρεις από κάτω. Και μάλλον δεν είναι υπερβολή, αν σκεφτεί κανείς ότι στο εξωτερικό τη γνωρίζουν οι πιο απίστευτοι άνθρωποι, πολλοί από τους οποίους καθορίζουν με τις αποφάσεις τους τι είναι σημαντικό για την τέχνη.

Πολλοί λένε πως όποια πέτρα και να σηκώσεις θα τη βρεις από κάτω. Και μάλλον δεν είναι υπερβολή, αν σκεφτεί κανείς ότι στο εξωτερικό τη γνωρίζουν οι πιο απίστευτοι άνθρωποι, πολλοί από τους οποίους καθορίζουν με τις αποφάσεις τους τι είναι σημαντικό για την τέχνη. Δεν είναι επίσης υπερβολή να πούμε πως η Αθηνά Τσαγγάρη είναι πιο γνωστή έξω από ό,τι στη χώρα μας. Και ότι από την πρώτη κιόλας ελληνική μεγάλου μήκους ταινία της, το «Attenberg», φιγουράρει ανάμεσα στις πιο ακμαίες δυνάμεις αυτού που αποκαλούμε πρωτοποριακός κινηματογράφος.
Η πορεία της τα τελευταία χρόνια είναι εντυπωσιακά ανοδική. Από το 2004, που συμμετείχε στην ομάδα του Παπαϊωάννου σχεδιάζοντας τις βιντεοπροβολές της Τελετής Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων και από τις animation προβολές των εγκαινίων του Μουσείου της Ακρόπολης που ακολούθησαν, έφτασε τα τελευταία χρόνια με το «Attenberg» στα πιο μεγάλα διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ, μαζεύοντας βραβεία και διακρίσεις.
Η κάπως αινιγματική, συγκροτημένη, ήρεμη, ενίοτε επιφυλακτική και πάντα ευγενής νεαρή γυναίκα, που πήγε μέχρι το Τέξας φορώντας καουμπόικα καπέλα για να διδάξει σινεμά, δεν κάνει ταινίες που αρέσουν σε όλους. Κάνει ταινίες που αρέσουν στην ίδια και σε αυτούς που «μετράει» η γνώμη τους. Στους αβανγκαρντίστες θεωρητικούς, στα μέλη των επιτροπών των διεθνών φεστιβάλ, στους απανταχού σινεφίλ και σε όσους είναι πρόθυμοι να «ανοίξουν» ένα παράθυρο στο καινούργιο.
Οι υπόλοιποι ας περιοριστούν σε πιο «νορμάλ» ψυχαγωγίες στις σκοτεινές αίθουσες. Κι όμως. Ακόμα και μερικοί από αυτούς – κι ας μην είναι ο μέσος όρος – μπόρεσαν να διακρίνουν μια πηγαία τρυφερότητα στο μετα-μελό «αστικό γουέστερν» της, πέρα από το ακραίο στιλιζάρισμα της φόρμας, που η ίδια θεωρεί ως «τη δική της εκδοχή για τον ρεαλισμό».
Αυτοί που τη γνωρίζουν καλά λένε πως είναι κορίτσι «διαβολεμένο». Δουλευταρού, πανέξυπνη, αεικίνητη, πολίτης του κόσμου και απολύτως προσηλωμένη στον στόχο της, που δεν είναι άλλος από το να βάλει το ελληνικό σινεμά μέσα στον διεθνή χάρτη. Και κάπως αντιφατική, αν συγκρίνει κανείς την υπερβολική διεθνή της εξωστρέφεια με μια συνειδητή (;) αυτοσυγκράτηση εντός των τειχών.
Μπορεί κάπως έτσι να χτίζονται οι εγχώριοι μύθοι, μπορεί και όχι. Το θέμα είναι ότι εκείνη τα καταφέρνει μια χαρά, αν κρίνουμε από τη συμμετοχή της μέχρι και στα Όσκαρ με τον «Κυνόδοντα» του Λάνθιμου. Γιατί η Τσαγγάρη δεν είναι απλώς μια ταχέως ανερχόμενη σκηνοθέτιδα. Στο προσωπικό της «σενάριο» περιλαμβάνεται ό,τι έχει σχέση με το σινεμά, όπως η παραγωγή όλων των ταινιών του Λάνθιμου, από την αρχική «Κινέττα» μέχρι τις «Άλπεις», αρκετές διεθνείς συμπαραγωγές, ντοκιμαντέρ και πρότζεκτ. Κι όλα αυτά μέχρι την επόμενη ταινία της, που θα γυρίσει στην Αμερική, αποδεικνύοντας πως η επιτυχία σήμερα είναι ένα πολυπολιτισμικό, πολύχρωμο «κοκτέιλ», ακόμα κι αν είναι low budget.
Κάποτε ο γνωστός συλλέκτης Δάκης Ιωάννου ρώτησε να μάθει ποια είναι η Τσαγγάρη. Είχε αισθανθεί άσχημα που δεν την ήξερε, όταν διαπίστωσε ότι ο film curator του MOMA τη θεωρούσε «ό,τι καλύτερο» για το ελληνικό σινεμά. Κάπως έτσι τη θεωρούν και στο Βερολίνο, αφού τη συμπεριέλαβαν στην κριτική επιτροπή του φετινού Φεστιβάλ. Άλλη μια μεγάλη τιμή για το ελληνικό σινεμά, άλλο ένα σκαλοπάτι για την Τσαγγάρη προκειμένου να φτάσει εκεί που φαίνεται ότι θέλει: στην κορυφή.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.