Ας μην επανέλθουμε στην περιπλοκότητα της πολυεπίπεδης κρίσης που πλήττει τη Γηραιά Ήπειρο…

Ας μην επανέλθουμε στην περιπλοκότητα της πολυεπίπεδης κρίσης που πλήττει τη Γηραιά Ήπειρο… Ούτε στον τρόπο με τον οποίο η επονομαζόμενη «χρηματοπιστωτική κρίση» μετεξελίχθηκε σε «κρίση χρέους» που, με τη σειρά της, μετατρέπεται σε «κρίση ανεργίας», η οποία απειλεί να τινάξει εκ των έσω τα πάντα στον αέρα. Θα σταθούμε λίγο σε μια άλλη «διασπαστική» δυναμική, που υποβαθμίζεται παρά το γεγονός ότι ισχυροποιείται μέρα με τη μέρα.

Το ενδιαφέρον όλων στρέφεται στις… ακροβασίες της Ευρωζώνης. Τα στοιχήματα γύρω από την «επιβίωση» της νομισματικής ένωσης εξακολουθούν να απασχολούν τα ΜΜΕ. Το Βερολίνο συνεχίζει να επιδίδεται σε ένα υπόγειο μπρα ντε φερ με στόχο την οριστική μετάλλαξη της Ευρωζώνης σε γερμανική «αυτοκρατορία». Όσο συμβαίνουν όλα αυτά, γεννιέται ένας νέος… κίνδυνος διάλυσης του «ευρωπαϊκού εγχειρήματος». Και αυτός δεν είναι άλλος από το χάσμα που βαθαίνει ανάμεσα στους 17 της Ευρωζώνης και τους υπόλοιπους 10 «ξεχασμένους» εταίρους, οι οποίοι δείχνουν δειλά δειλά τα πρώτα σημάδια «αυτονόμησης».
Από τη στιγμή που ξέσπασε η κρίση στην Ευρώπη και ασχέτως με τον – παρανοϊκό – τρόπο με τον οποίο αποφάσισαν οι Βρυξέλλες να την αντιμετωπίσουν, το παιχνίδι μεταφέρθηκε στην Ευρωζώνη. Οι συναντήσεις κορυφής αφορούσαν τη δημιουργία μηχανισμών και τη λήψη μέτρων για την επιβίωση της Ευρωζώνης. Οι όποιες «μάχες» δόθηκαν ανάμεσα σε στρατόπεδα που ζητούσαν «επιτάχυνση» ή «επιβράδυνση» της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης κατά μήκος των συνόρων της Ευρωζώνης. Όλο αυτό το διάστημα, ουδείς ασχολήθηκε με τη διατήρηση της συγκολλητικής ουσίας ανάμεσα στα υπόλοιπα, επίσης δοκιμαζόμενα, κράτη – μέλη της Ε.Ε. Έτσι, ενώ η οικονομική, κοινωνική και πολιτική κρίση συνεχίζει να μαίνεται, έχουν αρχίσει να διακρίνονται «υπο-ομάδες» χωρών που αποστασιοποιούνται – για διαφορετικούς λόγους – από τις Βρυξέλλες.
Οι αντιδράσεις βέβαια των 10 έναντι των εξελίξεων είναι πολύ διαφορετικές. Ορισμένες χώρες, όπως η Πολωνία και η Τσεχία, είδαν την κρίση ως «προειδοποίηση» και αποφάσισαν την αναστολή του χρονοδιαγράμματος ένταξής τους στη νομισματική ένωση. Άλλες, όπως η Σουηδία και η Βρετανία, δήλωσαν κάθετα αντίθετες στην τραπεζική ένωση, ενώ το Λονδίνο και η Πράγα αρνούνται να υπογράψουν το Δημοσιονομικό Σύμφωνο. Η Ρουμανία, η Βουλγαρία και η Κροατία, όπου οι τεράστιες θυσίες για χάρη της περίφημης «ένταξης» επιβραβεύονται με άγρια λιτότητα, βιώνουν με απογοήτευση τις εξελίξεις. Χωρίς να έχουν απολαύσει τις «χρυσές» εποχές, καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα και βλέπουν τα κονδύλια συνοχής να εξανεμίζονται. Κι όμως, τον πρωταγωνιστικό «ρόλο» στον δρόμο που θα πάρουν τελικά τα μη μέλη της Ευρωζώνης ίσως να μην τον παίξουν οι Βρυξέλλες, αλλά η Μόσχα. Και αυτό διότι πολλές από τις 10 χώρες επηρεάζονται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο από την ισχυροποίηση του Κρεμλίνου.

Στροφή προς Ρωσία
Σε αυτό το πλαίσιο, δεν θα πρέπει να μας αιφνιδιάσει μια πιθανή στροφή ορισμένων «παραμελημένων» ευρωπαϊκών χωρών (κεντρικής Ευρώπης αλλά και Βαλκανίων) προς τη Ρωσία. Παρομοίως, οι (οικονομικά ισχυρές) σκανδιναβικές χώρες αντιμετωπίζουν με ολοένα και μεγαλύτερο σκεπτικισμό τις Βρυξέλλες και φαίνεται να «πλησιάζουν» τις χώρες της Βαλτικής την ώρα που οι τελευταίες έχουν ανάγκη σύναψης νέων συμμαχιών ώστε να ξεπεράσουν την αμηχανία τους έναντι της επιστροφής της Μόσχας.

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.