Με εξετάσεις θα μπαίνουν, λέει, από του χρόνου οι μαθητές και οι μαθήτριες στα Πειραματικά Γυμνάσια και Λύκεια της χώρας. Για τα Πρότυπα – Πειραματικά Δημοτικά Σχολεία θα ισχύει, όπως σήμερα, η κλήρωση.

Με εξετάσεις θα μπαίνουν, λέει, από του χρόνου οι μαθητές και οι μαθήτριες στα Πειραματικά Γυμνάσια και Λύκεια της χώρας. Για τα Πρότυπα – Πειραματικά Δημοτικά Σχολεία θα ισχύει, όπως σήμερα, η κλήρωση.

Το ζήτημα δεν είναι απλώς εκπαιδευτικό, αλλά πολιτικό και βαθύτατα πολιτιστικό. Αφελώς, νομίζω, έσπευσαν να ζητωκραυγάσουν κάποιοι για την «επιστροφή της αριστείας», λέγοντας ότι, αφού τα δημόσια σχολεία πάνε απ’ το κακό στο χειρότερο, ε, ας φτιάξουμε τουλάχιστον στελέχη για την αυριανή ελίτ.

Δύο είναι οι παρεξηγήσεις εδώ. Η πρώτη και σοβαρότερη έχει να κάνει με τον σκοπό αυτών των ιδρυμάτων. Όχι, τα πειραματικά καθόλου δεν είναι σχολεία για την ελίτ! Καθόλου δεν είναι εργαστήρια «παραγωγής αριστούχων αποφοίτων από άριστους εκπαιδευτικούς»! Αυτές είναι χυδαία αριστοκρατικές, ρατσιστικές αντιλήψεις. Ο σκοπός τους είναι άλλος: να δοκιμάζονται εκεί πρώτα νέες, πρωτοποριακές μέθοδοι διδασκαλίας, διοίκησης και λειτουργίας, οι οποίες μετά θα εξαπλώνονται σε όλα, μα όλα, τα δημόσια σχολεία της Ελλάδας.

Η δεύτερη παρεξήγηση έχει να κάνει με τη χρήση των όρων. Άλλο θα πει «πρότυπο», άλλο «πειραματικό». Πρότυπο είναι το σχολείο όπου κορυφαίοι διδάσκοντες διδάσκουν κορυφαίους μαθητές. Πειραματικό είναι το σχολείο όπου οι διδάσκοντες δοκιμάζουν, παράλληλα με το κανονικό πρόγραμμα, καινοτομίες, οι οποίες μετά θα εφαρμοστούν παντού – ακριβώς όπως το περιγράψαμε προηγουμένως.

Το μακρινό 1985, το ΠΑΣΟΚ κατήργησε τα «πρότυπα» θεωρώντας τα, όχι άδικα, ελιτίστικα. Τσάτρα – πάτρα, τα ενοποίησε με τα «πειραματικά» σε μία νέα κοινή κατηγορία: τα «πρότυπα – πειραματικά σχολεία». Έκτοτε το κράτος τα εγκατέλειψε στη μοίρα τους και στον πατριωτισμό εκπαιδευτικών και γονέων. Ισοπεδώθηκαν προς τα κάτω. Τον πειραματικό τους ρόλο δεν τον έπαιξαν ποτέ.

Σήμερα, το υπουργείο Παιδείας θεσπίζει εξετάσεις για τα Πειραματικά Γυμνάσια και Λύκεια, αγνοώντας ότι σε μία τάξη γεμάτη με αριστούχους μαθητές εφαρμόζονται συνήθως προγράμματα τα οποία για τον μέσο μαθητή είναι δύσκολα και αντιπαιδαγωγικά.

Ο κίνδυνος είναι ορατός: σχολεία – βιτρίνες θα κρύψουν (που λέει ο λόγος, τώρα που μια ολόκληρη κοινωνία έχει ξεβρακωθεί…) την κακοδαιμονία της δημόσιας πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, της παραδομένης στην αδιαφορία και την παπαγαλία, εκτός ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων.

Αντί η κυβέρνηση να ρίξει στο φιλότιμο – γιατί από λεφτά, άσ’ τα να πάνε… –, εμπνευσμένους εκπαιδευτικούς και να τους αφήσει να κάνουν τη δουλειά τους στα πρότυπα – πειραματικά σχολεία, με αντιπροσωπευτικό μαθητικό πληθυσμό, δηλαδή με κλήρωση, επαναφέρει τις εξετάσεις. Και εξαγγέλλει ότι θα ιδρυθούν κι άλλα τέτοια Γυμνάσια και Λύκεια σε όλη τη χώρα, και μάλιστα ορισμένα Επαγγελματικά, «συνδεδεμένα με την αγορά εργασίας» (την… ποια;).
Υποσχεσιολογία της δεκάρας, χυδαίος πολιτικαντισμός, την ώρα που οι τροϊκανοί και οι ντόπιοι υπηρέτες τους τσακίζουν αλύπητα τα Μουσικά και Καλλιτεχνικά Σχολεία. Ποιος τους πιστεύει;