Τι κακό κι αυτό που έχει ξεσπάσει στη θεατρική Ελλάδα του μνημονίου! Διευθυντές κρατικών σκηνών και θεσμών δεν είναι πια καλλιτέχνες ή πνευματικοί άνθρωποι, όπως τους ξέραμε, μα κάτι μεταξύ λογιστή και μπακάλη.

Τι κακό κι αυτό που έχει ξεσπάσει στη θεατρική Ελλάδα του μνημονίου! Διευθυντές κρατικών σκηνών και θεσμών δεν είναι πια καλλιτέχνες ή πνευματικοί άνθρωποι, όπως τους ξέραμε, μα κάτι μεταξύ λογιστή και μπακάλη.

Κρατάνε ένα μπλοκάκι, μέρα – νύχτα, και σημειώνουν. Όχι ιδέες, σκέψεις ή λέξεις, αλλά νούμερα, κλάσματα, στατιστικές, εισιτήρια. Παράσταση την παράσταση, πιάτσα την πιάτσα. Όλοι τους.

Οι πιο τυχεροί, όπως ο Χουβαρδάς, κληρονόμησαν ταμείο υγιές και ολοστρόγγυλο. Άλλοι, όπως ο Χατζάκης, υπερβολικά χρέη. Ο Μιχαηλίδης της Λυρικής, τον πιο υπεράριθμο οργανισμό της Μεταπολίτευσης. Και κάποιοι εκτός συναγωνισμού, όπως ο Λούκος, ένα φεστιβάλ να το κάνουν καινούργιο. Ακόμα θυμάμαι τον μακαρίτη Στέφανο Λα-ζαρίδη, επίσης της Λυρικής – αυτόν τον απόμακρο και περίεργο τύπο που ήρθε από την ξενιτιά να μας ανοίξει τα μάτια – μακράν τον πιο επιτυχημένο καλλιτεχνικό διευθυντή της τελευταίας 20ετίας (και βάλε), να μη δίνει δεκάρα τσακιστή για οτιδήποτε άλλο εκτός από το έργο του. Και τι έργο! Αληθινή ανάσταση σε ένα είδος υπό βαθύ μαρασμό, με παραστάσεις γεμάτες νεανικό σφρίγος και παλμό, προτάσεις αληθινές, ρηξικέλευθες, σε διάλογο με την εποχή τους. Ναι, αλλά έριξε έξω το ταμείο, θα τρέξουν κάποιοι να πουν… Kι όμως. Θα τα ’φερνε πίσω τα λεφτά του ο Λαζαρίδης, αν τον αφήνανε ήσυχο, είναι η απάντηση. Αν δεν τον ξαπόστελναν από εκεί που ’ρθε οι ντόπιοι «νοικοκυραίοι», αυτοί που ήξεραν από όπερα επειδή έκλειναν θέση σε ακριβά ευρωπαϊκά θεωρεία… Αυτοί που, αντί να μειώσουν έγκαιρα το υπερβολικό κόστος ενός υδροκέφαλου οργανισμού, έδιωξαν έναν άνθρωπο με όραμα και φαντασία.

Βαρέθηκα. Ναι, βαρέθηκα να ακούω συνέχεια για λεφτά, ταμεία, απολογισμούς, ισολογισμούς. Βαρέθηκα να βλέπω τους πάντες να αναμασάνε τις άνωθεν «σοφές» εντολές των τροϊκανών και όλη μέρα να μετρούν φραγκο-δίφραγκα. Χωρίς κανείς πλέον να μιλάει για την ουσία, για τον αέρα που σαρώνει στο πέρασμά του τα πάντα. Γιατί το αληθινό καλλιτεχνικό έργο φαίνεται, ακούγεται, νιώθεται, μεταδίδεται. Όταν οι κρατικές μας σκηνές δεν παριστάνουν την ΕΛΘΕΑ που μετράει κεφάλια…

Δεν ξέρω ποιος είναι ο τρόπος να ξανακερδίσουν τα κρατικά θέατρα το χαμένο τους ρεπερτόριο. Ο Χουβαρδάς φεύγει, ο Χατζάκης έκανε εχθρούς, ο Μιχαηλίδης το παλεύει κι ο Λούκος ακόμα δεν έκατσε ξανά στην καρέκλα του. Μα, αν είναι να δούμε μια από τα ίδια, ας το ξανασκεφτούνε οι αρμόδιοι. Κι ας καθίσουν όλοι μαζί σε ένα τραπέζι να κάνουν συμπράξεις για οικονομία. Όχι, φίλε Σωτήρη και φίλε Γιάννη. Ούτε άλλη «Λωξάντρα» αντέχω, μήτε άλλη «Οδύσσεια».