Παρατηρώ αυτό το στεγνό πρόσωπο, τα ψυχρά μάτια, τα σφιγμένα ανηδονικά χείλη. Τον τρόπο εκφοράς του δυναστικού λόγου, τις μικρές χλομές και αφυδατωμένες προτάσεις, τα ιταμά τελεσίγραφα που βγαίνουν από το στόμα του σαν μαύρα καράβια.Παρατηρώ τον υπουργό Οικονομικών του γερμανικού Ράιχ, τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, και σκέφτομαι τον στίχο του Πάουλ Τσέλαν…

Παρατηρώ αυτό το στεγνό πρόσωπο, τα ψυχρά μάτια, τα σφιγμένα ανηδονικά χείλη. Τον τρόπο εκφοράς του δυναστικού λόγου, τις μικρές χλομές και αφυδατωμένες προτάσεις, τα ιταμά τελεσίγραφα που βγαίνουν από το στόμα του σαν μαύρα καράβια. Τη σκαιότητα των τρόπων και τη μόλις αποκρυπτόμενη περιφρόνηση προς τους συνομιλητές του, την υπολογισμένη ωμότητα και την προμελετημένη ακαμψία του εκτελεστή. Παρατηρώ τον υπουργό Οικονομικών του γερμανικού Ράιχ, τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, και σκέφτομαι τον στίχο του Πάουλ Τσέλαν: Ο θάνατος είναι ένας μαέστρος από τη Γερμανία… 

Παρόλο που συνυπογράφω και με τα δυο μου χέρια τον έξοχο αφορισμό του Βοβενάργκ ότι δεν υπάρχουν χειρότεροι άνθρωποι απ’ όσους είναι μειλίχιοι από συμφέρον, αναρωτιέμαι επίσης: Πώς υπάρχουν άνθρωποι, ακόμα κι αν δεν είναι μαέστροι, που θεωρούν την αγένεια υποχρέωσή τους; Πώς φοράνε τον κορσέ της σαν βραδινό ένδυμα σε επίσημα δείπνα; Δεν τους στενεύει στη μέση χειρότερα κι από τα κρινολίνα περασμένων εποχών; Η απάντηση δεν είναι καθόλου καθησυχαστική: όπου το κρέας κόβεται υποχρεωτικά παρουσία των συνδαιτυμόνων, γιατί απλούστατα κόβεται από το σώμα τους, δεν υπάρχει χώρος για ευγένεια, αλλά μόνο για μαχαίρια. Υπάρχει όμως χρόνος για σοβαρή μουσική, γιατί ο θάνατος είναι μαέστρος από τη Γερμανία… 

Αυτός ο στυγνός άνθρωπος, του οποίου θα επιθυμούσα, έτσι από βίτσιο, να δω παιδικές φωτογραφίες και διόλου δεν θα με εξέπληττε αν ήταν χαριτωμένες, έχει βέβαια τα ελαφρυντικά του. Ώρες – ώρες, μου φαίνεται ότι στη σφραγισμένη από ψύχος μορφή του ενυπάρχουν όλα τα χαρακτηριστικά του κακοποιημένου παιδιού: το πείσμα που από πληγωμένο έγινε επίφοβο, η ταπεινωμένη θέληση που έγινε επιθετική βούληση και ο παροξυσμός αυτής της βούλησης, ακατάσχετη βουλιμία. Στη ζωή όμως, ας μην το ξεχνάμε, ο μέγας βουλιμικός είναι ο θάνατος και ο θάνατος είναι μαέστρος από τη Γερμανία…  Όσο τον κοιτάζω να παίζει το αδράχτι της μοίρας μας, τόσο πείθομαι: υπάρχει πολύ σκοτεινιά, ομίχλη κι ένα βαρομετρικό χαμηλό φαρμακωμένων αισθημάτων σ’ αυτό το απόκρημνο πρόσωπο…

Κι ακόμα, ο τρομερός συνδυασμός ασκητισμού και αδηφαγίας. Έχω δει παρόμοια πρόσωπα και πάντα με τρομάζουν γιατί είναι προσωπεία του θανάτου. Ενός θανάτου που δεν σέρνει ξοπίσω του σκυλιά ούτε κρατά δρεπάνι, αλλά μπαγκέτα, γιατί ο θάνατος είναι μαέστρος από τη Γερμανία…