Τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα στη γειτονική Ιταλία έβαλαν πολλούς σε ολόκληρη την Ευρώπη σε σκέψεις. Η απάντηση λοιπόν στην κρίση είναι η πολιτική έκπτωση;

Τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα στη γειτονική Ιταλία έβαλαν πολλούς σε ολόκληρη την Ευρώπη σε σκέψεις. Η απάντηση λοιπόν στην κρίση είναι η πολιτική έκπτωση; Το δίχως άλλο, η Ευρώπη ρέπει στον λαϊκισμό – επικίνδυνα πλέον. Αν δεχτούμε δε ότι το Κοινοβούλιο είναι ο καθρέφτης κάθε κοινωνίας – που είναι! –, τότε το είδωλο αυτής της κοινωνίας δεν είναι και τόσο γοητευτικό όπως επιμένουμε να πιστεύουμε κρατώντας τα μάτια μας κλειστά σε προφανείς αλήθειες.

Η ηγεμονική τάση των Γερμανών φαίνεται να οδηγεί για άλλη μια φορά την Ευρώπη σε επικίνδυνα μονοπάτια. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως η σπουδαία αυτή χώρα δεν αφομοιώνει τα ιστορικά της παθήματα. Μπορεί να κουνά στους άλλους διδακτικά το δάκτυλο και να «μαλώνει» σε αυστηρούς τόνους τους «κακούς» λαούς για να… πάρουν το μάθημά τους, όμως την ίδια στιγμή εκείνη για απείρως σοβαρότερα παραπτώματα με ανυπολόγιστες συνέπειες στην παγκόσμια ιστορία φαίνεται ανεπίδεκτη… μαθήσεως. Έτσι, η Ευρώπη των λαών και των οραμάτων έχει καταστεί θλιβερό αντικείμενο πολιτικής σκοπιμότητας για την επανεκλογή της Μέρκελ. Η γερμανική μικροπολιτική σκοπιμότητα στις πλάτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποκαλύπτει μια Ευρώπη αποδυναμωμένη και υποδουλωμένη στην πολιτική του Βερολίνου. Και ιστορικά όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει γερμανική ηγεμονία.
Συνέπεια της σκληρής και αδιέξοδης τιμωρητικής πολιτικής λιτότητας είναι η εξαθλίωση του ευρωπαϊκού Νότου, η οποία επεκτείνεται ασυγκράτητα και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Ήδη οι επιπτώσεις της επίμονης και αδιάλλακτης γερμανικής πολιτικής, που εκφράζεται από σπιθαμιαίες πολιτικές προσωπικότητες τύπου Σόιμπλε και Ρέσλερ, έχουν σαν αποτέλεσμα εκτός από την οικονομική εξαθλίωση των λαών και την ποιοτική υποβάθμιση των εθνικών Κοινοβουλίων.
Όσοι πίστευαν ότι οι «ασύμμετρες» ανακατατάξεις στο εγχώριο πολιτικό σκηνικό αποτελούσαν ελληνική ιδιαιτερότητα, διαψεύστηκαν από τις ιταλικές εκλογές, όπου επιβεβαιώθηκε σε μεγάλη κλίμακα μια γενικευμένη ροπή προς τον ακραίο λαϊκισμό.
Θα μπορούσε να λογιστεί σαν πολιτική παραδοξότητα το γεγονός ότι σήμερα που η χώρα μας έχει περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χρονική περίοδο την ανάγκη ενός αξιόπιστου πολιτικού δυναμικού, η σύσταση του σημερινού Κοινοβουλίου αποκαλύπτει μια μελαγχολικά επώδυνη πραγματικότητα ως προς την ποιότητά του… Ουδέποτε άλλοτε στα χρονικά της μεταπολίτευσης δεν είχε φτάσει ο πολιτικός λόγος στο σημερινό παρακμιακό επίπεδο.
Εκτός όλων των άλλων σοβαρών επίσης προβλημάτων, η είσοδος ακροδεξιών ναζιστικών στοιχείων στο Κοινοβούλιο καταβαράθρωσε το ήδη τραυματισμένο πολιτικό επίπεδο παρασύροντας τον κοινοβουλευτικό λόγο σε χυδαία – πεζοδρομιακού επιπέδου – αντιπαράθεση. Δυστυχώς, ο άκρατος λαϊκισμός αποτελεί το σήμα κατατεθέν του σημερινού Κοινοβουλίου, το οποίο δεν μπορεί να υπερηφανεύεται για τη σοβαρότητα του πολιτικού του λόγου. Σε περιόδους δύσκολες και σαν συνέπεια της σαρωτικής οικονομικής καταστροφής των πολιτών, τίθενται σε άμεσο κίνδυνο οι θεσμοί, οι ελευθερίες και οι στοιχειώδεις αρχές λειτουργίας μιας κοινωνίας. Συνήθως, σε αυτές τις περιπτώσεις, όταν στη θέση του κριτικού πνεύματος κυριαρχεί ο τυφλός θυμός και η εκδίκηση αντί της αποκατάστασης της δικαιοσύνης, δικαιώνονται οι ψευδεπίγραφες πολιτικές παροχών, τα κούφια λόγια και γενικώς ό,τι προκαλεί την αντίδραση του συστήματος εξουσίας, δίχως καμιά ωστόσο διασφάλιση ότι ο παροδικός συγκυριακός αντιπολιτευτικός λόγος μπορεί να αποκαταστήσει τις μεγάλες καταστροφές που υπέστη η ζωή των πολιτών.
Μέσα λοιπόν σε αυτό το κλίμα της ασυγκράτητης διάδοσης του λαϊκισμού – του δήθεν αντισυστημικού λόγου τύπου Γκρίλο ή, στα καθ’ ημάς, Ανεξάρτητων Ελλήνων – το μόνο που επιτυγχάνεται είναι να υποβαθμίζεται ακόμα περισσότερο ο πολιτικός λόγος, η ποιότητα της Δημοκρατίας, η αξιοπιστία των επιχειρημάτων αλλά και του ίδιου του παραζαλισμένου γενικώς εκλογικού σώματος, το οποίο όταν καλείται να υποδείξει λύσεις αδυνατεί να καταγγείλει με σαφήνεια το σύστημα, να αναδείξει την εναλλακτική πρόταση, επιδεικνύοντας πολλές φορές συμπτώματα ακραίας πολιτικής παρακμής, προκρίνοντας λύσεις που δεν στέκουν ούτε κατά διάνοια σε στοιχειώδη κριτική αποτίμηση.
Τέλος, καλό είναι να εκτιμηθεί δεόντως το γεγονός ότι σήμερα, στις μέρες της δραματικής λιτότητας, περιπτώσεις σαν του Παπαγεωργόπουλου και σε παράλληλο χρόνο σαν αυτή του Τσοχατζόπουλου – που η δράση τους δεν ήταν κρυφή, αλλά κοινό μυστικό της κοινωνίας – τιμήθηκαν πανδήμως και πολλαπλώς πάνω από δυο και τρεις φορές, υπερβαίνοντας κατά πολύ το όριο ασφαλείας της παροιμίας που θεωρεί ότι το δις εξαμαρτείν ουκ… σοφού!

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.