Ποιος είπε ότι η Ελλάδα της τρέχουσας οικονομικής κρίσης δεν έχει να επιδείξει νέα, γεμάτα ταλέντο παιδιά, που δίνουν καθημερινά τον δικό τους αγώνα επιβίωσης σ’ έναν ακόμα κλάδο που η ανεργία χτυπάει κόκκινο;

Ποιος είπε ότι η Ελλάδα της τρέχουσας οικονομικής κρίσης δεν έχει να επιδείξει νέα, γεμάτα ταλέντο παιδιά, που δίνουν καθημερινά τον δικό τους αγώνα επιβίωσης σ’ έναν ακόμα κλάδο που η ανεργία χτυπάει κόκκινο;
Η ηθοποιός Δήμητρα Βλαγκοπούλου, που απέσπασε τον πρώτο έπαινο στον διεθνή διαγωνισμό νέων ηθοποιών Premio delle Arti 2012, τον οποίο οργάνωσε η Ακαδημία Σίλβιο ντ’ Αμίκο της Ρώμης, είναι μια τέτοια περίπτωση. Εκπροσώπησε την Ελλάδα και πήρε το βραβείο από την πρόεδρο της κριτικής επιτροπής Βίρνα Λίζι, ερμηνεύοντας τον ρόλο της Κασσάνδρας στον «Αγαμέμνονα» του Αισχύλου.
Η πρώτη θέση την εξέπληξε. Όχι επειδή δεν πιστεύει στον εαυτό της, αλλά επειδή το επίπεδο των νέων ηθοποιών στον διαγωνισμό ήταν πάρα πολύ υψηλό και τα κριτήρια της κριτικής επιτροπής ήταν άγνωστα για εκείνη. «Το ρεπερτόριο στον διαγωνισμό ήταν ποικίλο, από Αρχαίο Θέατρο μέχρι ό,τι πιο σύγχρονο». Στον διαγωνισμό πήραν μέρος 17 νέοι ηθοποιοί από τις κορυφαίες Εθνικές Δραματικές Σχολές, Ακαδημίες και Κονσερβατόρια χωρών της Ευρώπης, αλλά εκείνη, παρά τον μικρό αριθμό προβών, έβγαλε ασπροπρόσωπη και τη χώρα μας αλλά και τους ανθρώπους που εμπιστεύτηκαν το ταλέντο της. «Δεν πιστεύω στο ταλέντο, αυτό άλλωστε δεν θα το πω εγώ. Πιστεύω στην όρεξη, στην πίστη, στη διάθεση και στη συλλογική δουλειά» λέει αναφερόμενη στη μεγάλη βοήθεια της καθηγήτριάς της Φιλαρέτης Κομνηνού και του Βίκτωρα Αρδίττη, διευθυντή Σπουδών στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Η αλήθεια είναι ότι η 28χρονη αριστούχος απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου δεν σκεφτόταν πάντα να γίνει ηθοποιός. Όμως, ως φοιτήτρια στο Πάντειο Πανεπιστήμιο στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας, κάτι μέσα της την έτρωγε. «Ήθελα πάντα να χορεύω» λέει, γι’ αυτό και σπούδασε πρώτα χορό στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης. Το μικρόβιο της υποκριτικής γεννήθηκε σιγά-σιγά μέσα της, όταν συμμετείχε στο «Χορεύοντας με τα χρώματα» και στους «Ιταλικούς Κήπους», που παιζόταν στο Φεστιβάλ Αθηνών.
Πηγή έμπνευσής της, παρόλο που θαυμάζει πολλούς ανθρώπους από τον χώρο της, είναι τα δικά της αγαπημένα πρόσωπα, αλλά και εικόνες από τον δρόμο. Δεν ονειρεύεται ρόλους και συνεργασίες. Αυτό που αναζητά, είναι να ανακαλύπτει τρόπους ώστε να δημιουργεί και να προσφέρει. Αυτό που την τρομάζει, όμως, είναι η κρίση αξιών και οι εφησυχασμένες συνειδήσεις. Για έναν παράδοξο λόγο, όπως λέει, αισθάνεται όμορφα που είναι στην Ελλάδα και στηρίζει με τον δικό της τρόπο την όχι και τόσο θετική κατάσταση.
Αυτήν την περίοδο συμμετέχει στην παιδική παράσταση «Η Αληθινή Ιστορία του Μολυβένιου Στρατιώτη», στο studio Μαυρομιχάλη, αλλά και στο «Ulrike», που ανεβαίνει στο «Βios», σε σκηνοθεσία Ακύλα Καραζήση, ο οποίος ήταν ένας από τους αγαπημένους της δασκάλους στη σχολή. Μαζί της είναι η Μαρία Σκουλά και ο Μάκης Μηλάτος, που την αγκάλιασαν πραγματικά και τη βοήθησαν να δώσει τον καλύτερό της εαυτό. «Η Ουλρίκε Μάινχοφ, μέλος της τρομοκρατικής οργάνωσης RAF, είναι για μένα ένα πρόσωπο που δεν θες να ξεχάσεις. Βέβαια, στο έργο δεν αγγίζουμε την πολιτική της δράση. Δεν θέλουμε να γίνουν κοινωνικοπολιτικές ταυτίσεις με την Ελλάδα του σήμερα» λέει.
Στην ερώτηση αν θα συμβούλευε κάτι τα παιδιά που θέλουν να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο, απαντά: «Είμαι μικρή για να δίνω συμβουλές, η θέση μου είναι μόνο να δέχομαι. Σίγουρα όμως πρέπει να έχουν πίστη, υπομονή και θέληση, να κάνουν φωτεινά όνειρα, χωρίς εκπτώσεις σ’ αυτά». Μάλλον όπως κάνει κι εκείνη.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.