◆Μυρουδιές, παπαρούνες, μικρά λουλουδάκια και άλλα αναμνηστικά σε τιμή ευκαιρίας στα καταστήματα με την επιγραφή είδη δώρων της Ανοίξεως. Και τα δώρα σε μορφή αεροστεγούς συσκευασίας έρχονται για να αγιογραφήσουν το μέτρον άριστον των εξαγγελιών.

◆Μυρουδιές, παπαρούνες, μικρά λουλουδάκια και άλλα αναμνηστικά σε τιμή ευκαιρίας στα καταστήματα με την επιγραφή είδη δώρων της Ανοίξεως. Και τα δώρα σε μορφή αεροστεγούς συσκευασίας έρχονται για να αγιογραφήσουν το μέτρον άριστον των εξαγγελιών.

◆Και όλα πάνε καλώς για τους άλλους και απομένει η σκληρότητα για τους παρείσακτους των πολιτειών.

◆Εσώθη η Ελλάς και εταπεινώθη ο Έλλην.

◆Σχήματα οξύμωρα και ερωτήματα παιδικής αφέλειας, αλλά με δομή αληθείας η οποία τσακίζει τη σύνθεση των οστών.

◆Τοιουτοτρόπως, με τη γλυπτική της αθωότητος και τον μορφασμό του «λυπάμαι δεν γίνεται διαφορετικά», ο Γεώργιος Παπανδρέου του Ανδρέου και της Μαργαρίτας θα σώσει την Ελλάδα και κατ’ αυτόν τον τρόπο θα κατασκευαστούν οι καινούργιοι πεινασμένοι και φοβισμένοι πολίτες της επικράτειας, κατόπιν εντολής των οικονομικών κέντρων κατασκευής της ευμάρειας των συστημάτων. Και αναρωτιέται ο ηλιθιολόγος των σειρών πώς είναι δυνατόν να σώζεται μια χώρα όταν πεινά ο διαμένων εντός των ορίων αυτής;

◆Και οι μορφές έρχονται και ομοιάζουν με τις φιγούρες κάποιων παλαιών ανατυπώσεων των σκέψεων.

◆Μια οικονομική κρίση που έφτιαξε έναν φτωχότερο άνθρωπο και μια ρητορική που είναι αρκετή για να σε πείσει ότι οι Άγιοι αυτοί άνθρωποι αγωνίζονται διά την σωτηρίαν σου.

◆Βλέπεις την ευελιξία της πονηρής ματιάς στο πρόσωπο του κατέχοντος τον θώκο της οικονομικής έδρας κ. Παπακωνσταντίνου και διακατέχεσαι από το κρυπτογραφημένο νόημα του μασκαρεμένου βλέμματος που υπονοεί πολλά και υπόσχεται ακόμα λιγότερα. Και κάτω από το καλογυαλισμένο ένδυμα, την καλοχτενισμένη καλλιέργεια της κεφαλής, ευρίσκεται ο μηχανισμός απομόνωσης της ευτυχίας των άλλων. Και εκείνο το χαμόγελο μαζί με εκείνη τη σπουδαγμένη ειρωνεία να σε κάνει να ανατρέχεις σε σελίδες επιστημονικών κειμένων.

◆Και ενώ όλο το σύμπαν έχει συνωμοτήσει και τα στημένα παιχνίδια έχουν ξεγελάσει τη χρονική στιγμή, ο επιθεωρητής Ο’ Χρυσοχοΐδης, ο άνθρωπος που γεννήθηκε με το εξάσφαιρο για μπιμπερό, ο φόβος και ο τρόμος της παραβατικότητας, εκμεταλλευόμενος την εφαρμογή του αυτονόητου, αποσπά ίσως παγκοσμίως τον μέγιστο τίτλο του τρομοκρατοκτόνου, γράφοντας στο ενεργητικό του σελίδες επιτυχιών που θα ζήλευε ο καλύτερος σεναριογράφος του Χόλιγουντ.

◆Διαθέτοντας πυγήν μεγάλην, ικανότητα και εμμονή να ανέβει την κλίμακα των ιστοριών στις φωταγωγημένες εστίες, πετυχαίνει πάντοτε τον στόχο του οιανδήποτε στιγμή βρεθεί στο προσκήνιο. Ένας οικουμενικός διώκτης της παράβασης.

◆«Μικρέ ήσυχα, θα φωνάξω τον Χρυσοχοΐδη», φράση μελλοντική που θα ακούγεται στις διηγήσεις των μοντέρνων γιαγιάδων με τα λαπ-τοπ αγκαλιά, στα με ψεύτικες φωτιές αναμμένα τζάκια.

◆Και ο Αντώνιος ο Σαμαράς ευρισκόμενος σε μια ακουστική ψευδαίσθηση «ακούει τη φωνή της παράταξής του».

◆Μια «διπολική διαταραχή» που ξεκινά από παλιά και μάλλον θα οδηγήσει την παράταξή του σε «αποσυνδετικές διαταραχές».

◆Η επανάληψη, αναγκαίο κακό της περιγραφής.

◆Έτσι είναι η ζωή κι αυτήν την εβδομάδα, ενώ ευρισκόμουν κλειδωμένος σε εκείνη τη μικρομέγαλη αίθουσα που προφύλαγε την αισθητική μου.

◆Κι όταν εκείνα τα δάχτυλα άγγιξαν τα πλήκτρα κι ο ήχος γέμισε το θέατρο, ανακουφίστηκα βλέποντας γύρω μου τόσα βλέμματα και πρόσωπα να κλείνουν τα μάτια.

◆Θέλει ο ήχος το μολύβι του για να γράψει στο μυαλό και η σιωπή έχει το δικό της επιφώνημα.

◆Αποσιωπώντας τα επόμενα εντέχνως αφοσιώθηκα στο κατρακύλισμα της ημέρας και κοιτάζοντας έξω από τα μάτια μου αντιλήφθηκα ότι και σήμερα σκοτείνιασε.

◆Λύθηκαν τα ξανθά μαλλιά κι ο Στραβίνσκι υποκλίθηκε στο τελείωμα της νύχτας.

Μυογράφημα

Ξημέρωμα και κάτι ακόμα.

Ένα ισχνό παιδί με πολλά όνειρα κατηφόρισε τον χωματένιο δρόμο.

Στο βάθος ένα σχολείο. Ένας κήπος με ευκάλυπτους. Ένα σκάμμα γεμισμένο με άμμο.

Στην είσοδο εκείνος με το μικρό μουστάκι και τη βέργα να κτυπά στο πλαϊνό του ποδιού. Η σάκα βαριά, το βλέμμα δεν σηκωνόταν. Ο φόβος παντού. Να περνάει από μέσα στα κόκαλα και να φεύγει μέχρι την κεφαλή.

«Άργησες» και να προσγειώνεται ο πόνος στα ανοιγμένα δάχτυλα.

Δάκρυ να μην κυλά, να κατακάθεται κάτω απ’ τα βλέφαρα. Μετά το ξύλινο θρανίο και εκείνα τα μαθήματα με τα ρητά και τις κεντρικές ιδέες.

Και το πρωί της Κυριακής, την ώρα που ερχόταν εκείνος ο πιο γλυκός ύπνος, άγριο σήκωμα με φωνές. Εκκλησιασμός, φωνή Kυρίου κι αντίδωρο.

Μικρό χωριό, μικρές αναπνοές.

Κρυφά διαβάσματα, επαναστάσεις, ιδέες καινούργιες, ουτοπίες κι οράματα άπιαστα. Αυτός εκεί κι απέναντι οι άλλοι.

Μίσος για όλους.

Ήταν μόνος. Έτσι τον έμαθαν. Να είναι μόνος.

Έφτιαξε την πρώτη σαΐτα και ξεσπούσε στους σπουργίτες που ξεχώριζαν πάνω στην ψηλή λεύκα.

Μετά η μεγάλη πόλη. Δουλειά δεν βρήκε ποτέ. Δεν τον αγάπησε κι εκείνη η μελαχρινή με τα μεγάλα μάτια.

Απομονώθηκε.

Και άρχισε να βλέπει μόνο τον δικό του κόσμο.

Φόρεσε την ψευδαίσθηση και σκότωσε.

Και έντυσε τη ζωή του με το ίδιο μίσος που τον μεγάλωσαν.

Αποτύπωμα ψεύδους

Μεγάλα τα όργανα των αισθήσεων στις βιτρίνες και αυξομειώνεται η διάθεση των σχημάτων της θέασης.

Ουρά οι παριστάμενοι έμπροσθεν της θεατρικής παραστάσεως να αντικρίζουν και να συμμετέχουν πάραυτα στην εξέλιξη.

Και να μεγαλώνουν οι οφθαλμοί και να αγγίζουν οι ξύλινες μύτες την ερμηνεία.

Να ακούγονται οι δικαιολογίες και να αδειάζουν τα στόματα από τα φωνήεντα.

Και να χειροκροτούν και τα υπόγεια να τρέμουν από ευχαρίστηση για την ανόρθωση των μυτερών εξοχών.

Στα καταστήματα, ομολογίες της πραγματικότητας με παιχνίδια ξύλινα, για να απαλύνεται το ερμήνευμα.

Κυριαρχία των ψευδαισθήσεων και το παραμύθι στην υπηρεσία της αποκρυπτογράφησης.

Ο φακός εχθρός της φλυαρίας ανθίσταται με όλα του τα χρώματα.

Και εκείνο το κόκκινο φορώντας την εντύπωση ορίζει ακριβώς την πολιτεία της σήμερον.

Και πατώντας το πληκτροφόρο έγχορδο ακούγεται η φωνή που επαναφέρει τα βήματα στη συνέχεια της λεωφόρου.