Είναι η δεύτερη φορά που η Κύπρος λεει όχι στις κοινοτικές (γερμανικές) επιτάσσεις. 

Του Γεράσιμου Ζορμπά

Είναι η δεύτερη φορά που η Κύπρος λεει όχι στις κοινοτικές (γερμανικές) επιτάσσεις. Το πρώτο όχι , (στο σχέδιο Ανάν)το εισέπραξε ο γερμανός επίτροπος Βερχόιγκεν( είχε τις εξωτερικές υποθέσεις) ο οποίος το έφερε βαρέως γιατί θεώρησε ότι γελοιοποίηθηκε.

Είχε ανοιχθεί πολύ διότι ηταν σίγουρος ότι το σχέδιο Ανάν στο οποίο οι υπηρεσίες του είχαν συμμετάσχει ενεργά στην εκπόνηση, θα περνούσε χωρίς ιδιάτερη δυσκολία. Ετσι τού είχαν πεί οι Κύπριοι πολιτικο-διοικητικοί παράγοντες. Ετσι τον είχαν διαβεβαιώσει και ο Σημίτης και ο Παπανδρέου. Ούτε φαντάσθηκε ότι μια κουτσουλιά , λίγα μίλια από τη Τουρκία, θα έλεγε ένα τρανταχτό όχι. Ετσι η καυτή πατάτα ξανάλθε στα χέρια της Ευρωπαικής Ενωσης ( η οποία εξακολουθεί να μην ξέρει τι να τη κάνει).

Το δεύτερο όχι το εισπράττει πάλι Γερμανός, ο Σόιμπλε. Ας μη γελοιόμαστε. Ο νεαρός και άπειρος ολλανδός πρόεδρος της Ευρωομάδας Jeroen Dijsselbloem στηρίζεται στον γερμανό υπουργό και για τα τεχνικά στον φιλανδό επίτροπο Ολι Ρέν. Ούτε έχει τη βαθιά ευρωπαική συνείδηση του Γιούνκερ, τη πολύχρονη εμπειρία του, η την απόλυτη ανεξαρτησία του λόγου του. Εξ άλλου αστραπιαία αμέσως μετά το ναι του Μιχάλη Σαρρή, ο γερμανός υπουργός απαίτησε την άμεση παύση ροής χρημάτων από και προς τις κυπριακές τράπεζες. Τα περί θεμάτων αρχής και φορολογικού παραδείσου ηταν το πρόσχημα.

Στη πραγματικότητα –και εδώ διαφέρει η περίπτωση της Κύπρου από την Ελλάδα- οι Κύπριοι φορολογούμενοι ηταν η παράπλευρη απώλεια μιας εκδικητικής πολιτικής που στόχο είχε τους καταθέτες. Ολα αυτά όμως θρυμματίζουν την υποτιθέμενη αλληλεγγύη μεταξύ των Κρατών Μελών μιας υποτιθέμενης Ευρωπαικής Ενωσης που μοιάζει όλο και περισσότερο με τον πύργο της Πίζας. Εαν το οικοδόμημα δεν πέφτει είναι γιατί τα πρώτα θεμέλια είναι γερά. Η άκριτη « απόφαση » της Ευρωομάδας δίνει την εντύπωση σουλτανικού διατάγματος, λες και η ΕΕ δεν κινείται σε ένα σύστημα Δικαίου. Με το πρόσχημα της κρίσης έχουμε ξεχάσει παντελώς ότι όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ έχουν υπογράψει την ( υποχρεωτική) Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, η οποία δεν επιτρέπει τέτοιους περιορισμούς των περιουσιακών δικαιωμάτων, η δημεύσεις, η μπλοκαρίσματα λογαριασμών χωρίς κανόνες και κριτήρια. Δεν φτάνει να λέμε γενικόλογα οτι το απαιτεί το δημόσιο συμφέρον.

Το ξέχασε ο πρόεδρος της Ευρωομάδας, το ξέχασε η Επιτροπή , το ξέχασε ο Jörg Asmussen, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΚΤ, ο οποίος δήλωσε απερίφραστα ότι οι κυπριακές αρχές είχαν ήδη πάρει μέτρα για το πάγωμα των λογαριασμών , αλλά το ξέχασε και ο Κύπριος υπουργός οικονομικών, Μιχάλης Σαρρής. Σαν δεύτερος Στουρνάρας υποστήριξε τη λύση με τη δικαιολογία ότι «σε σύγκριση με άλλες λύσεις, αυτό είναι το λιγότερο δαπανηρό». Αυτό εξ άλλου υποστήριξε και ο Στουρνάρας. Είναι λογικό λοιπόν ο τελευταίος να είναι οργισμένος ( οπως ακριβώς ο Βερχόιγκεν) αφού θεωρεί ότι οι Κύπριοι τον εξέθεσαν. Μήπως εξέθεσε ο ίδιος τον εαυτό του στους Κύπριους; Οταν οι κανόνες δικαίου λυγίζουν , τότε συνήθως κερδίζει η πολιτική. Οταν όμως, συνθλίβονται οι κανόνες δικαίου τότε χάνει ολόκληρη η κοινωνία. Πέρα όμως από τη νομική διάσταση, που φαίνεται ότι κανένα δεν ενδιαφέρει, υπάρχει και η πολιτική διάσταση, δηλαδή αφενός η γενικώτερη μείωση της εμπιστοσύνης των καταθετών στην τραπεζική πίστη στην Ευρωζώνη και αφετέρου η ανάγκη οριοθέτησης της έννοιας της ευρωπαικής αλληλεγγύης .

Τα δύο όχι είναι η έκφραση της αξιοπρέπειας ενός λαού. Αυτός είναι που παίρνει τη τελική απόφαση και όχι εκείνοι που βάζουν την υπογραφή τους χωρίς να ρωτήσουν αυτούς που αντιπροσωπεύουν. Αυτός βεβαίως θα πληρώσει και το τίμημα της αξιοπρέπειας.Οποια και άν είναι η επόμενη ημέρα για τους Κύπριους, πάντως η μπάλα επεστράφη στην Ενωμένη Ευρώπη. Από την άλλη πλευρά θα πρέπει και αυτή η άμοιρη βουλή των Ελλήνων να συζητά, στο ανάλογο επίπεδο, με τον πρωθυπουργό πριν πάει στο Ευρωπαικό Συμβούλιο και με τους Υπουργούς πριν πάνε στα Συμβούλια. Οι βουλευτές δεν είναι δημοσιογράφοι για να τους γίνεται πρες – κόνφερανς μετά τις συνενδριάσεις. Σε δέκα μήνες θα έχουμε και πάλι τη προεδρία.

Δεν φτάνει να στείλει η Ελλάδα μια σειρά υπάλληλους στη Μόνιμη Αντιπροσωπεία. Χρειάζονται, κυρίως σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία, συντονισμένες ενέργειες Βουλής και Κυβέρνησης. Δόξα τω θεώ έχουμε εν ζωή τέσσερις πρώην επιτρόπους και μία εν ενεργεία που μπορούν συλλογικά να μεταφέρουν την εμπειρία και τη γνώση τους από τις Βρυξέλλες τόσο στη Κυβέρνηση όσο και στη Βουλή. Αλλοιώς οι προτεραιότητες της ελληνικής προεδρίας θα είναι, κατά 99%, οι προτεραιότητες της Επιτροπής και η προεδρία θα είναι διεκπεραιωτικού χαρακτήρα.

Η ελληνική προεδρία θα βρεθεί μπροστά σε μια Επιτροπή αδύναμη και προετοιμάζουσα την αναχώρηση της, με ένα ανύπαρκτο κατ’ ουσία ευρωκοινοβούλιο λόγω εκλογών τον Μάιο του 2014 , με ένα σκληρό γερμανικό οικονομικό επιτελείο και μια συντροφική αλλά ισχνή Γαλλία. 

(Τα κείμενα των «Ρεπόρτερ στο δρόμο» δεν υφίστανται επεξεργασία και εκφράζουν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους)