Η ταινία «Ζυλ και Τζιμ» του Φρανσουά Τρυφώ ίσως είναι εκείνη που μας θυμίζει περισσότερο από άλλες το όμορφο γαλλικό «νέο κύμα» του 1960.

Η ταινία «Ζυλ και Τζιμ» του Φρανσουά Τρυφώ ίσως είναι εκείνη που μας θυμίζει περισσότερο από άλλες το όμορφο γαλλικό «νέο κύμα» του 1960. Βασιζόταν σε μιαν αληθινή ιστορία που συνέβη λίγο πριν από τον Α’ Παγκόσμιο και τελείωνε με τη φράση «δεν έμεινε τίποτα». Την είχε γράψει ο Πιερ Ροσέ και μιλούσε για την περίπλοκη φιλία του με τον Φραντς και την Έλεν. Οι τελευταίοι απέκτησαν έναν γιο, τον Στεφάν. Τον Στεφάν Εσσέλ – που πέθανε πριν από λίγες μέρες, στα 95 του. Τα συντρίμμια του επόμενου πολέμου ήταν αυτά που έκαναν τον Στεφάν να προσπαθήσει ώστε να «μείνει κάτι» από όσα έδειξε στους ανθρώπους αυτή η καταστροφή.
Δούλεψε γι’ αυτόν τον σκοπό τον 20ό αιώνα και συνέχισε και τον 21ο όταν, σε «βιβλική» πλέον ηλικία, έγινε η έμπνευση για ένα άλλο «νέο κύμα». Το βιβλίο του «Αγανακτήστε» λατρεύτηκε στη Γαλλία (όπως πρώτο έγραψε το «Ποντίκι art», πριν αρχίσουμε να συζητάμε για τους «Αγανακτισμένους») και μετά ξεσήκωσε ένα κύμα που ξεχείλισε τις πλατείες της Ευρώπης.
«Το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί» έλεγε «είναι η αδιαφορία. Το να χάσουμε την ικανότητα να θυμώνουμε. Τότε δεν θα κάνουμε τίποτα για να βελτιώσουμε καταστάσεις». Ο ίδιος δεν αδιαφόρησε ποτέ για όσα συμβαίνουν γύρω του. Βγαίνοντας από το Μπούχενβαλντ, όπου είχε φυλακισθεί εξαιτίας της εβραϊκής καταγωγής του, συνεργάστηκε στη σύνταξη της Χάρτας για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. «Ένιωσα πως έπρεπε να βιαστούμε, να μη μας εξαπατήσει η υποκρισία των νικητών που δήλωναν θιασώτες αξιών που δεν είχαν πρόθεση να ακολουθήσουν. Έπρεπε να τους επιβάλουμε αξίες» γράφει στο βιβλίο. «Αυτή η οικουμενική διακήρυξη οφείλει πολλά στο πνεύμα της Αντίστασης και στην αποστροφή προς τον φασισμό». Αυτήν τη διακήρυξη υποστήριζε και επικαλείτο έως το τέλος της ζωής του (συχνά προκαλώντας την οργή ανθρώπων με τους οποίους είχε κοινή καταγωγή, όπως συνέβη όταν ζήτησε το μποϊκοτάζ των ισραηλινών προϊόντων εξαιτίας του Παλαιστινιακού), μιλώντας περί «δικτατορίας των αγορών», «κοινωνικής αδικίας», «ξενοφοβίας».
Κι όλα αυτά ενώ θα μπορούσε να επαναπαυθεί στις δάφνες του αντιστασιακού, στην καριέρα του ως διπλωμάτη ή στις επιφανείς γνωριμίες του. Υπήρξε, δηλαδή, μια «ζωντανή διάψευση» της προκατάληψης η οποία θεωρεί την πολιτική κάτι «γκρίζο», «βρόμικο», «μικροπρεπές», «κυνικό», κάτι που μόνο «κάποιοι άλλοι» διαμορφώνουν και στο οποίο καλό είναι να μην παραμπλεκόμαστε γιατί «έτσι κι αλλιώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα».

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.