Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά γίνεται μάθημα για να αντιμετωπίζουμε τα γεγονότα. Η Ιστορία είναι η συλλογική μνήμη και όπως ένας άνθρωπος μαθαίνει από τα λάθη που έκανε έτσι μπορεί να μάθει και μια κοινωνία όταν τις τύχει κάτι αντίστοιχο με το παρελθόν της..

Γράφει ο Sakis Lykos

Μιάς και είμαι αντιρρησίας της είδησης για αυτή τη βδομάδα θα προσπαθήσω αναγνώστη μου να σου φέρω ειδήσεις του μέλλοντος που θα βιώσεις κάποια στιγμή, ψάχνοντας το παρελθόν.

Η ιστορία ΔΕΝ επαναλαμβάνεται, αλλά γίνεται μάθημα για να αντιμετωπίζουμε τα γεγονότα. Η Ιστορία είναι η συλλογική μνήμη και όπως ένας άνθρωπος μαθαίνει απο τα λάθη που έκανε έτσι μπορεί να μάθει και μια κοινωνία όταν τις τύχει κάτι αντίστοιχο με το παρελθόν της..

Στην Ιταλία τα χρόνια 1919 και 1920 είναι γνωστά ως η "Η κόκκινη Διετία" . Οι εργαζόμενοι άρχισαν ένα κύμα απεργιών και συνερρευσαν στα συνδικάτα και στο Σοσιαλιστικό κόμμα που τα μέλη του ανήλθαν απο 50.000 σε 200.000. Το καλοκαίρι του 1919 έγινε 3ήμερη γενική απεργία αλληλεγκύης με την επαναστατική Ρωσία. Την άνοιξη του 1920 στο Τορίνο οι εργάτες της μεταλλοβιομηχανίας έκαναν μια σκληρή αλλά ανεπιτυχή απεργία που στόχευε στο να υποχρεώσει τους εργοδότες να αναγνωρίσουν τα εργοστασιακά συμβούλια που είχαν δημιουργηθεί..

Τα συμβούλια αυτά σύμφωνα με τη εφημερίδα Ordine Nuovo του Αντόνιο Γκράμσι θεωρούσαν ότι αποτελούσαν την απαρχή των Ιταλικών Σοβιέτ.. Οι κινητοποιήσεις έφθασαν στο απόγειο τον Άυγουστο του 1920. Εργάτες μηχανουργικών εργοστασίων στο Μιλάνο εντέδρασαν στο lockout καταλαμβάνοντας τα εργοστάσια. Μέσα σε 4 ημέρες το κίνημα εξαπλώθηκε σε όλο τον κλάδο της μεταλλουργίας με τη συμμετοχή 400.000 εργατών. " Όπου υπήρχε εργοστάσιο, αποβάθρα, χαλυβουργείο, σιδηρουργείο, χυτήριο στο οποίο εργαζόταν metallos, εμφανιζόταν μια νέα κατάληψη" [P.Spriano,The occupation of the Factories,Italy 1920 -σελ 60]

Εκτιμάται πως 100.000 εργάτες αλλων βιομηχανικών κλάδων ακολούθησαν το παράδειγμα των εργατών μετάλλου. Οι άνθρωποι άρχισαν να πιστέυουν πως αγώνας δέν ήταν μόνο οικονομικής φύσης. Άρχισαν να κατασκευάζουν και να αποθηκεύουν όπλα στα εργοστάσια. Συνέχισαν την παραγωγή επειδή πίστευαν ότι εγκαινίαζαν μια νέα κοινωνία βασισμένη στον εργατικό έλεγχο. " Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες με όπλα ή χωρίς που εργάζονταν, κοιμούνταν μέσα στα εργοστάσια και τα φρουρούσαν. Θεωρούσαν πώς οι εξειρετικές ημέρες που ζούσαν ήταν η επνασταση στη πράξη". [[P.Spriano,The occupation of the Factories,Italy 1920 -σελ 21,22] Η κυβέρνηση παρέλυσε. Στο Νότο οι αγρότες που επέστεψαν απο τον πόλεμο αρχισαν αυθόρμητα να μοιράζουν τη γή. Οι στρατιώτες στην Ανγκόνα στασίασαν για να μην τους στείλουν να πολεμήσουν στην Αλβανία.

Ο πρωθυπουργός Τζολίτι φοβόταν να υποκινήσει εμφύλιο πόλεμο που δεν θα μπορούσε να κερδίσει. Πόνταρε όμως στην υπόθεση ότι οι ηγέτες του Σοσιαλιστικού κόμματος δεν θα αμφισβητήσουν την απόφαση των συνδικαλιστών αρχηγών, οι οποίοι θα συμφωνούσαν να λήξει ειρηνικά η αντιπαράθεση και θα έδινε χρόνο στους εργοδότες να δώσουν τη μάχη τους κάποια άλλη στιγμή. Αποδείχθηκε πώς είχε δίκιο. Το Σοσιαλιστικό κόμμα αποφάσισε επισημα πώς οι καταλήψεις εργοστασίων ήταν ευθύνη της συνδικαλιστικής ηγεσίας και μια ειδική σύσκεψη της ομοσπονδίας τους, αποφάσισε με ψήφους 3 έναντι 2 να απορρίψει το κάλεσμα για επανάσταση και να καταλήξει σε συμφωνία με τους εργοδότες.
Οι εργάτες μετάλου απαγοητεύτηκαν και ηττήθηκαν. Είχαν παλέψει για την επανάσταση και το μόνο που πήραν ήταν μερικές μικρές βελτιώσεις στο μισθό και τις συνθήκες εργασίας.. [Απο το βιβλίο του Κρίς Χάρμαν "Λαϊκη Ιστορία του Κόσμου] (Το δίδαγμα της ιστορίας είναι πώς οι συνδικαλιστές διαχρονικά διαφθείρονται απο τα αλλισβερίσια με τους πολιτικούς και τους εργοδότες.

Επίσης πως τα εργατικά συμβούλια δεν αναπτύχθηκαν όπως πιστέυουν πολλοί μόνο στη Ρωσία,αλλά γίνεται αναγκαιότητα όταν οι καπιταλιστικές ψευδαισθήσεις καταρρέουν απο κάποια οικονομική κρίση. Την προηγούμενη δεκαετία αυτό έγινε στη Λατινική Αμερική όπου οι εργάτες κατέλαβαν εργοστάσια (με πιο κλασικό παράδειγμα το εργοστάσιο πλακιδίων Zanon- προτέινω να δείτε το ντοκιμαντέρ "The Take" της Naomi Klein). Το ίδιο φυσικά έχει αρχίσει να συμβαίνει στην Ελλάδα (Βλέπε Βιομηχανική Μεταλλευτική στη Θεσσαλονίκη,το οποίο μάλιστα προκαλεί και διεθνή στήριξη [http://www.palo.gr/cluster/articles/politikh-nea/628/?clid=7001057 ]

Αυτό για να έχουμε στα υπόψη μας όταν θα αρχίσει ο διαχρονικός ταξικός πόλεμος μεταξύ εργασίας-εργοδοσίας και να ξέρουμε ποιός έχει το δίκιο με το μέρος του, μιάς και οι εργοδοσία έχει πρόσβαση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης επηρεάζοντας μυαλά και διαλύοντας οτι αντιτίθεται στα συμφέροντά της..

 (Τα κείμενα των «Ρεπόρτερ στο δρόμο» δεν υφίστανται επεξεργασία και εκφράζουν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους)