Μετά την «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη, ο σκηνοθέτης Πάνος Αγγελόπουλος ανεβάζει «Το Υπόγειο» του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. 

Μετά την «Ασκητική» του Νίκου Καζαντζάκη, ο σκηνοθέτης Πάνος Αγγελόπουλος ανεβάζει «Το Υπόγειο» του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Τα δύο εμβληματικά έργα δεν είναι εύκολο να ανέβουν στο θεατρικό σανίδι. Κι όμως,
αυτός πήρε το ρίσκο να θεατροποιήσει αυτά τα δύο φιλοσοφικά έργα, που στόχο έχουν να θέσουν μόνο μεγάλα ερωτήματα της ζωής. Γιατί; «Η δραματοποίηση τέτοιων έργων δίνει στους θεατές ερεθίσματα να διεισδύσουν πιο αληθινά στο κείμενο», απαντά ο σκηνοθέτης. Και συνεχίζει: «Ντοστογιέφσκι και Καζαντζάκης αναζητούν το φως και μέσα από αυτή την αναζήτηση καλούν κάθε έναν ως μάρτυρα. Θέλουν να μας προτρέψουν να σκεφτόμαστε με ελεύθερη βούληση, γιατί αλλιώς αυτό δεν είναι ζωή, μα η αρχή του θανάτου. Ανέβασα αυτά τα έργα πιστεύοντας πως μ’ αυτό τον τρόπο συμβάλλω στο να ξαναβρεί ο θεατής τον βασικό στόχο, την απόλυτη ελευθερία».

Γεννήθηκε στο Αίγιο. Αυτό που τον οδήγησε στα απαιτητικά μονοπάτια της σκηνοθεσίας είναι, όπως λέει, «ο πλούτος των παιδικών μου εικόνων αλλά και οι συλλογικές παραστάσεις που είχα συλλέξει από τον τόπο μου και τους προγόνους μου». Η πρώτη ταινία που είδε και τον εντυπωσίασε είναι, όπως θυμάται, «Ο πόλεμος των κουμπιών» του Yv Robert. Mία ταινία του 1962, με θέμα μια συμμορία νεαρών αγοριών, που πολεμά τα συνομήλικα νεαρά αγόρια σ’ ένα γειτονικό χωριό της Γαλλίας. «Ήταν ένας πόλεμος πίστης και τιμής, ο οποίος ακόμα μένει ζωντανός».

Αρχικά, σπουδάζει υποκριτική και θεατρική σκηνοθεσία στην Αθήνα και κινηματογράφο στο Λονδίνο. Αργότερα, θα διδαχθεί Ιστορία της Τέχνης στη Ρώμη, και για μία ακόμα φορά θέατρο και κινηματογράφο. Κάνει πράξη όλα όσα μαθαίνει σε Ελλάδα και εξωτερικό. Τη δεκαετία του ’90, θ’ ανεβάσει σε ελληνικά και γερμανικά θέατρα τη «Σπασμένη Στάμνα» του Κλάιστ αλλά και τους «Κουραμπιέδες» του Χασάπογλου. Την ίδια περίοδο, θα σκηνοθετήσει αρκετές τηλεοπτικές σειρές και ντοκιμαντέρ, σε συνεργασία τις περισσότερες φορές με την ελληνική κρατική τηλεόραση. Θα συνεργαστεί επίσης με κανάλια του εξωτερικού, το ιταλικό RAI 3 αλλά και το αγγλικό Channel 4. Το ντοκιμαντέρ, όμως, «Στην Άκρη της Γης» θα του χαρίσει το πρώτο βραβείο παραγωγής στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 1995.  Εν έτει 2007 θα σκηνοθετήσει την ελληνοϊταλική ταινία «Ένας ήρωας στη Ρώμη», η οποία θα ταξιδέψει σε εγχώρια και διεθνή φεστιβάλ, κερδίζοντας αρκετές διακρίσεις.

Παρόλο που είναι ένας άνθρωπος ο οποίος εργάζεται ανελλιπώς, μετανιώνει μόνο για όσα δεν κατάφερε να κάνει μέχρι σήμερα. «Το πιο δύσκολο είναι να πραγματοποιούμε τα όνειρά μας». Γιατί για εκείνον, «εχθρός» στη δουλειά του είναι η στασιμότητα και η ανάπαυση στα κεκτημένα. «Μόνο έτσι αφυδατώνεται η ψυχή μου», εξομολογείται. Τι συμβαίνει, όμως, όταν η δουλειά του παίρνει μια αρνητική κριτική; «H κριτική αποτίμηση κάποιου είναι μια αναγκαία συνθήκη για το καλλιτεχνικό έργο, δεν σημαίνει όμως ότι αυτός που την κάνει κιόλας, έχει και δίκιο». Ωστόσο, η αίσθηση που παίρνει σήμερα ο ίδιος από το κοινό του είναι αίσθηση ικανοποίησης και ολοκλήρωσης γιατί, όπως λέει, «η περιβόητη συνάντηση των δικών μου βλεμμάτων και των θεατών έχει ήδη πραγματοποιηθεί»..