Ο Βασίλι Καντίνσκι είπε πριν από πολλά χρόνια ότι «κάθε έργο τέχνης είναι το παιδί της εποχής του». Μ’ αυτήν την εποχή θέλει να παλέψει ο μαρμαρογλύπτης Παντελής Σουράνης.

Ο Βασίλι Καντίνσκι είπε πριν από πολλά χρόνια ότι «κάθε έργο τέχνης είναι το παιδί της εποχής του». Μ’ αυτήν την εποχή θέλει να παλέψει ο μαρμαρογλύπτης Παντελής Σουράνης. Επηρεασμένος από την Ελλάδα των μνημονίων, αποτυπώνει το στίγμα της εποχής, αλλά ταυτόχρονα εναντιώνεται στη λογική της τρέχουσας ευκολίας . Γιατί η μαρμαρογλυπτική κρύβει ένα απαιτητικό και επίπονο έργο. Είναι μια τέχνη στην οποία μπορείς μόνο να αφαιρείς, πετώντας το περιττό.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Τήνο, έναν τόπο με τεράστια παράδοση στο λάξευμα της πέτρας. Κι όμως, ο ίδιος δεν συνεχίζει μια οικογενειακή παράδοση, αφού δεν προέρχεται από οικογένεια μαρμαρογλυπτών. Το μάρμαρο τον διάλεξε για τους δικούς του συμπαντικούς λόγους. Στα αυτιά του η λέξη μαρμαρογλύπτης αντηχεί σεβασμό και τιμή. Ο ίδιος προτιμά το «έκφραση πάνω στο μάρμαρο» νιώθοντας μεγάλο το βάρος που κουβαλάει στις πλάτες του.
Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών Πανόρμου στον Πύργο και βραβεύτηκε από πολύ μικρός για τις επιδόσεις του. Σήμερα ασχολείται με τα αναστηλωτικά έργα του Ναού του Ασκληπιού στη νότια κλίτη του Ιερού Βράχου της Ακρόπολης. Στα χρόνια που πέρασαν, έχει δουλέψει ως καλλιτεχνικός επιμελητής σε μερικά από τα καλύτερα εργαστήρια γλυπτικής των Αθηνών. Για την επιβίωσή του έφτιαχνε διακοσμητικά γλυπτά, στερώντας το μεράκι από την ίδια την τέχνη του.
Η έκθεση ΤΕΧΝΗ ΧΡΩ (Κυκλάδες Μ.Μ.) είναι η δεύτερη παρουσίαση του έργου του. Ο τίτλος σημαίνει να εξασκείς την τέχνη, απόφθεγμα προερχόμενο από τα δελφικά παραγγέλματα. Εκείνος χαρακτηρίζει την έκθεσή του «οπτιμιστική γιατί κρύβει μέσα της μια αναίμακτη επίθεση, στοχεύοντας στην αγάπη». Αφήνει, όμως, ελεύθερο το υποσυνείδητο του καθενός να ερμηνεύει όπως εκείνος προτιμά τα «παιδιά» του, αναφερόμενος στα έργα του. «Ο κόσμος αντιλαμβάνεται μόνο με τις πέντε αισθήσεις του και τις τρεις διαστάσεις στις οποίες βλέπει. Αυτή είναι όμως η μεγαλύτερη παγίδα που καθορίζει τη ζωή του».
Δάσκαλοί του είναι οι αρχαίοι Έλληνες, ο Φειδίας και οι μαθητές του, ενώ από την εποχή της Αναγέννησης θαυμάζει τον Μιχαήλ Άγγελο και τον Μπερνίνι. «Ο καλύτερος όμως μαρμαρογλύπτης που πέρασε από τη σύγχρονη Ελλάδα είναι ο βασανισμένος από τη ζωή Γιαννούλης Χαλεπάς».
Η απουσία της προβολής των μαρμαρογλυπτών τον προβληματίζει. Γιατί, όπως λέει, «ο κόσμος δεν καταλαβαίνει τι δουλειά κρύβει η τέχνη της σμίλης πίσω από όλα όσα βλέπει στην Ακρόπολη. Η ιδέα ότι ο γλύπτης της Σχολής Καλών Τεχνών είναι ο δημιουργός και ο μαρμαρογλύπτης είναι ο βοηθός που λαξεύει το μάρμαρο δεν ισχύει για τους περισσότερους μαρμαρογλύπτες, καθώς εκείνοι είναι και οι δημιουργοί αλλά και οι γλύπτες».
Στο παρελθόν, έχει αρνηθεί να πουλήσει έργα του και ας μην είχε το οικονομικό περιθώριο. Γιατί; «Γιατί δεν τους άγγιζε αυτό που είχα δημιουργήσει».  Και γιατί κοιτώντας το μέλλον ονειρεύεται ένα και μόνο πράγμα: να γίνει ο μαρμαρογλύπτης των ψυχών, να ζωντανεύει μέσα από το μάρμαρο το επικρατέστερο συναίσθημά τους. Για όσους βέβαια θα έχουν ακόμα ψυχή. .

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.