◆ Εκφορά προσταγής δευτέρου προσώπου και η έμφαση του συμπλεκτικού, κρίκος αδιάσπαστος στη διάθεση της απορρίψεως.

◆ Εκφορά προσταγής δευτέρου προσώπου και η έμφαση του συμπλεκτικού, κρίκος αδιάσπαστος στη διάθεση της απορρίψεως.
◆ Διπλούς ο προσανατολισμός στη φαρέτρα. Η κατεύθυνση η οποία ορίζει την αοριστία του τόπου και η βαρυπρέπεια της πράξεως στην υπονοούμενη εκδοχή να υπερτονίζει την οριστική της στάσεως σε όλο της το μεγαλείο.
◆ Κάπως έτσι τελειώνουν πάνω στον ήχο, στην εποχή της απέραντης ευμορφίας, τα κείμενα των ισχνών βοοειδών, ενώ το μόριο μεταμορφώνεται από ερωτηματικό σε αιτιολογικό σύνδεσμο αφήνοντας στην καταγραφή τη μοναδικότητα του φαινομενικού της ψιμυθιώσεως.
◆ Ανακοινώσεις στα βαθιά ρήματα και τεχνηέντως του απωθημένου οι συλλαβές, κατευθυντήριος λόγος όξινης βροχής, οσιογραφούν την ανάγκη για την επιβεβαίωση. Στην κατηφόρα κυλούν οι ολίγιστες περιλήψεις και στα πρωτόφυλλα απεικονίσματα παραληρήματα διπλόμορφα της συμφοράς, αναδεικνύουν την απόγνωση του περιορισμένου.
◆ Στο πλαίσιο τα αναδυόμενα ερμηνεύματα καινοφανούς ηθικοτροπίας περιορίζουν την αντίληψη των νοημάτων στους χρωστήρες των σκοτεινών χρωμάτων της απελπισίας.
◆ Και στις υποσημειώσεις οι ενοχές, θεατρικές παραστάσεις περιφερόμενου θιάσου, μονολογούν απερίφραστα το κιτρινόχροον της οικογενείας των ρυτοειδών.
◆ Διακονία χρωμάτων στο περίγραμμα και στην αιχμή η αφορμή περιπλέκεται με την αιτία ανερυθρίαστα.
◆ Τοιουτοτρόπως λοιπόν τα πρωινά διασπείρονται οι μονοκοντυλιές στην ομιχλώδη περιοχή των γραμμένων προφάσεων.
◆ Ενώ στις μεγάλες αίθουσες οι αλεκτορομαχίες υπενθυμίζουν στους απορημένους το εντύπωμα της καταντημένης απαγγελίας. Ρητορική των μηχανευμάτων οι συλλαβές, αποσπασμένες απ’ το σημαινόμενον και μια παράνοια να ταξιδεύει πάνω στη χάρτινη βαρκούλα. Η σύνθεση των νοημάτων, αποτελέσματα πρωτογράμματης συλλογιστικής, αναμασά τις εκφράσεις των πεζοδρομίων αφήνοντας τη σιωπή να περιφέρεται ασκόπως αναζητώντας στα χαμένα ουσιαστικά την αντιστοιχία της πτώσεως των ημερών.
◆ Δυσοσμία απανταχού.
◆ Τα ένστικτα πρωτοστάτησαν και οι πρώτες ανάγκες έκρυψαν τις λεπτομέρειες της ευχαρίστησης. Οι αισθήσεις μάζεψαν τα τερτίπια τους και κλείστηκαν στο οστρακοειδές περίβλημα και οι αναπνοές άφησαν τα χνότα τους στο επιμύθιον του χειμώνα περιμένοντας την ψευδαίσθηση της ανοίξεως.
◆ Κάτω απ’ τον ήλιο που επιμένει.
◆ Μέσα στο σύννεφο.
◆ Τα παραστρατήματα των βλεμμάτων απόμειναν στο σημείο. Στη διαφάνεια πίσω απ’ το αντιφέγγισμα στην παρουσίαση των μυστικών τα σφραγισμένα χείλια αποσυντονίζουν την απάντηση.
◆ Περιπλοκή των συναισθημάτων και η ανάμνηση προπαροξύτονη σωτηρία κρατά το χαμόγελο στο σχήμα του.
◆ Στα ξέφωτα ανεξάντλητες οι φωνές των μικρών παιδιών φροντίζουν με την ανεμελιά τους ορισμούς της ευτυχίας. Μαθήματα των σημαντικών πάνω στο γκρίζο τσιμεντόστρωμα.
◆ Στα καφενεία οι παραδομένοι αφήνουν την ανυπαρξία τους και στα διαστήματα οι προτάσεις ομολογούν με τα κόμματα το ασύνδετο.
◆ Παραθέσεις γεγονότων και ένα παρορμητικό υφολογικό στοιχείο προσδίδει τη ζωηρότητα για την εξυπηρέτηση της συζητήσεως.
◆ Στην αντίθεση οι παύσεις του λόγου.
◆ Και η κίνηση.
◆ Και τα βλέμματα στον ορίζοντα.

Μυογράφημα
 
Μακρύ φόρεμα με μπαλώματα. Οι ραφές φανερωμένες, να ξεχωρίζουν τα κομμάτια. Πολυχρωμία στο ψηφιδωτό. Πρόχειρο κατασκεύασμα χειροποίητης ανάγκης. Αποστεωμένο πρόσωπο, μύτη γαμψή, βαθουλώματα του χρόνου, ξεδοντιασμένη. Μαλλιά λιγοστά, λιγδιασμένα μακριά, να πέφτουν στους μικρούς ώμους. Σκεβρωμένο κουφάρι πίσω απ’ την αυλόπορτα αφήνει τη γρουσουζιά της στους κοντοβράκηδες που κλοτσάνε ένα πεσμένο κουκουνάρι.
Η γριά ήταν παλιά από σπίτι, όπως έλεγαν στη γειτονιά. Με τα παλάτια της και τους κήπους της, τα λούσα της, τα φορέματά της, τα μπιχλιμπίδια της, τους παραγιούς της. Κυρία με τα όλα της. Τύπισσα κουπάτη. Περιζήτητη και φημισμένη η ομορφάδα της. Πολυκέντητη η ποδιά της και σφάζονταν τα παλληκάρια για την αφεντιά της. Ψηλομύτα και γλωσσού πατούσε και βροντούσε ρίχνοντας ματιές αφ’ υψηλού στα πατώματα που προσπερνούσε.
Περνούσε όμως ο καιρός κι άφηνε σημάδια.
Κι απόμεινε το όνομα και τα παραμύθια στα καφενεία του χωριού όταν καμπουριασμένη πέρναγε ρίχνοντας τ’ ανάθεμα σ’ όποιον περαστικό ακούμπαγε στο βλέμμα της. Μόνη και τρισάθλια μ’ ένα τρίτο πόδι να βοηθά τ’ άλλα δυο στην καθημερινή διαδρομή.
Στην άκρη του χωριού, εκεί που έγλειφε το ρυάκι για λίγο το τελευταίο δέντρο και έπεφτε με πάταγο στην απότομη λαγκαδιά, βρισκόταν το παλιό μεγαλείο.
Μισογκρεμισμένο απολίθωμα χωρίς σοβάδες και πίσω απ’ το ραγισμένο τζάμι.
Μαύρη η σκιά έμοιαζε με το σκοτάδι.
 
Αποταγή  
 
Φλυάρημα του ερειπιώνος
Στα ανοιχτά
Και στα μισάνοιχτα
Στόματα
Των περαστικών χρόνων
υπογραφές της συντέλειας
πάνω απ’ τα γράμματα
ενώ στο επιστέγασμα
χλοηρό το σημάδι
ανακοινώνει την εγκατάλειψη
περιλάλημα της λησμονιάς
και η πρόθεση
παρερμηνεύει
το φαίνεται
και αποστρέφεται
στη μοναχικότητα της μεσημβρίας
συλλογιζόμενη

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.