Πόσο ελκυστικές είναι καμιά φορά οι αντιφάσεις στους ανθρώπους. Γοητευτικές, αλλά συγχρόνως καταστροφικές. Δίπολα προσωπικότητας που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην υπερβολή, την κατάχρηση, την αυτοκαταστροφή και την αυτοχειρία.

Πόσο ελκυστικές είναι καμιά φορά οι αντιφάσεις στους ανθρώπους. Γοητευτικές, αλλά συγχρόνως καταστροφικές. Δίπολα προσωπικότητας που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην υπερβολή, την κατάχρηση, την αυτοκαταστροφή και την αυτοχειρία. Η Κατερίνα Γώγου, για παράδειγμα, θα μπορούσε να είναι δύο… άνθρωποι. Άλλη η Κατερίνα, άλλη η Γώγου. Η πρώτη ένα σαχλοκούδουνο του σινεμά, που χόρευε τουίστ με τον Τζανετάκο και μασούσε τσίχλα σαν κατσίκα. Ποτέ στην πρώτη γραμμή, ποτέ ηρωίδα, πάντα στην άκρη του κάδρου, να προσφέρει απλόχερα μια ελαφρότητα που τόσο είχε ανάγκη ο υπερεκτιμημένος ελληνικός κινηματογράφος της δεκαετίας του ’60 που συνοψίζεται σε ναζιάρικα τσα-τσα και σκέρτσα, «αμερικανικά» ρομάντζα και χάπι εντ.
Η πραγματική ζωή, όμως, της Γώγου μόνο χάπι εντ δεν είχε. Το ντοκιμαντέρ του Αντώνη Μποσκοΐτη «Κατερίνα Γώγου – Για την αποκατάσταση του μαύρου» (προβάλλεται στον κινηματογράφο «Τριανόν») μας θυμίζει την οδυνηρή διαδρομή αυτής της καταραμένης περσόνας, που ξεκίνησε στα μάτια των πολλών ως χαριτωμένο μουτράκι και κατέληξε στα μάτια των λίγων, των πιο ψαγμένων, χρονικογράφος μιας κοινωνίας που σάπιζε στα θεμέλιά της, αιμορραγούσε στην ύπαρξή της και φλεγόταν από αδικία και ανισότητα. «Αγκάλιασε» με τους στίχους της πρεζάκια, μετανάστες, κατατρεγμένους, δυστυχισμένους. Τριγυρνούσε στα Εξάρχεια σαν φρικιό, ένα αλλόκοτο πλάσμα, που δεν μπορούσε να βρει καταφύγιο ούτε στην πιο ζωντανή και παλλόμενη γειτονιά της Αθήνας. Ναι, η Κατερίνα Γώγου μίλησε για όλα αυτά, με ρεαλισμό που σόκαρε, με φόρα που έπνιγε τον αναγνώστη και με πάθος που έκανε ακόμα και την ίδια να ασφυκτιά. Έχει τόσο δίκιο ο ποιητής Θανάσης Νιάρχος όταν λέει στην κάμερα: «Τα άτομα αυτά που νομίζουμε ότι αυτοκαταστρέφονται, στην πραγματικότητα αναλαμβάνουν να ξεχρεώσουν λογαριασμούς που διστάζουν να ξεχρεώσουν οι άλλοι».
Ο σκηνοθέτης αποκρυπτογραφεί το πορτρέτο της μέσα από μαρτυρίες ανθρώπων που την έζησαν ή που τη θαύμασαν, που την κατάλαβαν ή που επηρεάστηκαν από αυτή. Για τους περισσότερους η Γώγου θα είναι πάντα η εικόνα της θλιμμένης ποιήτριας που απαγγέλλει στίχους την ώρα που εκτυλίσσεται το μακελειό της «Παραγγελιάς» του Παύλου Τάσιου. Μια απεγνωσμένη φιγούρα που τρίβει με λύσσα το κόκκινο κραγιόν από τα χείλη της και προειδοποιεί: «Ξέρω πως ποτέ δεν σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο στόχος. Το νου σου ρε!».

Ακολουθήστε το topontiki.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν.