«Την ώρα που αμέτρητα ζευγάρια θα γιορτάσουν τον ρομαντισμό υπό το φως των κεριών, ένα δισεκατομμύριο γυναίκες και άντρες παγκοσμίως αγωνίζονται για να ακουστούν οι φωνές κακοποιημένων γυναικών».

«Την ώρα που αμέτρητα ζευγάρια θα γιορτάσουν τον ρομαντισμό υπό το φως των κεριών, ένα δισεκατομμύριο γυναίκες και άντρες παγκοσμίως αγωνίζονται για να ακουστούν οι φωνές κακοποιημένων γυναικών». Αυτό έγραψε ο πρώην πρωθυπουργός μας, Γιώργος Παπανδρέου, σε κείμενο που ανάρτησε στην τσέχικη ιστοσελίδα Project syndicate και συνυπογράφει με την πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Γυναικών, Κουάφα Χατζί.
Με αφορμή την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, ο ΓΑΠ δηλώνει τις ευαισθησίες του για την κακοποίηση των γυναικών σε όλο τον κόσμο. Και καλά κάνει. Αυτή, όμως, η φράση του «ο ρομαντισμός υπό το φως των κεριών» κάτι μου «κάνει». Να είναι άραγε ο ίδιος τόσο ρομαντικός, που επιλέγει το ημίφως μιας φλόγας που τρεμοπαίζει ανάμεσα σε δύο ερωτευμένους για το ιδανικό σκηνικό της γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου, ή έχει μήπως συναίσθηση ότι φέτος οι ερωτευμένοι θα ανάψουν κεριά όχι μόνο για ρομαντζάδα, αλλά για φως και λίγη ζέστη, επειδή δεν έχουν λεφτά να πληρώσουν ούτε ΔΕΗ ούτε πετρέλαιο θέρμανσης; Όταν μιλάει στο άρθρο του για βία, καταπίεση και ανισότητα, ξεχνάει την κακοποίηση που υπέστησαν – και υφίστανται – όχι μόνο οι ερωτευμένοι, αλλά οι περισσότεροι πολίτες της Ελλάδας, από τους απανωτούς λάθος χειρισμούς της κυβέρνησής του, που διατυμπάνιζε ότι «λεφτά υπάρχουν», την ώρα που η χώρα έπεφτε σε μετωπική με το μνημόνιο και το ΔΝΤ αφήνοντας πίσω της μια για πάντα την εποχή της ευμάρειας και της καλοζωίας.
Ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου σήμερα. Δεν νομίζω ότι ο έρωτας μπορεί να γιορτάσει με φιέστες και εφέ, όπως τουλάχιστον γινόταν στην προ κρίσης εποχή. Σε μια χώρα όπου ο μέσος πολίτης δεινοπαθεί για να εξασφαλίσει βασικές βιοτικές ανάγκες, ο έρωτας – ή, μάλλον, η δήλωση του έρωτα με πράξεις που περιλαμβάνουν δώρα, ταξίδια, γιορτές – έχει λάβει «απαγορευτικό», αφού δεν μπαίνει στο ΕΣΠΑ για να σωθεί κι αυτός από την κρίση.
Ίσως ένα ευρωπαϊκό κοινοτικό πρόγραμμα να ήταν η μόνη του ελπίδα. Ίσως, όμως, τώρα ξεφουσκώσει αυτή η ανόητη γιορτή, που αποτέλεσε για χρόνια χρυσωρυχείο για τους ανθοπώλες και τα ζαχαροπλαστεία, μια εκβιαστική έκφραση της σχέσης, μια δαπανηρή δήλωση του συναισθήματος, μια χαζοχαρούμενη βόλτα στα εστιατόρια, μια αγχωμένη επιβεβλημένη έξοδος. Γιατί, στο φινάλε, τι θέλει ο έρωτας για να γιορτάσει; Τα ελάχιστα, αλλά ουσιώδη. Ένα βλέμμα, ένα χάδι και μια αγκαλιά. Τίποτε παραπάνω. Ευτυχώς, αυτά δεν φορολογούνται. Τουλάχιστον, προς το παρόν.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.