Όσο η Ιρλανδία ετοιμάζεται να επιστρέψει στις αγορές και το Βερολίνο χαμογελάει θριαμβευτικά για την «επιτυχία» της συνταγής που επέβαλε – και – στο Δουβλίνο…

Όσο η Ιρλανδία ετοιμάζεται να επιστρέψει στις αγορές και το Βερολίνο χαμογελάει θριαμβευτικά για την «επιτυχία» της συνταγής που επέβαλε – και – στο Δουβλίνο, μια προσεκτική ματιά στα όσα διαδραματίζονται στην Ιρλανδία θα οδηγήσει ακόμη και τον πλέον αισιόδοξο να απορήσει: για ποιο ακριβώς πράγμα χαίρονται και ποιος είναι δυνατόν να θέλει η χώρα του να ακολουθήσει αυτό το παράδειγμα; Εάν συνυπολογίσει κανείς και το… γερμανικό «μοντέλο» (βλέπε στη διπλανή σελίδα) που μας πλασάρουν ως λύση, τότε επιβεβαιώνεται περίτρανα ότι «από την Κική και την Κοκό» καλύτερα να διαλέξεις την άλλη.

Ας ξεκινήσουμε από τα «δημοσιονομικά» στοιχεία που παρουσιάζουν οι εκθέσεις της τρόικας για την Ιρλανδία και στα οποία βασίζουν την επιχειρηματολογία τους οι απανταχού μνημονιολάτρες: Πράγματι, η ύφεση έχει ανακοπεί στον έκπτωτο «Κελτικό Τίγρη». Πράγματι, οι ξένες επενδύσεις έχουν πάρει εκ νέου την ανιούσα (αυξήθηκαν κατά 30% το 2012). Και τι μ’ αυτό; Από πότε οι ξένες επενδύσεις ή ακόμη και η ανάπτυξη είναι «αυτοσκοπός»;

Μόνιμη… φτώχεια
Η Ιρλανδία ανέλαβε την προεδρία της Ε.Ε. τον Ιανουάριο, παρουσιάζοντας ως προτεραιότητα το τρίπτυχο «σταθερότητα – απασχόληση – ανάπτυξη». Το ερώτημα είναι σε ποιο σημείο θα επέλθει η «σταθεροποίηση», για τι είδους απασχόληση μιλάμε και ποιον θα ωφελήσει η ανάπτυξη. Γιατί, κακά τα ψέματα, άμα ως σταθερότητα εννοούμε απλώς την πλήρη υποταγή μιας αφοπλισμένης κοινωνίας, άμα ως απασχόληση εννοούμε τον εργασιακό μεσαίωνα και άμα ως ανάπτυξη εννοούμε μια στατιστική μέτρηση ασχέτως με την ύπαρξη ή μη διαύλων αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου, τότε να το βράσεις το «τρίπτυχο».
Και στην Ιρλανδία μπορεί να «επιστρέφει» η ανάπτυξη ύστερα από δυόμισι χρόνια μνημονίου και οι πολυεθνικές να επιστρέφουν στο «business as usual», αλλά για τους πολίτες… τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο. Εκτός ίσως από τη λιτότητα, η οποία, παρά τους πανηγυρισμούς περί νέου ιρλανδικού «παραδείγματος», συνεχίζει να πρωταγωνιστεί στον προϋπολογισμό του 2013, όπου προβλέπεται νέα περικοπή δαπανών και αύξηση φόρων ύψους 3,5 δισ. ευρώ.
Τα «μετάλλια» για τα στατιστικά «επιτεύγματα» του Δουβλίνου έχουν και την άλλη όψη τους, αυτήν που μετριέται κυριολεκτικά με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα. Το πραγματικό κόστος της κρίσης στην Ιρλανδία – όπως έγινε και στην υπόλοιπη Ευρώπη – το έχουν πληρώσει και συνεχίζουν να το πληρώνουν ακριβά οι πολίτες, και συγκεκριμένα οι πλέον αδύναμες κοινωνικές ομάδες.
Το 40% των χαμηλότερων εισοδημάτων ανέλαβε σε δυσανάλογο βαθμό το βάρος των δύο τελευταίων προϋπολογισμών σε σχέση με το 10% των πιο πλούσιων Ιρλανδών. Η συμμετοχή στη φαρμακευτική δαπάνη τριπλασιάστηκε. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, πάνω από 200.000 παιδιά ζουν πλέον κάτω από το όριο της φτώχειας.

Φεύγουν μετανάστες
 Η ανεργία πέρασε από το 5% στην αρχή της κρίσης στο 14,8% πέρσι, με την ανεργία των νέων να εκτοξεύεται πάνω από το 30%. Και ενώ οι προβλέψεις της στατιστικής υπηρεσίας κάνουν λόγο για μείωση του ποσοστού κατά 0,7% μέχρι το 2014, οι αναλυτές προειδοποιούν ότι αυτό θα είναι συνέπεια της… μετανάστευσης. Γιατί οι ξένοι επενδυτές μπορεί να δηλώνουν ότι εμπιστεύονται και πάλι την Ιρλανδία, τα… σπλάχνα της όμως έχουν άλλη άποψη. Γι’ αυτό και μαζεύουν τα μπογαλάκια τους και αναζητούν ένα καλύτερο αύριο στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη. Μόνο πέρυσι η μετανάστευση Ιρλανδών αυξήθηκε κατά 16%, καταρρίπτοντας το ρεκόρ των τελευταίων 25 χρόνων.