Αν εννόησα καλώς, ακόμη δεν έχει πολυγίνει σαφές τι έχουμε λαμβάνειν, πότε και από ποιον ως ξεσπρεντιασμένο έθνος που αναζητά επειγόντως ρευστό… Από Ευρωπαϊκή Ένωση μεριά, πάντως, εκείνο που σίγουρα παραλαμβάνουμε σήμερα, εμείς αλλά και όλοι οι υπόλοιποι, εταίροι και μη, είναι η παρθενική ποιητική συλλογή του Βέλγου προέδρου της ΕΕ Χέρμαν βαν Ρομπάι: λακωνικά και αμφίσημα χαϊκού που κυκλοφορούν, μάλιστα, στην αγγλικήν, γαλλικήν, ολλανδικήν και… λατινικήν.

ΕΡΧΟΝΤΑΙ

● Αν εννόησα καλώς, ακόμη δεν έχει πολυγίνει σαφές τι έχουμε λαμβάνειν, πότε και από ποιον ως ξεσπρεντιασμένο έθνος που αναζητά επειγόντως ρευστό… ● Από Ευρωπαϊκή Ένωση μεριά, πάντως, εκείνο που σίγουρα παραλαμβάνουμε σήμερα, εμείς αλλά και όλοι οι υπόλοιποι, εταίροι και μη, είναι η παρθενική ποιητική συλλογή του Βέλγου προέδρου της ΕΕ Χέρμαν βαν Ρομπάι: λακωνικά και αμφίσημα χαϊκού που κυκλοφορούν, μάλιστα, στην αγγλικήν, γαλλικήν, ολλανδικήν και… λατινικήν. Αμ, έτσι είναι! Σε καιρούς χαλεπούς, τα πολλά λόγια είναι πασιφανώς φτώχεια. Η δε φτώχεια, εκτός από καλοπέραση, θέλει και το χαϊκού της, ως φαίνεται. ● Επιτέλους κι άμποτε! Το κούτσαυλο και ψιλοαυτιστικό ελληνικό σινεμά –ως προς το επίσημο και οργανωμένο προφίλ του, τουλάχιστον, γιατί λαμπρές εξαιρέσεις πάντα υπήρξαν– απέκτησε Ακαδημία Κινηματογράφου. Η πρόσφατη ίδρυσή της από τους ορεξάτους και υγιώς τσατισμένους Κινηματογραφιστές στην Ομίχλη μόνο καλά προοιωνίζεται για το ντόπιο σελιλόιντ. Και επί της ουσίας, όχι φούμαρα και οφίκια του κώλου. ● Παρεμπιπτόντως, γιατί θα αργήσουμε τόσο –30 Σεπτεμβρίου, διαδικτυοδιαβάζω– να δούμε κι εμείς επιτέλους το hand-made λυρικοβίαιο διαμαντάκι του Άγγελου Φραντζή «Μέσα στο δάσος»; ● Από την άλλη, αν όλα πάνε κατ’ ευχήν και παταχθεί κι ο περονόσπορος των ματαιώσεων, έχουμε πολλά να δούμε στα μέρη μας. ● Πρώτους και καλύτερους τους Aerosmith, τέλη Ιούνη στο Καραϊσκάκη. Γερόμαγκες, ψημένοι και Μουσικοί. I don’t wanna miss a thing…

ΦΕΥΓΟΥΝ

● Υπάρχει, μου φαίνεται, ένα πρόβλημα με τις αφίξεις και τις αναχωρήσεις εν γένει. Μια δυσαρμονία, θα την έλεγες. ● Φεύγουν, ας πούμε, κάτι άνθρωποι σαν τον Μάλκολμ Μακλάρεν, που στα 64 του είχε προδήλως μπόλικα ακόμη να δώσει στη βρετανική, και όχι μόνο, δημιουργία και πρωτοπορία. Farewell to thee, θεωρητικέ του πανκ. ● Κι έρχονται, απ’ την άλλη, κάτι People, ιλουστρασιόν και μυριολιβανισμένοι, να προσθέσουν τι, άραγε, στην ημεδαπή περιοδικοχώρα; Το νέο περιοδικό του Κωστόπουλου –που αισίως εκδίδει, πλέον, τρία κουτσομπολοέντυπα διαφόρων αποκλίσεων– είναι, πάντως, πιο νηφάλιο και συμμαζεμένο από άλλα συναφή, κι έχει μέσα και κάτι πιασάρικες ιστορίες «επιτυχίας» κάποιων ανώνυμων people που, όσο και να πεις, του δίνουν ένα έρμα παραπάνω. ● Εντελώς ανερμάτιστη, από την άλλη, προελαύνει η ανοιξιάτικη τηλεόραση, τίγκα στις στεγνές επαναλήψεις και τα μεσημβρινά βαυκαλιζόμενα σπέκουλα περί της καλλιτεχνικής επανασύνδεσης Καρβέλα-Βίσση – κι άλλων τέτοιων κοσμογονικών… ● Α, και μια και είμαστε στην μικρή περιοχή των νυχτοαοιδών, τι ήταν, πάλι, κι αυτή η αφίσα της Δέσποινας Βανδή που έχει ντύσει τις κολώνες της πόλης προαναγγέλλοντας τις θερινές εμφανίσεις της σοουγούμαν στην πρωτεύουσα; Ξάπλα, προφίλ και ημίγυμνη, σαν κάτι από παρωχημένο ρεπορτάζ μόδας, με ολίγον από δωρεάν μπανιστήρι στο σιαγμένο στήθος της καλλιτέχνιδος. Άκρως τραγουδιστικά όλα αυτά, δε λέω… ● Εξάλλου, ως γνωστόν, η κρίση δεν διαμορφώνει χαρακτήρες: απλά τους εκθέτει… Έφυγε στα 57 του μόλις, αλλά πλήρης μουσικής και δημιουργικής ουσίας… ● Ο Μάνος Ξυδούς δεν είναι πια εδώ. Τα τραγούδια, όμως, είναι.

Τατιάνα Καποδίστρια