Άλλο ένα… καλό παράδειγμα προς αποφυγήν δίνει η ελληνική τρικομματική κυβέρνηση, καθώς εκεί που οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι αντιστέκονται με νύχια και με δόντια, η Αθήνα προσφέρει «γην και ύδωρ» – στην κυριολεξία – προκειμένου να προσελκύσει έστω και έναν «ξένο» επενδυτή.

Άλλο ένα… καλό παράδειγμα προς αποφυγήν δίνει η ελληνική τρικομματική κυβέρνηση, καθώς εκεί που οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι αντιστέκονται με νύχια και με δόντια, η Αθήνα προσφέρει «γην και ύδωρ» – στην κυριολεξία – προκειμένου να προσελκύσει έστω και έναν «ξένο» επενδυτή.

Την ώρα που οι Γερμανοί βρίσκονται στα κάγκελα τρίζοντας τα δόντια στην Άνγκελα Μέρκελ προκειμένου να μη… διανοηθεί να αποδεχτεί τη νέα Οδηγία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που ανοίγει τον δρόμο (εμμέσως πλην σαφώς) για την ιδιωτικοποίηση του νερού, η ελληνική κυβέρνηση έχει βγει με την ντουντούκα για να πουλήσει όσο – όσο ποσοστά της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ.  

Συνταγή ακρίβειας
 Από την εποχή του… πυρετού των ιδιωτικοποιήσεων στην Ευρώπη, τη δεκαετία του ’90 (με σημαιοφόρο το ίνδαλμα του Έλληνα πρωθυπουργού, τη Μάργκαρετ Θάτσερ) μέχρι σήμερα, μπορεί να μην άλλαξαν πολλά, αλλά τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το νερό… οι πολίτες πήραν την εκδίκησή τους. Οι αθρόες ιδιωτικοποιήσεις των δικτύων ύδρευσης σε πολλές ευρωπαϊκές πόλεις – μεταξύ των οποίων Λονδίνο, Παρίσι και Βερολίνο – με πρόσχημα την «ανταγωνιστικότητα», τη «βελτίωση των υπηρεσιών» και την «πτώση των τιμών»… δίδαξαν (;) στους κυβερνώντες ότι επρόκειτο περί ονείρου θερινής νυκτός.
Οι τιμές εκτοξεύτηκαν στα ύψη, τα δίκτυα ύδρευσης βάρεσαν διάλυση (καθώς οι «ιδιώτες» έριχναν λιγότερα χρήματα για τη συντήρησή τους) και… τα επενδυτικά σχέδια που προέβλεπαν επέκταση των δικτύων ξεχάστηκαν στα συρτάρια. Αποτέλεσμα, οι δήμοι άρχισαν να μην ανανεώνουν τις συμβάσεις των ιδιωτών ή, σε περιπτώσεις που είχαν πουλήσει όλα τα δικαιώματα, ξεκίνησαν αγώνα μαζί με τους πολίτες προκειμένου να ξαναγοράσουν (σε τρομερά υψηλές τιμές) τις μετοχές ώστε να ανακτήσουν τον έλεγχο του δικτύου ύδρευσης. Σε ελάχιστες περιπτώσεις, όπως έγινε πρόσφατα στην Ιταλία, οι πολίτες «γλίτωσαν» (τουλάχιστον προς στιγμήν) την ταλαιπωρία, αφού είχαν την ευκαιρία να αρνηθούν την ιδιωτικοποίηση του νερού μέσω δημοψηφίσματος.
Ωστόσο, η οικονομική κρίση έδωσε στις πολυεθνικές μια ευκαιρία να ξαναμπούν στην αρένα… αφού οι δημοσιονομικές πιέσεις που ασκούνται και η ανάγκη άμεσου ρευστού φαίνεται πως προκαλούν αμνησία. Αυτήν τη φορά βέβαια, εκτός από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, που λειτουργούσαν ανέκαθεν ως «δούρειος ίππος» για το ξεπούλημα των πάντων, στο παιχνίδι μπήκε και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία, με μια οδηγία που αφορά την «παροχή χρήσης στον τομέα των υπηρεσιών» επιχειρεί να παρακάμψει τη συζήτηση περί «ιδιωτικοποίησης ή μη του νερού».

Aπλό το κόλπο
Το «κόλπο» για την προώθηση της ιδιωτικοποίησης των νερών είναι απλό: εφεξής οι άδειες παροχής χρήσης στον τομέα (όλων) των υπηρεσιών θα προκηρύσσονται μέσω της Ε.Ε… κάτι που φέρνει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση τους δημοτικούς οργανισμούς (οι οποίοι διαχειρίζονται συνήθως τα δίκτυα ύδρευσης) αφού δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τις τιμές των μεγάλων εταιρειών. Η εξέλιξη αυτή έχει εξοργίσει τους Γερμανούς, με τον Σύνδεσμο Επιχειρήσεων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να απειλεί θεούς και δαίμονες. Εμείς φυσικά στην Ελλάδα δεν «συμμετέχουμε» σε αυτήν την αντιπαράθεση. Εμείς έχουμε προεξοφλήσει τη δίψα μας ως «προαπαιτούμενο».