Ακούγοντας παρά τη θέλησή μου διάφορα πρόσφατα αλλά και παλαιότερα άσματα της εποχής, νοσταλγώ τις φωνές των τραγουδιστών των παλιότερων γενεών.

Ακούγοντας παρά τη θέλησή μου διάφορα πρόσφατα αλλά και παλαιότερα άσματα της εποχής, νοσταλγώ τις φωνές των τραγουδιστών των παλιότερων γενεών. Ξαφνικά από το πολύ μάρκετινγκ, από την «ιδιαίτερη σημασία στη λεπτομέρεια», από τον υπερβάλλοντα εκσυγχρονισμό και τα πρωτοποριακά βιντεοκλίπ κι από το εμπνευσμένο κόνσεπτ, το ελληνικό τραγούδι γέμισε με μπούτια, στήθη και σπάλες. Και αναρωτιέται κανείς: Σταμάτησαν να υπάρχουν οι ωραίες φωνές στη χώρα; Πού ο Νταλγκάς, η Εσκενάζυ, ο Παπάζογλου, η Αμπατζή, ο Τούντας, η Παπαγκίκα, ο Κατσαρός, η Νίνου, ο Γαβαλάς, ο Γούναρης; Πού ο Στέλιος Καζαντζίδης – που έτσι κι αλλιώς είναι εκτός συναγωνισμού –, ο Αναγνωστάκης, ο Αγγελόπουλος, ο Κόκοτας, ο Βογιατζής, ο Πάριος, η Μοσχολιού; Πού ο Στράτος, η Πόλυ Πάνου, η Τζένη Βάνου, η σπουδαία Γιοβάννα, η Μαρινέλλα, η Αλεξίου, η Βιτάλη, ο Νίκος Παπάζογλου και τόσοι άλλοι που μου διαφεύγουν, έτσι από στήθους που τους αναφέρω… Τι απέγιναν όλες εκείνες οι φωνάρες που υπηρετούσαν το ελληνικό τραγούδι; Εκτός από δυο – τρεις περιπτώσεις που διασώζονται στις μέρες μας, κυριαρχούν οι γελωτοποιοί και οι ημίγυμνες καλλονές που παριστάνουν ότι τραγουδούν και οι ακροατές τους που επίσης παριστάνουν ότι ακούν και διασκεδάζουν. Ελπίζω με την κρίση να επανακτήσουμε – εκτός πολλών άλλων – τη χαμένη μας μουσικότητα…

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.